Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα κείμενο με τίτλο «Τα σκάνδαλα του ΟΠΕΚΕΠΕ επί ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ», το οποίο φέρει όλα τα χαρακτηριστικά μιας προσπάθειας συμψηφισμού. Η πηγή του κειμένου παραμένει αδιευκρίνιστη – άγνωστη αλλά κατά μία έννοια και γνωστή, αφού η χροιά, η πρόθεση και η επιχειρηματολογία του παραπέμπουν σε συγκεκριμένα επικοινωνιακά κέντρα. Το επιχείρημα είναι παλιό, φθαρμένο και, κυρίως, αποπροσανατολιστικό: «κι οι προηγούμενοι τα ίδια, αν όχι χειρότερα, έκαναν».
Η ουσία του μηνύματος είναι σαφής. Κατηγορείται το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ ότι κατά το παρελθόν, μέσω του ΟΠΕΚΕΠΕ, μοίραζαν αγροτικές ενισχύσεις και επιδοτήσεις σε ανύπαρκτες καλλιέργειες και σε πρόσωπα που δεν πληρούσαν τα κριτήρια. Η αναπαράσταση γίνεται με υπερβολή και ειρωνεία: ότι τάχα είχαν σπείρει καλαμπόκι στο Παγκράτι, έβοσκαν γιδοπρόβατα στην Πλατεία Αριστοτέλους και διατηρούσαν θερμοκήπια στην Πλατεία Γεωργίου στην Πάτρα.
Ακόμα κι αν υποτεθεί ότι αυτές οι καταγγελίες ευσταθούν ή βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά, δεν προκύπτει κανενός είδους πολιτική ή ηθική δικαίωση για τα πεπραγμένα της σημερινής διακυβέρνησης. Το αν στο παρελθόν υπήρξαν στρεβλώσεις, παρατυπίες ή και σκάνδαλα, δεν συνιστά απολογία για νέα φαινόμενα, ούτε απαλλάσσει τους σημερινούς υπευθύνους από τον έλεγχο. Η σύγκριση στην πολιτική διαχείριση γίνεται με βάση τη βελτίωση, όχι με το ποιος έκανε λιγότερες ή πιο ευφάνταστες κομπίνες.
Ο πολίτης δεν ψηφίζει για να επιβραβεύσει απλώς αυτόν που «κλέβει λιγότερο». Ψηφίζει για να τον εκπροσωπήσουν άνθρωποι έντιμοι, με διαφάνεια και υπευθυνότητα. Η δημόσια διοίκηση δεν είναι παιδική χαρά ανταγωνισμού διαφθοράς, ούτε εξεταστική πίστα για το ποιος παραβίασε με πιο έξυπνο τρόπο τους θεσμούς.
Σε αυτό το κλίμα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης επιχείρησε να καθησυχάσει, υποσχόμενος ότι «δεν θα χαθεί ούτε ένα ευρώ» και ότι, εφεξής, μετά τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων του ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ, τα χρήματα θα φτάνουν μόνο στους πραγματικούς δικαιούχους. Πρόκειται για μια σημαντική παραδοχή. Το «εφεξής» υποδηλώνει πως προηγουμένως τα χρήματα δεν κατευθύνονταν πάντα στους σωστούς αποδέκτες. Και αυτό, κατά τον ίδιο, απλώς… συνέβη. Χωρίς ευθύνη, χωρίς λογοδοσία, χωρίς συνέπειες.
Το ερώτημα ωστόσο παραμένει. Αν σήμερα η κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι υπήρχαν στρεβλώσεις, γιατί δεν υπάρχει αναλυτικός απολογισμός για το τι ακριβώς συνέβη, ποιοι επωφελήθηκαν και πώς θα ανακτηθούν τα ποσά που δόθηκαν αδίκως; Η μετάθεση της συζήτησης σε σκάνδαλα προηγούμενων κυβερνήσεων δεν ακυρώνει τις ευθύνες του παρόντος.
Ένα «σκανδαλόμετρο» δεν μπορεί να είναι το μέτρο αξιολόγησης της πολιτικής ηθικής. Αντίθετα, είναι εργαλείο συγκάλυψης, όταν χρησιμοποιείται για να εξισώσει ή να συμψηφίσει ανισότητες και αδικίες. Οι πολίτες δεν περιμένουν από τις κυβερνήσεις να αποδείξουν ποιος τα έκανε χειρότερα, αλλά ποιος μπορεί να διορθώσει τα πράγματα – με διαφάνεια, αξιοκρατία και λογοδοσία.
