«Στις τελευταίες εκλογές, υπήρχαν 200.000 μουσουλμάνοι ψηφοφόροι στη Νέα Υόρκη. Σήμερα, υπάρχουν 350.000. Αν ψηφίσει το 50% έως 75% αυτών των μουσουλμάνων, θα κερδίσουμε τις εκλογές. Όλοι μετά θα πέσουν στα πόδια μας, ρωτώντας τι να κάνουν για εμάς, όχι συμβολικά, αλλά στην πράξη».
Η δήλωση αυτή είναι ό,τι πιο ειλικρινές έχει ειπωθεί δημοσίως από τον «συμπαθή» κύριο της φωτογραφίας, υποστηρικτή του Zohran Mamdani, για την Δημαρχία της Νέας Υόρκης, αναφορικά με τη μαθηματική μέθοδο κατάκτησης της Δύσης. Δεν μιλούν για ενσωμάτωση, για ισότητα και συμβίωση, μιλούν για πολιτική κυριαρχία, για έλεγχο, για αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού. Και το κάνουν φορώντας χαμόγελα, ροζ κονκάρδες, προοδευτικές κορδέλες και μανδύες «ανθρωπισμού». Το Πολιτικό Ισλάμ δεν χρειάζεται να υψώσει πια τη σημαία του πάνω από κατεδαφισμένα μνημεία. Αρκεί μια κάλπη, μια κάμερα, και ένας «αριστερός» που μιλά για δικαιώματα — των άλλων, ποτέ των δικών σας.
Και ενώ ο Mamdani υπόσχεται «πραγματική εξουσία» για τους δικούς του, στη Βρετανία έχουμε ήδη μουσουλμάνο δήμαρχο και Υπουργό Εσωτερικών την Shabana Mahmood, η οποία σπεύδει να αποδείξει πόσο βαθιά μπορεί να φτάσει ο αυταρχισμός του προοδευτισμού: συλλήψεις επειδή κάποιος τόλμησε να κρεμάσει τη βρετανική σημαία στο μπαλκόνι ή να γράψει μια λέξη λάθος στο διαδίκτυο. Η Αγγλία της Μάγκνα Κάρτα και της ελευθερίας του λόγου μετατρέπεται σε θεματικό πάρκο ευαισθητούλιδων λογοκριτών.
Κι αν νομίζετε ότι η παράνοια φτάνει μόνο μέχρι εκεί, περιμένετε να δείτε τι έρχεται από το Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Για να υπερασπιστεί, λέει, τα ανθρώπινα δικαιώματα… ετοιμάζεται να νομιμοποιήσει την πολυγαμία. Όχι, δεν είναι ανέκδοτο, ούτε κάποιο κακό αστείο. Η Σαρία, σιγά-σιγά, περνάει από την πίσω πόρτα των θεσμών. Κι όλα αυτά για χάρη ενός «πολυπολιτισμού» που έχει μετατραπεί σε ιδεολογική αυτοκτονία με σημείωμα «είμαι ανώτερος ηθικά».
Γιατί έτσι λειτουργεί το Πολιτικό Ισλάμ: στέλνει στις εκλογές έναν τρέντυ αριστερό με γραβάτα για να τον ψηφίσουν δύο κατηγορίες ανθρώπων — όσοι φοράνε τη χατζάρα και όσοι φοράνε παρωπίδες προοδευτισμού. Οι πρώτοι ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν. Οι δεύτεροι δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι τους έρχεται.
Και βέβαια, υπάρχει και το ειρωνικό «θετικό σενάριο»: να εκλεγεί ο Mamdani Δήμαρχος Νέας Υόρκης. Να βάλει φωτιά στην πόλη, να κάνει τις ζωές των πολιτών κόλαση, να δείξει σε πραγματικό χρόνο τη «μεγάλη πρόοδο». Και τότε οι Δημοκρατικοί, ήδη διαλυμένοι από τον αντιτραμπικό πανικό, θα συνειδητοποιήσουν ότι έδωσαν στον Τραμπ το καλύτερο δώρο: ένα ζωντανό case study του τι συμβαίνει όταν παίρνουν την εξουσία οι «δικαιωματιστές σωτήρες». Θα γίνει ο Mamdani η νέα διαφήμιση της κοινής λογικής.
