Υπάρχουν κάποιοι τίτλοι που είναι λες και σε αρπάζουν από τα μαλλιά. Δεν μπορείς να τους διαφύγεις. Ένας τέτοιος αφορά την δολοφονία, πλέον και με την βούλα της Δικαιοσύνης, του 36χρονου Αντώνη Καρυώτη. Όλοι παγώσαμε όταν ξαφνικά διαβάσαμε στους τίτλους ειδήσεων “τον πέταξαν από τον καταπέλτη μέλη του πληρώματος του Blue Horizon και πνίγηκε”.
Τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο προκαλούν σοκ, με την παγερή αδιαφορία των μελών του πληρώματος, θεωρητικά εκπαιδευμένων επαγγελματιών. Οι οποίοι, αφού έριξαν στην θάλασσα έναν άνθρωπο, περιορίζονται να τον παρακολουθούν απαθείς (καμία σημασία δεν έχει αν είχε εισιτήριο, όπως διαβάζαμε αρχικά, αν και αποδείχτηκε πως ήταν επιβάτης που επιδίωκε να ξαναμπεί στο πλοίο) να παλεύει με τα κύματα γύρω από την προπέλα και επιβάτες να ουρλιάζουν «σώστε τον». Για τους κατηγορούμενους πλέον άνδρες του πληρώματος, προείχε το πλοίο να ξεκινήσει κανονικά το ταξίδι του…
H δε στάση της ίδιας της εταιρείας; Αρχικά μία ανακοίνωση 24 λέξεων και μόλις προ λίγου και μετά από 24ωρες, μία νέα ανακοίνωση που αποδίδει τις ευθύνες στην εγκληματική συμπεριφορά του πληρώματος, επισημαίνοντας ουσιαστικά πως αυτή παραβιάζει και τους πιο στοιχειώδεις κανόνες ναυσιπλοΐας.
Η σκέψη της αγωνίας και της σύγχυσης που υποθέτω ότι θα ένιωθε πριν το τέλος της ζωής του ο Αντώνης Καρυώτης, κόβει την ανάσα. Δεν ακούστηκε η αυτονόητη κραυγή “άνθρωπος στην θάλασσα”, που παραδοσιακά οδηγούσε στην συστράτευση του πληρώματος στην αυτονόητη υποχρέωση του, να σώσει μία ανθρώπινη ζωή. Δεν πετάχτηκε καν ένα σωσίβιο… Στον αντίποδα, διαβάζουμε πως ο καπετάνιος κώφευε στις εκκλήσεις των επιβατών, με το πλοίο να φτάνει στην Αίγινα και να επιστρέφει, κατόπιν εντολής του Λιμενικού.
Με κατέκλυσε μία ανείπωτη θλίψη και μία υπαρξιακή απορία. Πώς γίνεται να διαπράττουν από κοινού τέσσερεις άνθρωποι ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα; Πώς είναι δυνατόν να μην είχαν την στοιχειώδη ενσυναίσθηση του πόσο επικίνδυνο είναι να πετάξεις έναν άγνωστο σου άνθρωπο στην θάλασσα, χωρίς να αναρωτηθείς ούτε το αυτονόητο, αν ξέρει κολύμπι; Πως είναι δυνατόν να υπηρετούν σε θέσεις ευθύνης, από τον λοστρόμο μέχρι τον καπετάνιο (αμφότεροι κατηγορούμενοι) και να διαχειρίζονται τις ζωές χιλιάδων επιβατών, άνθρωποι χωρίς το στοιχειώδες συναίσθημα και την αίσθηση του λάθους και του σωστού; Μήπως η κακία του ενός πυροδοτεί και την σκοτεινή φύση του άλλου; Πώς λειτουργεί άραγε αυτό;
Κακά πράγματα σε καλούς ανθρώπους…
Δυστυχώς, η ζωή πάει χέρι-χέρι με τον πόνο. Μαθαίνουμε πολύ γρήγορα ότι συμβαίνουν απαίσια πράγματα σε καλούς ανθρώπους, όπως στον 36χρονο Αντώνη, ένα φτωχόπαιδο πολύτεκνης οικογένειας, πολύ αγαπητό στον τόπο του, τον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου, ο οποίος έκανε δουλειές του ποδαριού για να ζήσει… Άραγε αν ήταν κάποιος celebrity θα είχε το πλήρωμα αυτήν την συμπεριφορά; Ρητορικό το ερώτημα…
Όταν, μάλιστα, είδαμε όλοι τα βίντεο τα οποία αποτυπώνουν την εγκληματική συμπεριφορά, όχι ενός, ούτε δύο, επαναλαμβάνουμε εκπαιδευόμενων κατά τα άλλα επαγγελματιών και όταν ακούσαμε για την εγκληματική επίσης αναισθησία του καπετάνιου, ε τότε το πράγμα θόλωσε. Αισθάνθηκα όπως σε κάποιες ταινίες που μία σκοτεινή δύναμη μετατρέπει ανθρώπους σε τέρατα.
Πώς γίνεται φαινομενικά φυσιολογικοί άνθρωποι, εργαζόμενοι, οικογενειάρχες, επαγγελματίες να αντέδρασαν έτσι; Πώς γίνεται να μην διανοήθηκαν ότι κινδυνεύουν να καταστρέψουν τις ζωές τους, χωρίς αυτό βέβαια να τους κάνει “θρηνούντες αυτουργούς” κατά τον υπουργό Ναυτιλίας, μία ατυχέστατη δήλωση την οποία αργότερα ανασκεύασε, υπό το βάρος των αντιδράσεων….
Κανείς από το πλήρωμα δεν έχει ίχνος ανθρωπιάς, ώστε να φωνάξει, να προσπαθήσει να σώσει τον συνάνθρωπο του, να του πετάξει ένα σωσίβιο, ή έστω να χάσει την ψυχραιμία του, να κατακλυστεί από συναίσθημα; Κάτι, οτιδήποτε που θα πρόδιδε την ανθρώπινη φύση του. Μήπως ο ένας μετά τον άλλον μεταμορφώνονται σε ανθρωπόμορφα ρομπότ; Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση…
