Σαράντα δύο ήταν ο μυστικός αριθμός που εξηγούσε τη «ζωή, το σύμπαν και τα πάντα» στο κόμικ μυθιστόρημα του Ντάγκλας Άνταμς, «Ο οδηγός του ωτοστόπ στον γαλαξία», έγραφε. Σήμερα, ένας άλλος μυστικός αριθμός, το λεγόμενο κοινωνικό κόστος του άνθρακα (SSC), αποτελεί τη δικαιολογία για την Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος (EPA) και τις εκάστοτε κρατικές ρυθμιστικές αρχές που είναι ερωτευμένες με την πράσινη ενέργεια να θεσπίζουν εξοντωτικές ενεργειακές πολιτικές.
Το SCC είναι ο αντίχειρας στην κλίμακα που μπορεί να δικαιολογήσει ουσιαστικά κάθε πολιτική που αποσκοπεί στην εξάλειψη των ορυκτών καυσίμων. Όταν η EPA στις ΗΠΑ, πρότεινε για πρώτη φορά τον κανόνα της για μείωση των εκπομπών υδραργύρου από σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα, η ανάλυση κόστους-οφέλους του οργανισμού καθόρισε ότι τα οφέλη θα ήταν ελάχιστα.
Οποιαδήποτε πιθανά οφέλη, αποδεικνύεται, θα προέρχονταν από μειώσεις στις εκπομπές άνθρακα και, εδώ είναι το κλειδί, με βάση μια υπολογισμένη τιμή για το SCC. Το ίδιο ίσχυε και για την προηγούμενη προσπάθεια της EPA για ρύθμιση του άνθρακα μέσω ενός «Σχεδίου Καθαρής Ενέργειας», το οποίο απέρριψε τελικά το Ανώτατο Δικαστήριο.
Αλλά εδώ είμαστε και πάλι με τους νεότερους κανόνες του οργανισμού που προσπαθούν να αναγκάσουν τα εργοστάσια άνθρακα να μειώσουν περαιτέρω τις εκπομπές υδραργύρου και να αναγκάσουν τόσο τους σταθμούς παραγωγής ενέργειας με άνθρακα όσο και με φυσικό αέριο να δεσμεύουν το 90 τοις εκατό των εκπομπών άνθρακα.
Η τεχνολογία για να επιτευχθεί αυτό δεν υπάρχει και ο διευθυντής της EPA, Michael Regan, παραδέχτηκε ότι ο κανονισμός αυτός θα αναγκάσει ή μάλλον, θα οδηγήσει στο κλείσιμο των σταθμών παραγωγής ενέργειας από ορυκτά καύσιμα.
Οι τιμές SCC που χρησιμοποιούνται από το EPA προέρχονται από υπολογισμούς σε μοντέλα ολοκληρωμένου σχεδιασμού (IPMs). Αυτά τα μοντέλα υποθέτουν μια απλοϊκή γραμμική σχέση μεταξύ των εκπομπών άνθρακα και της παγκόσμιας θερμοκρασίας (άσχετα αν η εγκυρότητα αυτών των γραμμικών υποθέσεων αποτελεί αντικείμενο βαθιάς συζήτησης στους επιστημονικούς κύκλους). Τα μοντέλα στη συνέχεια υποθέτουν ότι οι προκύπτουσες αυξήσεις της θερμοκρασίας προκαλούν όλες τις μορφές περιβαλλοντικής καταστροφής – άνοδο της στάθμης της θάλασσας, περισσότερες ασθένειες και μείωση της γεωργικής παραγωγής – για τις οποίες γίνονται ακόμη περισσότερες εκτιμήσεις για τον προσδιορισμό των μελλοντικών συνεπειών του κόστους.
Εδώ είναι το κλειδί: οι IPM προβάλλουν αυτό το κόστος για τα επόμενα 300 χρόνια (όχι δεν είναι τυπογραφικό λάθος). Στη συνέχεια, αυτά τα απώτερα μελλοντικά κόστη «προεξοφλούνται» για να εκτιμηθεί μια αξία σε σημερινά δολάρια χρησιμοποιώντας πραγματικά παράλογες υποθέσεις για πράγματα όπως ο πληθωρισμός και η οικονομική ανάπτυξη.
