Την ώρα που η εθνική στρατηγική θα έπρεπε να θωρακίζει τα ανατολικά μας σύνορα και να διευρύνει τα θαλάσσια δικαιώματα της Ελλάδας στη Μεσόγειο, κάποιοι στην Αθήνα φαίνεται να εργάζονται για το ακριβώς αντίθετο. Το αφήγημα περί «γεωπολιτικής σταθερότητας» εξελίσσεται σε εργαλείο για συνειδητές υποχωρήσεις – με πρώτους σταθμούς τη Λιβύη, την Κρήτη και το Καστελόριζο.
Η αλήθεια είναι απλή και ενοχλητική: Η Ελλάδα ήταν παρούσα στην Ανατολική Λιβύη. Ήταν παρούσα όσο ο Νίκος Δένδιας ασκούσε ενεργή εξωτερική πολιτική, συνομιλώντας με τον Χαφτάρ, τον πρόεδρο της Βουλής της χώρας και διατηρώντας πρόσβαση σε έναν χώρο-κλειδί για τη νομική αποδυνάμωση του τουρκολιβυκού μνημονίου. Η εποπτεία των αιγυπτιακών μυστικών υπηρεσιών, η κοινή στοχοπροσήλωση με τον υπουργό Σούκρι, ακόμη και οι χρηματοδοτήσεις για υποδομές στρατηγικού χαρακτήρα – όπως το λιμάνι της Βεγγάζης – ήταν βήματα μιας συνειδητής πολιτικής άμυνας.
Αλλά όλα αυτά κόπηκαν μαχαίρι με την αποχώρηση Δένδια από το ΥΠΕΞ. Το τι ακολούθησε περιγράφεται εύστοχα ως σιωπή. Απραξία. Απουσία.
Η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να παίξει «και με τους δυο», στηρίζοντας ταυτόχρονα τον φιλοτουρκικό Ντμπέιμπα – πρώην πρέσβη στην Αθήνα, με ανοιχτά οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία – ενώ παραμέλησε εντελώς τις σχέσεις με τη λιβυκή Βουλή και την Ανατολική Λιβύη. Καμία επίσημη επίσκεψη, κανένα σήμα παρουσίας στα εγκαίνια του λιμανιού που εμείς πληρώσαμε, κανένας διπλωματικός χειρισμός για την αποτροπή κύρωσης του τουρκολιβυκού μνημονίου.
Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Το μνημόνιο – αυτή η ευθεία απειλή κατά της ελληνικής κυριαρχίας – βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη νομιμοποίησή του, ακριβώς γιατί η ελληνική πλευρά απουσίασε. Δεν πρόκειται για παράλειψη. Πρόκειται για στρατηγική απόφαση.
Όπως αποκαλύπτει ο Αλέξανδρος Τάρκας, όλα δείχνουν πως το σχέδιο είναι η συνεκμετάλλευση υδρογονανθράκων με την Τουρκία να ξεκινήσει από τη Λιβύη, και να επεκταθεί νοτιότερα – στην Κρήτη, το Καστελόριζο, ακόμα και στην Κάσο. Μια εφιαλτική προοπτική που θα παρουσιαστεί ως διπλωματική «διευθέτηση» και που έχει ήδη υπερβεί τα όρια της διαρροής: γίνεται κυβερνητική γραμμή.
Μιλάμε για γεωπολιτική αυτοχειρία. Το τουρκολιβυκό μνημόνιο επιχειρεί να αποκόψει την Ελλάδα από τη Μεσόγειο, διακόπτοντας τον στρατηγικό άξονα που συνδέει το Αιγαίο με την Κύπρο και τη Μέση Ανατολή. Μας περιορίζει σε «λιμνάζον κράτος» των 6 ναυτικών μιλίων, εγκλωβισμένο στην περιφέρεια, υπό διαρκή επίβλεψη του «μεγάλου γείτονα». Και όλα αυτά νομιμοποιούνται με ελληνική συναίνεση – όχι υποχρεωτικά με υπογραφή, αλλά σίγουρα με σιωπή.
Το ερώτημα είναι απλό: ποιος ωφελείται; Όχι η Ελλάδα. Όχι οι Ένοπλες Δυνάμεις. Όχι η εθνική στρατηγική. Κι όμως, η κυβέρνηση δείχνει να θυσιάζει ό,τι οικοδομήθηκε με κόπο και σκληρή δουλειά επί σειρά ετών για να εξυπηρετήσει την «ειρηνική συνεκμετάλλευση» με την Άγκυρα.
Ο Ερντογάν το αντιλήφθηκε αμέσως. Κάλυψε το κενό. Κάλεσε τον Χαφτάρ στην Τουρκία, τον έβαλε στο παιχνίδι, έστειλε μήνυμα ισχύος – και υπενθύμισε σε όλους ποιος κάνει κουμάντο στη γειτονιά. Αν τελικά κυρωθεί το μνημόνιο από τη λιβυκή Βουλή, δεν θα φταίει η Τουρκία. Θα φταίει η ελληνική απόφαση να απουσιάσει.
Η Ελλάδα υποχωρεί, όχι γιατί την αναγκάζουν – αλλά γιατί το επιλέγει. Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό: η εθελούσια εγκατάλειψη εθνικών συμφερόντων στο όνομα μιας εικονικής ειρήνης και μιας ψευδεπίγραφης σταθερότητας.
Η ιστορία θα γράψει πως κάποτε, στο όνομα των deals και των υδρογονανθράκων, η Ελλάδα παρέδωσε κομμάτια της κυριαρχίας της χωρίς μάχη. Κι αυτό, όπως όλα δείχνουν, γίνεται τώρα. Εδώ. Στην ώρα μηδέν.
