Την απόφαση να σταματήσουν την απεργία πείνας πήραν οι 3 εναπομείναντες υγειονομικοί απεργοί πείνας (από τους 6 που είχαν ξεκινήσει )που βρίσκονται έξω από το Υπουργείο Υγείας και που ξεκίνησαν τον δικό τους αγώνα στις 21 Μαρτίου.
Είναι οκτώ μήνες χωρίς μισθό και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.
Ένα μέτρο χωρίς κανένα υγειονομικό ώφελος και μεγάλη ντροπή για ένα κράτος δικαίου που υποτίθεται νοιάζεται για την ευημερία των πολιτών. Αυτό το κράτος χωρίς ίχνος ντροπής οδήγησε στη εξαθλίωση 7.500 οικογένειες.
Να επιχειρηματολογήσει κανείς για την επιμονή στο λάθος των αναστολών δεν έχει νόημα την ώρα που τα πάντα είναι ελεύθερα, καταργήθηκαν όλοι οι περιορισμοί και το ίδιο το κράτος κήρυξε το τέλος της πανδημίας.
Να επιχειρηματολογήσει για το χαμηλό ή υψηλό ιικό φορτίο των εμβολιασμένων και μη πάλι δεν έχει νόημα γιατί απεδείχθη από τους μισούς και πλέον υγειονομικούς που νόσσησαν πλήρως εμβολιασμένοι και εργαστηριακά απεδείχθει ότι είχαν υψηλότατο ιικό φορτίο ( διαθέτουμε τέτοιες εξετάσεις)και την τεράστια νοσοκομειακή διασπορά μετά τις αναστολές.
Η κυβέρνηση ανέστειλε τα πρόστιμα των μη εμβολιασμένων άνω των 60 ετών. Ψηφαλάκια.
Στους υγειονομικούς επιμένουν στις αναστολές.
Οι ίδιοι σχολίασαν πως «οι κύριοι που κυβερνούν, θέλουν αίμα και εμείς δε θα τους κάνουμε τη χάρη, αυτοί οι άνθρωποι ζουν για τον πόνο των άλλων. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για δικαίωση, παραμένοντας υγιείς, από τις πόλεις μας αλλά και από την Αθήνα, όποτε χρειαστεί.
Θέλαμε δίπλα μας τον κόσμο, θέλαμε την στήριξη του και αυτό ήταν το πρώτο στάδιο της διαμαρτυρίας μας. Σε δεύτερο στάδιο θέλαμε να αιφνιδιάσουμε τους κυβερνητικούς αλλά και να ζητήσουμε την στήριξη της Εκκλησίας, με το να τους συναντήσουμε. Τίποτα από αυτά δεν έγινε και αυτό μας πικραίνει. Αλλά δεν θα το βάλουμε κάτω, θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας μέχρι να δικαιωθούμε».
Από τις 14/2/2022 οι υγειονομικοί που δεν σταμάτησαν να διαμαρτύρονται ούτε στιγμή για την άδικη απομάκρυνσή τους από την εργασία τους αποφάσισαν να εγκατασταθούν μόνιμα έξω από το Υπουργείο Υγείας.
Εκεί οι μέχρι πρότινος ήρωες διαμαρτύρονται έντονα , διεκδικώντας το αυτονόητο. Την επιστροφή τους στην εργασία τους, εφόσον δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μένουν μακριά από τους ασθενείς τους.
