Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει φτάσει στο σημείο όπου δεν της μένει ούτε το άλλοθι της άγνοιας. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα λάθη ή αστοχίες, αλλά για μια συνολική κατάρρευση στρατηγικής. Επέλεξε πλευρά σε κρίσιμες διεθνείς εξελίξεις, πόνταρε χωρίς δίχτυ ασφαλείας και έπεσε έξω παντού. Πίστεψε ότι η Ρωσία θα συντριβεί στην Ουκρανία· η Ρωσία αντέχει και κερδίζει έδαφος. Πίστεψε ότι η Δύση θα μείνει αρραγής απέναντι στη Μόσχα· η Δύση φυλλορροεί, η Ευρώπη έχει απομονωθεί και οι ΗΠΑ με τον Τραμπ δείχνουν ξεκάθαρα ότι ψάχνουν διέξοδο με συμβιβασμό. Πίστεψε ότι αν η Ελλάδα ευθυγραμμιστεί απόλυτα με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, θα ανταμειφθεί· αντί για ανταμοιβή, απομόνωση. Την ώρα που η Τουρκία είναι παρούσα παντού – από την Ουάσιγκτον μέχρι το Κίεβο και από τη Μόσχα μέχρι τις Βρυξέλλες – η Ελλάδα είναι απούσα, αμέτοχη, αόρατη.
Η Αθήνα επέλεξε να τείνει κλάδο ελαίας στην Άγκυρα μέσω της περιβόητης «Συμφωνίας Φιλίας», πιστεύοντας πως έτσι θα κατευνάσει τον νεοοθωμανικό γείτονα. Ο Ερντογάν όμως δεν κατευνάζεται – επιβεβαιώνεται. Και συνεχίζει απτόητος να προκαλεί, να αμφισβητεί, να απειλεί. Η κυβέρνηση θεώρησε ότι η πράσινη μετάβαση θα είναι στρατηγικό πλεονέκτημα· αντίθετα, μετατράπηκε σε βαρίδι. Η Ευρώπη κάνει όπισθεν, οι ΗΠΑ την εγκαταλείπουν με φόρα και η Ελλάδα επιμένει μοναχικά σε ένα δρόμο που έχει γίνει αδιέξοδο, με πανάκριβο ρεύμα και διαλυμένη ανταγωνιστικότητα.
Οι παλαιές περιφερειακές συμμαχίες – με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Εμιράτα – σταδιακά αποσυντίθενται. Όταν εσύ, ο άμεσα απειλούμενος από την Τουρκία, επιδιώκεις «εξομάλυνση» με την Άγκυρα, γιατί να σε εμπιστευτούν οι τρίτοι; Αντί να αξιοποιήσουμε την υπερέκταση της τουρκικής πολιτικής, την κανονικοποιούμε. Αντί να περιχαρακώσουμε την Τουρκία, της ανοίγουμε διαδρόμους. Αντί να εδραιώσουμε συμμαχίες, τους στέλνουμε το μήνυμα ότι δεν έχουμε σταθερή πυξίδα. Η ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, κάποτε διαπραγματευτικό όπλο, τώρα χάνεται μέσα σε διεκδικήσεις που δεν αμφισβητούνται από κανέναν πλην της Ελλάδας. Τα κοιτάσματα υποτιμήθηκαν επιδεικτικά – την ώρα που η Τουρκία ήδη τα διαχειρίζεται με ρωσική στήριξη. Εμείς παλεύουμε να περάσουμε καλώδια – και ούτε αυτά δεν μας επιτρέπουν.
