Η Σούζι και ο σύζυγός της Ζαχαρίας αντιμετώπισαν μια απίστευτα δύσκολη και συναισθηματικά φορτισμένη κατάσταση όταν ανακάλυψαν ότι η εγκυμοσύνη της Σούζι ήταν εξαιρετικά υψηλού κινδύνου. Οι γιατροί τους ενημέρωσαν ότι η Σούζι είχε πρόωρη ρήξη μεμβρανών (PROM), μια κατάσταση όπου η μεμβράνη που περιβάλλει το έμβρυο σπάει πολύ νωρίτερα από το κανονικό. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτό οδηγεί σε πρόωρο τοκετό ή σε σοβαρές επιπλοκές για το μωρό και τη μητέρα.
Ο γιατρός τους εξήγησε ότι, με βάση την κατάσταση, οι περισσότερες γυναίκες σε παρόμοιες περιστάσεις ξεκινούν τον τοκετό μέσα σε λίγες μέρες. Στην πραγματικότητα, η Σούζι είχε δύο επιλογές: να πάει σπίτι και να περιμένει να έρθει ο τοκετός και να χάσει το μωρό της ή να προχωρήσει σε άμβλωση, η οποία θεωρούνταν η ασφαλέστερη επιλογή λόγω του κινδύνου μόλυνσης αν επέμενε στην εγκυμοσύνη.
Αυτό ήταν ένα πολύ δύσκολο δίλημμα για την οικογένεια, και η αντίδραση του Ζαχαρία ήταν έντονη — έπεσε στα γόνατα μόλις άκουσε τα νέα. Η Σούζι, σε κατάσταση σοκ, δεν μπορούσε να κατανοήσει πλήρως την κατάσταση και ξέσπασε σε κλάματα στο πάρκινγκ. Όμως, στην καρδιά της, στράφηκε στην πίστη της και παρακάλεσε τον Θεό για βοήθεια: «Θεέ μου, σώσε το μωρό μου», είπε, κοιτάζοντας στον καθρέφτη του αυτοκινήτου της με δάκρυα στα μάτια.
Μετά από αυτή τη συναισθηματική στιγμή, οι Μακς επέστρεψαν στο σπίτι τους στην Σάντα Μπάρμπαρα, όπου πέρασαν τις επόμενες μέρες σε συνεχείς προσευχές. Η Σούζι πίστευε ότι η κατάσταση της εγκυμοσύνης της ήταν μη αναστρέψιμη και περίμενε ότι θα έχανε το μωρό της, όπως τους είχε πει ο γιατρός. Όμως, δύο μέρες αργότερα, δεν υπήρξαν ενδείξεις τοκετού.
Η Σούζι επισκέφθηκε τον μαιευτήρα της, Δρ. Σουζάν Ράμος, ο οποίος με έκπληξη διαπίστωσε ότι το μωρό είχε καλό καρδιακό παλμό και η Σούζι δεν παρουσίαζε σημάδια μόλυνσης. Αυτό ήταν μια θετική εξέλιξη, αλλά ο Δρ. Ράμος προειδοποίησε τη Σούζι ότι η εγκυμοσύνη της παραμένει εξαιρετικά υψηλού κινδύνου και ότι έπρεπε να παρακολουθείται στενά για να αποφευχθούν τυχόν επιπλοκές.
Η Σούζι και ο σύζυγός της, παρά τους κινδύνους, αποφάσισαν να συνεχίσουν την εγκυμοσύνη, επιλέγοντας να μείνουν στο σπίτι και να ξεκουράζονται, αναμένοντας να φτάσουν το ορόσημο των 23 εβδομάδων, όταν το μωρό θα θεωρούνταν βιώσιμο. Καθώς περνούσαν οι μέρες, η πίστη τους ήταν η μόνη τους δύναμη. «Απλώς προσευχόμασταν κάθε μέρα για να φτάσουμε στις 23 εβδομάδες, γιατί ξέραμε ότι αν το μωρό φτάσει εκεί, θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε «πραγματικό άνθρωπο», είπε η Σούζι.
