Ολόκληρη η Δύση στρέφει σταθερά την ισχύ της προς την Τουρκία, αναδεικνύοντας την Άγκυρα σε εγγυητή της ευρωπαϊκής ασφάλειας και σε μελλοντική δύναμη σταθεροποίησης στην Ουκρανία μετά τον πόλεμο, με την Ε.Ε. και τη Βρετανία να την αντιμετωπίζουν πλέον όχι ως απειλή για την περιοχή αλλά ως στρατηγικό συνεργάτη που αξίζει να ενισχυθεί στρατιωτικά και πολιτικά.
Με την κυβέρνηση Μητσοτάκη στη θέση του παρατηρητή, η Ελλάδα συρρικνώνεται στον ρόλο του μικρού, εύθραυστου και ανίσχυρου εταίρου, ενώ οι ίδιοι οι σύμμαχοι που υποτίθεται διασφαλίζουν την ασφάλειά της, τροφοδοτούν την τουρκική ισχύ που βάλλει διαρκώς κατά των ελληνικών συμφερόντων. Με τέτοιους συμμάχους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς.
Η συμφωνία του Κιρ Στάρμερ στην Άγκυρα για την πώληση των πρώτων 20 Eurofighter Typhoon στον Ερντογάν, αξίας 9 δισ. ευρώ, προβλήθηκε από τον Βρετανό πρωθυπουργό ως «νίκη» για τη βρετανική οικονομία, την ασφάλεια του ΝΑΤΟ και τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας, χωρίς ούτε μια αναφορά στη δραματική διατάραξη της ισορροπίας στο Αιγαίο. Η μοναδική πλευρά που ζημιώνεται είναι η Ελλάδα.
Ο καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς της Γερμανίας συναίνεσε στην έγκριση του deal για συνολικά 40 Eurofighter, με το επιχείρημα ότι η Τουρκία «διαβεβαίωσε» πως δεν θα χρησιμοποιηθούν εναντίον άλλου μέλους του ΝΑΤΟ, μια διαβεβαίωση που αντιβαίνει όχι μόνο στον τουρκικό στρατηγικό σχεδιασμό αλλά και στις στρατιωτικές πραγματικότητες του Αιγαίου. Για ακόμη μια φορά, Βερολίνο και Λονδίνο ευθυγραμμίζονται με την Άγκυρα, όχι με την Αθήνα.
Η απελευθέρωση των περιορισμών προχώρησε πολύ γρηγορότερα εξαιτίας του «Συμφώνου Φιλίας» του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ερντογάν, που χρησιμοποιήθηκε από τους συμμάχους ως πολιτική επικύρωση της ενίσχυσης της Τουρκίας. Ο Στάρμερ δήλωσε δηκτικά προς τον Τούρκο πρόεδρο ότι τα βρετανικά Typhoon «θα αποτελέσουν ζωτικό κομμάτι της τουρκικής αεροπορίας για πολλά χρόνια ακόμα» καθώς η Άγκυρα «υπερασπίζεται τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ για το καλό όλων μας». Κάθε κανονικό κράτος στη θέση της Ελλάδας θα είχε θέσει κόκκινες γραμμές, όμως η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιλέγει την πλήρη συμμόρφωση.
Την ίδια στιγμή η ελληνική διπλωματία απαξιώνεται επικίνδυνα, όταν ακόμη και ο διευθύνων σύμβουλος της Airbus «υπέδειξε» σε Ελλάδα και Κύπρο να τα βρουν με την Τουρκία για να συνεργαστεί η Άγκυρα αμυντικά με την Ε.Ε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση εμφανίζεται ξαφνικά να θεωρεί ότι «τώρα είναι η σωστή ιστορική στιγμή» για διχοτόμηση του Αιγαίου και παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Η Τουρκία κινείται με καθαρό στρατηγικό στόχο: να μετατρέψει το Αιγαίο σε χώρο τουρκικού επιχειρησιακού ελέγχου και να επιβάλλει τετελεσμένα στα νησιά και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Βρετανία, εκμεταλλευόμενη την αμερικανική στρατηγική απόσυρσης από την ευρωπαϊκή ασφάλεια, στήνει μια νέα οικονομία βασισμένη στο εμπόριο όπλων.
Η Ευρώπη ωθείται σε στρατιωτικοποίηση με πρόσχημα τον ρωσικό κίνδυνο, με τη Γερμανία και τη Βρετανία να ηγούνται του εξοπλιστικού πάρτι. Ο Στάρμερ βλέπει σε αυτό τη «μαγική λύση» για την ανάπτυξη της βρετανικής οικονομίας, ενώ ο Μερτς παραχωρεί στην Τουρκία κάθε στρατιωτική απαίτηση.
Η Ελλάδα, σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω, παρουσιάζεται ως ο πιο δεδομένος και εύκολος σύμμαχος της Δύσης, χωρίς κανένα διαπραγματευτικό απαιτείν. Δεν χρησιμοποιεί καμία από τις ισχυρές δυνατότητες που διαθέτει: ούτε το γεγονός ότι αποτελεί το ανατολικότερο σύνορο της Ευρώπης, ούτε τη συμβολή της στο ΝΑΤΟ, ούτε τη γεωστρατηγική αξία των νησιών της, ούτε την ενεργειακή της προοπτική. Παρακολουθεί ενώ η Θράκη, το Αιγαίο και η Κύπρος μετατρέπονται σε πεδίο τουρκικής στρατηγικής προβολής, με την ανοιχτή ανοχή Λονδίνου και Βερολίνου.
Όσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη λέει «ναι» σε όλα, οι Βρετανοί και οι Γερμανοί δεν έχουν κανέναν λόγο να σταματήσουν να λειτουργούν υπέρ της Άγκυρας και εις βάρος της Αθήνας. Το μεγάλο αναπάντητο ερώτημα παραμένει: τι θα συνέβαινε στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. αν η Ελλάδα σταματούσε έστω για μια φορά να συμπεριφέρεται ως ο μόνιμος yes man των ισχυρών;