Όπως έγινε με τον Χάρη Δούκα στην Αθήνα: χωρίς την Ακροαριστερά του, ούτε η μάνα του δεν θα τον ψήφιζε. Τώρα κρύβεται κάτω από τον χαρακτηρισμό «δημοκράτης καινοτόμος» για να καλύψει την ανικανότητα του. Ακριβώς όπως ο Καμίνης — ο δήμαρχος που έκανε την Αθήνα να μοιάζει με αστικό εργαστήριο αποτυχίας και φυσικά να μην ξεχάσουμε και τον «τεράστιο» Κώστα Μπακογιάννη ο οποίος παρείχε άσυλο, χρήματα και «προστασία», σε οτιδήποτε κινείται και αναπνέει στο Κέντρο της Αθήνας, δίχως κανέναν απολύτως έλεγχο.
Το όλο ζήτημα δεν έχει να κάνει όμως με το πρόσωπο, αλλά με την μέθοδο, καθώς το Πολιτικό Ισλάμ βρήκε επιτέλους τον τέλειο Δούρειο Ίππο: την Αριστερά. Το ζόμπι που αρνείται να πεθάνει, και για να παρατείνει την επιθανάτια πλάνη του, παραδίδει την εξουσία σε έναν ιδεολογικό φονταμενταλισμό που δεν νοιάζεται ούτε για την ελευθερία, ούτε για τη δημοκρατία, ούτε για τίποτα από όσα χτίστηκαν στην Ευρώπη και την Αμερική τα τελευταία 300 χρόνια.
Μην γελιέστε, εδώ δεν υπάρχει καμία απολύτως ιδεαλιστική σύγκλιση μεταξύ Ισλάμ και Αριστεράς, παρά μόνο συναλλαγή: Δώσε μου τις ψήφους σου τώρα και θα σε υποτάξω αργότερα!
Γι’ αυτό και ο Mamdani, με όσα χυδαία και αν έχει ξεστομίσει, όσο κι αν έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο, έσπευσε ξαφνικά να το παίξει φίλος των Εβραίων και των Χριστιανών και να εκθειάσει «την ομορφιά της εβραϊκής και χριστιανικής ζωής στη Νέα Υόρκη». Γιατί; Επειδή έτσι λένε τα εκλογικά νούμερα. Μετά τις εκλογές, ο λογαριασμός αλλάζει και μαζί με αυτό θα αλλάξει και η πόλη.
Το τραγικό είναι πως πολλοί δυτικοί πολίτες έχουν χάσει ακόμα και το βασικό ένστικτο επιβίωσης, πιστεύουν ότι ο πολιτισμός τους είναι τόσο προοδευτικός, τόσο «ψημένος», που τίποτα δεν μπορεί να τον απειλήσει, αλλά αυτό, μέχρι να σκάσει η πραγματικότητα σαν τούβλο στο κεφάλι τους και τότε θα… φωνάζουν «μα δεν το είδαμε καν να έρχεται».
Το κακό όμως είναι ότι αυτή την κατάσταση θα την πληρώσουμε όλοι ακόμα και εκείνοι που είχαν μάτια και μυαλό και φώναζαν ότι η Αριστερά έγινε ο εξυπηρετικός σερβιτόρος του Πολιτικού Ισλάμ και τους έλεγαν υπερβολικούς, ρατσιστές και οπισθοδρομικούς.
Στην πραγματικότητα, η Αριστερά πλέον υπηρετεί δουλικά και πιστά ένα πολιτισμικό ρεύμα που θέλει να σβήσει όσα η Δύση θεωρούσε μέχρι τώρα δεδομένα: την ισότητα των φύλων, την ελευθερία της έκφρασης, την ατομική αυτονομία. Και το κάνει όχι από ιδεολογία, αλλά από απελπισία: για να συνεχίσει να υπάρχει.
Το ζόμπι θέλει αίμα. Και θα ψηφίσει Mamdani. Κι όποιον πάρει ο Χάρος…