Όταν το μωρό της Σούζι έφτασε στις 23 εβδομάδες, η οικογένεια τελικά εισήχθη στο νοσοκομείο UCLA, όπου οι γιατροί ήταν εντυπωσιασμένοι από την απόφασή τους να συνεχίσουν την εγκυμοσύνη σε μια τέτοια δύσκολη κατάσταση. Η εγκυμοσύνη της Σούζι ήταν εξαιρετικά σπάνια και οι περισσότεροι άνθρωποι με την ίδια διάγνωση επιλέγουν την άμβλωση, λόγω των υψηλών κινδύνων και των περιορισμένων επιτυχιών σε τέτοιες περιπτώσεις.
Στο νοσοκομείο, το ιατρικό προσωπικό υπενθύμιζε συνεχώς στη Σούζι και τον σύζυγό της τους κινδύνους που συνδέονταν με την απόφασή τους να συνεχίσουν την εγκυμοσύνη, αλλά εκείνοι επέμειναν, εκφράζοντας την επιθυμία τους να αποφύγουν την άμβλωση και να συνεχίσουν τον αγώνα για το μωρό τους.
Η Σούζι θυμάται την ημέρα που, στις 29 εβδομάδες, ξύπνησε με μια αίσθηση ότι κάτι ήταν διαφορετικό. Παρά τις εξετάσεις που δεν έδειξαν προβλήματα, επέμενε ότι ξεκινούσε ο τοκετός. Ο γιατρός επιβεβαίωσε τη διαστολή 5 εκατοστών και σε λίγες ώρες, η Σούζι έγινε μητέρα ενός αγοριού, του Όζι, που βγήκε κλαίγοντας και σήκωνε τα χέρια του στον αέρα σαν να ήταν ήδη «πρωταθλητής».
Ο Όζι πέρασε τις πρώτες μέρες του στη ΜΕΘ, αντιμετωπίζοντας σοβαρές προκλήσεις λόγω της πρώιμης γέννησής του. Ωστόσο, αψηφώντας τις προβλέψεις των γιατρών, δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει οξυγόνο μετά από έξι μήνες, κάτι που οι γιατροί δεν περίμεναν. Ο Όζι συνέχισε να αναπτύσσεται και σήμερα, στα δύο του χρόνια, είναι σε εξαιρετική κατάσταση και μάλιστα είναι γνωστικά τρεις μήνες μπροστά από άλλα παιδιά της ηλικίας του. «Αρχίζει ήδη να διαβάζει και δεν είναι καν 3», λέει η Σούζι, γεμάτη περηφάνια για τον γιο της.
Η Σούζι και ο σύζυγός της είναι βαθιά ευγνώμονες για την πρόοδο του Όζι και πιστεύουν ότι είναι ένα «επιστημονικό θαύμα». Για αυτούς, η ιστορία του Όζι είναι περισσότερο από μια ιατρική επιτυχία — είναι το αποτέλεσμα της πίστης τους και της επιμονής τους να μην παραδοθούν.
Η Σούζι αναγνωρίζει ότι η πίστη της και η υποστήριξη από την οικογένειά της ήταν καθοριστικές για να περάσουν αυτήν τη δύσκολη περίοδο. Ευγνωμονεί τον γιατρό της, Δρ. Ράμος, για την υποστήριξή του και τη διαρκή του ενθάρρυνση, καθώς και για την πρόθεσή του να τη θεραπεύσει όταν άλλοι γιατροί δεν το έκαναν.
Τώρα, κοιτάζοντας πίσω, η Σούζι συνειδητοποιεί ότι η προσευχή της εκείνη τη δύσκολη στιγμή ήταν και μια αναζήτηση για να κατανοήσει την πίστη της σε έναν Θεό που μπορεί να κάνει τα αδύνατα δυνατά. «Αισθάνομαι τόσο ασφαλής στην πίστη μου τώρα», λέει.
Η Σούζι, παρά την πολυάσχολη επαγγελματική της ζωή, συνεχίζει να μοιράζεται την ιστορία της στα κοινωνικά δίκτυα, με σκοπό να ενθαρρύνει άλλες γυναίκες που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις. Πρόσφατα, μια γυναίκα που είχε την ίδια διάγνωση είδε μια από τις αναρτήσεις της Σούζι και αποφάσισε να μην προχωρήσει σε άμβλωση, σώζοντας έτσι ένα ακόμη παιδί. «Ο Θεός έχει έναν μοναδικό τρόπο να κάνει τα πράγματα», καταλήγει η Σούζι, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της για το θαύμα της ζωής του γιου της.