Το «θρήσκευμα» ενός γλωσσομαθούς προγνωστικού λέει: «Δώστε τους έναν αριθμό ή δώστε τους μια ημερομηνία. Μην τους δώσετε ποτέ και τα δύο». Ως εκ τούτου, η προσπάθεια πρόβλεψης του μέλλοντος σε βάθος τριών αιώνων μπορεί να είναι μια τυπική εφαρμογή για τους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, αλλά το να βασίζονται οι ενεργειακές πολιτικές σε τέτοιες προβλέψεις είναι κάτι το τρελό.
Φανταστείτε κάποιον στο έτος 1724 να προβλέπει τη ζωή —και την τεχνολογία— σήμερα. Ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν ήταν 18 ετών και δούλευε στο τυπογραφείο του πατέρα του. Ο Τζορτζ Ουάσιγκτον θα γεννιόταν σε οκτώ χρόνια. Ο Γάλλος επιστήμονας Antoine Lavoisier, ο οποίος αναγνώρισε για πρώτη φορά τον άνθρακα ως στοιχείο το 1789, γεννήθηκε το 1743. Η πρώτη πατέντα για μια καθαρή τουαλέτα κατοχυρώθηκε μισό αιώνα αργότερα. Ο Τόμας Έντισον θα εφεύρει τη λάμπα και το τηλέφωνο σε 150 χρόνια. Θα μπορούσε κανείς το 1724 να φανταστεί αυτοκίνητα, κινητά τηλέφωνα και μηχανές μαγνητικής τομογραφίας; Τι θα λέγατε για τα ολοκληρωμένα κυκλώματα, την πυρηνική ενέργεια και τα βομβαρδιστικά B-2;
Το να υποθέσουμε ότι μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια, ή ακόμα και να φανταστούμε, πώς θα μοιάζει ο κόσμος σε 300 χρόνια από τώρα είναι εξίσου παράλογο. Ωστόσο, απλοϊκά μοντέλα και αυθαίρετες υποθέσεις χρησιμοποιούνται για να οδηγήσουν σήμερα τις αποφάσεις ενεργειακής πολιτικής. Χρησιμοποιώντας τις εκτιμήσεις του SCC και υποθέτοντας ότι οι νέες τεχνολογίες θα εμφανιστούν μαγικά, η EPA μπορεί να δικαιολογήσει σχεδόν οποιονδήποτε κανονισμό ελέγχου της ρύπανσης, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ουσιαστικά επιβάλλουν τα ηλεκτρικά οχήματα.
Ομοίως, παρόλο που η υπεράκτια αιολική παραγωγή κοστίζει πέντε φορές περισσότερο από το φυσικό αέριο και τον άνθρακα, το SCC μπορεί να «αποδείξει» ότι τα οφέλη του υπεράκτιου αιολικού αέρα υπερβαίνουν το κόστος του. Η Πολιτεία της Νέας Υόρκης, για παράδειγμα, υποθέτει ότι, μέχρι το 2040, χιλιάδες μεγαβάτ «από γεννήτριες χωρίς εκπομπές με δυνατότητα αποστολής» (το ισοδύναμο μιας γεννήτριας φυσικού αερίου που καίει καθαρό υδρογόνο) θα παρέχουν την απαραίτητη υποστήριξη για αναξιόπιστο υπεράκτιο άνεμο, παρόλο που δεν υπάρχουν ακόμα τέτοιες γεννήτριες.
Σε αντίθεση με τις οικονομικές φαντασιώσεις που διακινούνται από τους υποστηρικτές της πράσινης ενέργειας, οι πολιτικές για την εξάλειψη των ορυκτών καυσίμων με βάση τα υποτιθέμενα οφέλη που αποκόμισε το SCC θα ακρωτηριάσουν την οικονομία των ΗΠΑ και το πλάνο των ΗΠΑ ακολουθούν και οι υπόλοιπες δυτικές χώρες.
Οι τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας, σε συνδυασμό με τα κακώς μελετημένα σχέδια για ηλεκτρισμό σχεδόν των πάντων, θα εκτιναχθούν στα ύψη. Οι προμήθειες θα μειωθούν, απαιτώντας δελτίο, είτε ρητά είτε μέσω κυλιόμενων διακοπών, όπως αυτές που αντιμετωπίζονται καθημερινά στη Νότια Αφρική. Αντί να δημιουργηθεί κάποια πράσινη ενεργειακή νιρβάνα, η έλλειψη επαρκούς και οικονομικά προσιτής ηλεκτρικής ενέργειας θα προκαλέσει την κοινωνική αποσύνθεση.
Όλα αυτά βασίζονται σε έναν κατασκευασμένο αριθμό.
