Το παιδί μιας πόλης, το παιδί όλων μας
Στην θλίψη έχει βυθιστεί η κοινωνία των Τρικάλων μετά την ασύλληπτη τραγωδία που σημειώθηκε στη Λευκάδα, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στη θάλασσα ο 30χρονος Στέφανος Κέμος, μόλις λίγες ημέρες πριν ενωθεί με τα δεσμά του γάμου. Ένας νέος άνθρωπος, γέννημα-θρέμμα της τοπικής επιχειρηματικής κοινότητας, με ήθος, αξιοπρέπεια και εργατικότητα, χάθηκε κάτω από συνθήκες που δεν χωρά ο νους.
Ο Στέφανος, παιδί της οικογένειας Κέμου –γνωστοί αντιπρόσωποι αυτοκινήτων στα Τρίκαλα– δεν ήταν απλώς ένα ακόμη όνομα στα δελτία ειδήσεων. Ήταν ένας άνθρωπος αγαπητός, πράος, με χαμόγελο σταθερό και καρδιά δοτική. Ετοιμαζόταν να ενωθεί με τα δεσμά του γάμου την εκλεκτή της καρδιάς του στις 14 Ιουνίου και ήδη το Σάββατο που μας πέρασε θα φιλοξενούσε το παραδοσιακό γλέντι του γάμου, όπως προστάζει το έθιμο, με συγγενείς, φίλους, γνωστούς και άγνωστους. Ήθελε να γιορτάσει, να χαρεί, να φτιάξει οικογένεια. Δεν πρόλαβε.
Το μεσημέρι της Κυριακής, ο Στέφανος μαζί με φίλους του, σε ένα διάλειμμα από τις γαμήλιες ετοιμασίες, βρέθηκε στη Λευκάδα, στον αγαπημένο του προορισμό, για το bachelor. Εκεί, στην παραλία Κάθισμα, αποφάσισε να κολυμπήσει, παρά την έντονη θαλασσοταραχή. Ήταν απόφαση αυθόρμητη, ίσως και γεμάτη ζωή, από αυτές που παίρνει κανείς όταν αισθάνεται ευτυχισμένος. Αλλά η θάλασσα, κυρίαρχη και άγρια, δεν χαρίστηκε.
Μάρτυρες των φίλων του που τον είδαν να παλεύει στα κύματα, να αγωνίζεται, να εξαφανίζεται. Ο αντιδήμαρχος Πολιτικής Προστασίας του Δήμου Λευκάδας και πυροσβέστης, Νίκος Λάζαρης, που έτυχε να βρίσκεται στο σημείο, έσπευσε να βοηθήσει. Μαζί του και άλλοι λουόμενοι, που έβλεπαν το αγόρι να προσπαθεί. Τον είδαν ζωντανό – μα τα κύματα δεν επέτρεψαν σε κανέναν να τον προσεγγίσει. Μέχρι που το σώμα του ξεβράστηκε, χωρίς αισθήσεις.
Οι διασώστες του Λιμενικού, του ΕΚΑΒ, της Πυροσβεστικής, έφτασαν. Τον ανέσυραν. Τον μετέφεραν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκάδας. Οι γιατροί έκαναν αυτό που ήξεραν. Μάταια. Ο Στέφανος δεν τα κατάφερε.
Η μοίρα που χτύπησε άδικα και βουβά
Η είδηση έπεσε σαν κεραύνος στην πόλη. Τα Τρίκαλα πάγωσαν. Όχι γιατί δεν έχουν καταλάβει τον πόνο –είναι μια πόλη που έχει γνωρίσει τραγωδίες– αλλά γιατί η απώλεια αυτού του παιδιού τους άγγιξε προσωπικά. Ήταν το παιδί του διπλανού, του φίλου, του συναδέλφου. Ήταν εκείνος που έβαζε πλάτη στην οικογενειακή επιχείρηση, που ονειρευόταν, που αγαπούσε και αγαπιόταν.
Η σιωπή που απλώνεται στα στενά της πόλης δεν είναι απλώς πένθιμη. Είναι μουδιασμένη. Είναι εκείνη η σιωπή που δεν βρίσκει λόγια, γιατί δεν μπορεί να εξηγήσει πώς ένα παλικάρι 30 ετών, γεμάτο ζωή, με σχέδια, με ημερομηνίες, με γιορτές στα σκαριά, χάθηκε τόσο ξαφνικά, τόσο άδικα.
Η Λευκάδα, από νησί χαράς και ελευθερίας, έγινε σκηνή τραγωδίας. Η παραλία Κάθισμα, γνωστή για την ομορφιά και τη δύναμή της, σφραγίστηκε από την απώλεια ενός παιδιού που θα έπρεπε τώρα να διαλέγει κουστούμι γάμου. Απο την άλλη, συγγενείς και φίλοι διαλέγουν ρούχα κηδείας.
Αυτό που μένει, είναι ένα «γιατί» που δεν απαντιέται. Μια πόλη που κρατά την ανάσα της. Ένα βλέμμα στον ουρανό για έναν νέο άνθρωπο που έφυγε, αλλά δεν θα ξεχαστεί.