Η διεθνής αξιοπιστία της Ελλάδας έχει καταρρεύσει. Δεν μας εμπιστεύονται ούτε οι «παραδοσιακοί» σύμμαχοι, ούτε οι περιφερειακοί εταίροι. Η Δύση μας αντιμετωπίζει ως δεδομένους – άρα και αδιάφορους. Οι τοπικοί παίκτες δεν μας βλέπουν ως χρήσιμο αντίβαρο – άρα και όχι ως εταίρους. Όταν κάνεις συμφωνίες φιλίας με τον εχθρό σου ενώ εκείνος συνεχίζει να σε απειλεί, δεν κερδίζεις χρόνο – χάνεις συμμάχους. Κι όταν τους χάνεις όλους, μένεις μόνος. Ό,τι κι αν συμβεί από εδώ και πέρα στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό – νέα κόμματα, αποχωρήσεις, διασπάσεις, επανεμφανίσεις – ένα είναι σίγουρο: η πολιτική Μητσοτάκη δεν βγαίνει. Το καταλαβαίνουν πλέον όλοι. Δεν είναι ότι κάποιοι βιάζονται να τον ρίξουν. Είναι ότι ο ίδιος μοιάζει να βιάζεται να πέσει. Και το χειρότερο; Εξακολουθεί να επιμένει στις επιλογές που τον οδήγησαν στο αδιέξοδο. Εμφανίζεται ως ο μοναδικός εγγυητής σταθερότητας, ενώ έχει εξελιχθεί σε βασική πηγή αστάθειας.
Η ενεργειακή πολιτική καταρρέει μαζί με το Ουκρανικό αφήγημα. Οι τιμές τσακίζουν την κοινωνία. Το μόνο «επιτελικό» που έχει απομείνει είναι η επικοινωνιακή υπερπαραγωγή. Όμως η πραγματικότητα δεν κουκουλώνεται άλλο. Οι αποτυχίες είναι διαδοχικές, οι αποκαλύψεις ασφυκτικές και τα σκάνδαλα – ΟΠΕΚΕΠΕ, Τέμπη, παρακολουθήσεις – διαλύουν και το τελευταίο ίχνος ηθικής νομιμοποίησης. Και το πιο τραγικό: δεν είναι μόνο τα γεωπολιτικά λάθη. Είναι ότι η κυβέρνηση έχασε τον έλεγχο παντού – και σε ό,τι όφειλε να προνοήσει, και σε ό,τι μπορούσε να διαχειριστεί. Τώρα δεν αντέχει ούτε την πιο ήπια κριτική. Κι αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Κάποιοι είχαν προειδοποιήσει για όλα. Προειδοποίησαν για την woke ατζέντα, την απομείωση των ΑΟΖ, την αποτυχία της Συμφωνίας Φιλίας με την Τουρκία, τη βραδυφλεγή έκρηξη της πράσινης ακρίβειας, την ανάγκη για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Τα έλεγαν, τα έγραφαν, τα φώναζαν. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ανυπόφορο για μια αλαζονική εξουσία, από το να δικαιώνονται εκείνοι που προσπάθησαν έστω να τη συνεφέρουν.
Η κυβέρνηση αυτή νόμιζε ότι δεν έχει αντιπολίτευση. Τελικά, απέναντί της στάθηκε η Ιστορία. Και η Ιστορία, όταν έρθει η ώρα, είναι ανελέητη. Δεν χαρίζεται. Δεν εξηγεί. Δεν περιμένει. Δεν προειδοποιεί δεύτερη φορά. Μόνο κρίνει. Και ήδη το κάνει. Αλλά δυστυχώς εις βάρος των αθώων πολιτών.
Το πρόβλημα πια δεν είναι ποιος θα ρίξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι ότι ο ίδιος μοιάζει να βιάζεται να πέσει, παρασύροντας μαζί του μια χώρα που δεν άντεχε άλλα πειράματα, άλλες αυταπάτες, άλλες πολιτικές φούσκες. Έπαιξε με τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» – και βρέθηκε μόνος του, στη λάθος πλευρά όλων των πραγμάτων. Η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να διορθώσει τα λάθη της. Γιατί ούτε τα αναγνωρίζει, ούτε τα κατανοεί. Και γιατί, όταν κάποιος επιμένει να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, πρέπει τουλάχιστον να ξέρει… κολύμπι. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ούτε πυξίδα κράτησε, ούτε κολύμπι ξέρει. Και τώρα, πνίγεται στα ίδια της τα ναυάγια.
