Στο σημερινό ραντεβού του Γερμανού καγκελάριου Φρίντριχ Μερτς με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τα κεράσματα δεν θα είναι μόνο χαμόγελα και διπλωματικά τετριμμένα· στο τραπέζι σερβίρονται Eurofighter και ευρωπαϊκό χρήμα από το πρόγραμμα SAFE.
Η Τουρκία δηλώνει πρόθυμη να αγοράσει τα γερμανικά μαχητικά και το Βερολίνο, σε ρόλο ευεργέτη, ανοίγει τις κάνουλες της χρηματοδότησης ώστε η Άγκυρα να καλύψει μεγάλο μέρος του κόστους. Η ευρωπαϊκή υποκρισία όχι μόνο μεγάλωσε, αλλά απέκτησε και φτερά —και απογειώνεται προς Άγκυρα.
Κι όμως, μιλάμε για μια χώρα που κατέχει επί μισό αιώνα ευρωπαϊκό έδαφος στην Κύπρο, αρνείται να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, απειλεί την Ελλάδα με casus belli αν ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της στο Αιγαίο, μιλά για «Γαλάζια Πατρίδα» και σχεδιάζει «σύνορα της καρδιάς» του ηγέτη της.
Κατοχή, απειλές πολέμου, αναθεωρητισμός — checked ✅
Η ΕΕ επίσημα καταγράφει την Τουρκία ως:
• καταπατητή δικαιωμάτων στην Κύπρο (καταδικαστικές αποφάσεις ΕΔΑΔ)
• δύναμη κατοχής 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας από το 1974
• μη αναγνωρίζουσα την Κυπριακή Δημοκρατία (μοναδικό κράτος στον κόσμο)
• απειλούσα με casus belli την Ελλάδα από το 1995 για τα χωρικά ύδατα
• αναθεωρητική δύναμη («Γαλάζια Πατρίδα», διεκδίκηση ΑΟΖ εις βάρος ΕΕ)
Όλα τα παραπάνω υπάρχουν σε επίσημες εκθέσεις του Συμβουλίου και της Κομισιόν:
– Annual Report on Turkey 2023–2024 (European Commission)
– European Council conclusions για παραβιάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο (2020–2022)
Κι όμως, η ίδια αυτή Τουρκία προβάλλεται πλέον ως «μελλοντικός πυλώνας» της European Security Architecture σύμφωνα με δηλώσεις αξιωματούχων της Γερμανίας και του ΝΑΤΟ.
Παρ’ όλα αυτά, η Τουρκία προορίζεται να ενταχθεί στην «Ευρωπαϊκή Αρχιτεκτονική Ασφάλειας», λες και μπορεί να γίνει ισότιμος εταίρος ενός οικοδομήματος που —στα χαρτιά τουλάχιστον— προστατεύει την κυριαρχία και τις αξίες της Ευρώπης. Αν αυτό δεν αποτελεί πολιτική παράνοια και αυτοχειριασμό των Ευρωπαίων, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;
Η Γερμανία, όπως πάντα «ρεαλίστρια» όταν πρόκειται για συμφέροντα, σπεύδει να πουλήσει τα αεροσκάφη της σε μια χώρα που απειλεί και εκβιάζει δύο κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και δεν αρκείται στο εμπόριο: είναι έτοιμη να πιέσει ώστε να παρακαμφθεί ακόμη και ενδεχόμενο ελληνικό ή κυπριακό βέτο, αν αυτό σταθεί εμπόδιο στον εξοπλισμό της Άγκυρας.
Οι ίδιοι «εταίροι» που ζητούν από την Ελλάδα ψυχραιμία και υπομονή απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις, είναι οι πρώτοι που ενισχύουν τον αναθεωρητισμό, αρκεί να κυλούν τα δισεκατομμύρια της αμυντικής βιομηχανίας και να διασφαλίζονται οι ενεργειακές διαδρομές.
Η νομιμότητα γίνεται ευέλικτη έννοια, ανάλογα με το ποιος υπογράφει τις επιταγές. Η Ευρώπη δεν επιβραβεύει τους αμυνόμενους —επιδοτεί τους επιτιθέμενους.
Και όσο η Αθήνα και η Λευκωσία περιορίζονται σε ανέξοδες εκφράσεις «απογοήτευσης», τόσο το Βερολίνο και οι πρόθυμοι σύμμαχοί του θα συνεχίσουν να σχεδιάζουν πολιτική σε βάρος δύο χωρών που υποτίθεται ότι προστατεύουν.
Η Ελλάδα και η Κύπρος ακούγονται μόνο όταν συναινούν· όταν αντιστέκονται, μετατρέπονται αυτομάτως σε «παράγοντες αστάθειας».
Σε αυτή την Ευρώπη, όπου η ηθική τελεί υπό αναστολή και η γεωπολιτική λογική λειτουργεί με επιλεκτική όραση, οι λέξεις «σύμμαχος» και «εταίρος» για την Ελλάδα οφείλουν να γράφονται αποκλειστικά μέσα σε εισαγωγικά.
