Μετά από δεκαετίες ομηρίας και ατέρμονης αναβολής, η δημοπράτηση του… αθάνατου έργου του τριπλού Κόμβου Σκαραμαγκά επιτέλους πλησιάζει. Το σχέδιο που κοιμόταν βαθιά στον λήθαργο εδώ και χρόνια ξύπνησε ξαφνικά, γιατί όπως όλοι ξέρουμε, τίποτα δεν λύνει πιο γρήγορα τα κυκλοφοριακά από την αέναη αναμονή.
Το σινιάλο για την έναρξη δόθηκε με τη σοβαρότητα που αρμόζει – από τον γενικό γραμματέα Υποδομών, Δημήτρη Αναγνώπουλο, που αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να βάλουμε μπρος μετά από μια ζωή αναβολών και ανέφικτων υποσχέσεων. Κι αν αναρωτιέστε πώς ξεκίνησε αυτό το ξύπνημα, η απάντηση είναι απλή: παρουσιάστηκε στο υπουργικό συμβούλιο για να προσθέσει έναν τόνο θεατρικότητας στην αντιμετώπιση του γιγαντιαίου κυκλοφοριακού χάους στον Κηφισό – που όλοι ξέρουμε πως λύνεται με θαυματουργές συνταγές τύπου «ας περιμένουμε λίγο ακόμα».
Το έργο προβλέπει την κατασκευή τριών ανισόπεδων κόμβων και την ολοκλήρωση ενός ημιανοιχτού τμήματος της περιφερειακής λεωφόρου Αιγάλεω, με την υπόσχεση να ελαφρύνει την πίεση σε δρόμους όπου καθημερινά παρατηρείται η «θαυματουργή» διέλευση 20.000 φορτηγών. Όπως πάντα, πολλά λόγια για 7,4 χιλιόμετρα δρόμου, «αναβαθμίσεις», «αναδιαμορφώσεις» και «κατασκευές», σαν να πρόκειται για μαγικό φίλτρο που θα εξαφανίσει την κυκλοφοριακή κόλαση.
Το ιστορικό; Ξεκίνησε ως ιδέα το 1997, μπήκε σε καραντίνα το 2003, αφήνοντας πίσω του ημιτελείς σήραγγες και ένα υπέρογκο κόστος 22 εκατομμυρίων ευρώ για τον φορολογούμενο, που μάλλον πληρώνει για έργα-φαντάσματα και μελλοντικές μπαταρίες υποσχέσεων.
Προαιρετικά, μαζί με τα βασικά έργα, υπάρχουν και τρεις… προαιρέσεις, δηλαδή μικρά κομμάτια έργου που πιθανώς θα υλοποιηθούν, ή όχι. Περιλαμβάνουν συνδέσεις με το Επιχειρηματικό Πάρκο Φυλής, εργασίες συντήρησης εδώ κι εκεί, και άλλες «μικρές» παρεμβάσεις που θα μειώσουν –λέει– την κυκλοφοριακή πίεση στον Κηφισό, όσο φυσικά η κίνηση θα εξακολουθεί να θυμίζει απαγορευμένη ζώνη.
Τα μεγαλεπήβολα οφέλη προβάλλονται με τη γνωστή πεποίθηση πως τρεις λωρίδες δρόμου και λίγοι νέοι κόμβοι μπορούν να μεταμορφώσουν την άβυσσο του ελληνικού κυκλοφοριακού σε ομαλή ροή. Κι όλα αυτά μέσα σε τρία χρόνια από την υπογραφή της σύμβασης – δηλαδή ίσως το 2030 να δούμε τα πρώτα οράματα να γίνονται πραγματικότητα, αν δεν χαθούμε πάλι στα γρανάζια της γραφειοκρατίας.
Συνολικά, το έργο παραμένει η ζωντανή απόδειξη της ελληνικής ικανότητας να ξεκινάει έργα με πάθος και να τα αφήνει να σαπίζουν στη λήθη, προσφέροντας μας ένα ακόμα παράδειγμα του «όλα θα γίνουν… κάποτε».