Σε μια εποχή έντονης πολιτικής αβεβαιότητας, «μαγειρέματα» σε όλα τα επίπεδα φαίνεται ότι έχουν ήδη αρχίσει στο Μέγαρο Μαξίμου, ως μέρος της απέλπιδας προσπάθειας του Κυριάκου Μητσοτάκη να κρατήσει τον έλεγχο της Νέας Δημοκρατίας παρά την πολιτική και δημοσκοπική κατάρρευση της κυβέρνησής του.
Όλοι δείχνουν ότι ο πρωθυπουργός έχει αποδεχτεί — πλέον, έναν και πλέον μήνα μετά την «επανεκκίνηση» της Θεσσαλονίκης — ότι η «γαλάζια» ανάκαμψη είναι πρακτικά ανέφικτη στην παρούσα χρονική συγκυρία. Η νέα στρατηγική του, όπως διαφαίνεται από πληροφορίες που κυκλοφορούν στο παρασκήνιο, δεν αποσκοπεί σε πανηγυρική ανατροπή, αλλά σε πολιτική διάσωση:
-
Απόκλιση προς το κέντρο
Το σχέδιό του προβλέπει πλήρη μετάλλαξη της Ν.Δ. σε ένα πιο κεντρώο — και ταυτόχρονα «μητσοτακικό» — κόμμα, απαλλαγμένο από δελφίνους, βαρίδια ή ιστορικά στελέχη με παγιωμένη κεντροδεξιά πορεία. -
Διάσωση φίλιων προσώπων
Στόχος του Μητσοτάκη είναι να διασώσει πολιτικά και θεσμικά τους ανθρώπους του, ώστε να διαδραματίσουν ρόλο «πραιτοριανών» στην επόμενη Βουλή — ακόμη και σε συνθήκες ήττας. -
Απομάκρυνση της «αυτόνομης» φωνής
Σε αυτή τη νέα φάση, δεν θα υπάρχει χώρος για στελέχη που δεν υπακούουν πλήρως στο πρόσωπό του — όχι μόνο όσους θεωρούνται «εχθροί», αλλά και όσους κινούνται αυτόνομα.
Αυτός ο ανασχηματισμός θεωρείται δεδομένος — πριν ή μετά τα Χριστούγεννα — και οι διεργασίες στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Όπως και να ‘χει, οι αλλαγές θα υπηρετήσουν αποκλειστικά τη νέα προσωπική στρατηγική του κ. Μητσοτάκη.
Το παράδειγμα του Βορίδη και το μήνυμα «υποταγής»
Η διαπόμπευση του Μάκη Βορίδη — με «σκηνοθεσία» από το Μέγαρο Μαξίμου — χρησιμοποιείται πλέον ως παραδειγματισμός προς κάθε κατεύθυνση. Οι σχέσεις μαζί του φαίνεται ότι βρίσκονται πλέον σε τροχιά πλήρους ρήξης. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ έχει χρησιμεύσει ως αφορμή για την ολοκληρωτική αποκαθήλωσή του, με πιθανότητα η θέση του στη Ν.Δ. να τίθεται υπό αμφισβήτηση.
Λέγεται ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός επιχαίρει για το δημόσιο «κρέμασμα» του πρώην υπουργού, θεωρώντας ότι περιέχει το μήνυμα ότι η νέα στρατηγική δεν έχει χώρο για στελέχη που δεν υποταχθούν πλήρως στη γραμμή του Μεγάρου Μαξίμου. Αναφέρεται μάλιστα ότι ο Βορίδης δεν του συγχωρείται και το γεγονός ότι προσέγγισε πρόσφατα τον Ν. Δένδια — που θεωρείται «κόκκινο πανί» για τον σκληρό πυρήνα του Μαξίμου.
Η μεταχείριση του Άδωνι Γεωργιάδη θα παρακολουθείται στενά. Όσο διαμορφώνεται η νέα στρατηγική, ο ίδιος έχει αρχίσει να κινείται περισσότερο αυτόνομα, απομακρυνόμενος από την κεντρική γραμμή. Παρ’ ότι σε πανελλαδικό επίπεδο δείχνει κάμψη, στον Βόρειο Τομέα φαίνεται να παρουσιάζει καλύτερη εικόνα, εκμεταλλευόμενος τη συρρίκνωση της εκλογικής βάσης της Ν.Δ.
Κατά τις εσωτερικές μετρήσεις, φέρεται να προηγείται του Κωστή Χατζηδάκη, και έχει δεσμευθεί σε συμπράξεις στο παρασκήνιο — ενδεικτικά με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Παύλο Μαρινάκη. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Χατζηδάκης προωθείται στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, με την επίφαση ότι πρέπει να έχει ελεύθερο πεδίο δράσης ως αντιπρόεδρος — αν και δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς την προσπάθεια να «σώσουν» εκλογικά τον Χατζηδάκη.
Στο ίδιο πλαίσιο, σημαντικός είναι ο ρόλος του Νίκου Παπαθανάση, ο οποίος κινδυνεύει να χάσει έδρα στην περιφέρειά του λόγω της μείωσης των «γαλάζιων» εδρών. Παρ’ ό,τι του προσάπτεται ευθύνη για τη χαμηλή απορροφητικότητα ευρωπαϊκών κονδυλίων, παραμένει εντός του κύκλου εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού — με το ενδεχόμενο να μετακινηθεί σύντομα στο Μέγαρο Μαξίμου υπό συζήτηση.
Ο Σκέρτσος, οι «σημιτικοί» υφυπουργοί και η αβεβαιότητα
Η πτώση της «μετοχής» του Άκη Σκέρτσου είναι αισθητή. Θεωρείται ότι απέτυχε να επιτύχει τους στόχους του, ότι δεν απέδωσε επικοινωνιακά και ότι δεν τραβάει — γεγονός που έχει επιτείνει την αμφιβολία για το αν θα διατηρηθεί στο επόμενο σχήμα.
Άγνωστη είναι η τύχη των υφυπουργών που έχουν στενούς δεσμούς με τη λεγόμενη στρατηγική των «σημιτικών», πολλοί από τους οποίους φέρονται να βρίσκονται υπό εκκαθάριση. Αντίθετα, φαίνεται ότι ο Γιάννης Μυλωνάκης — παρά την εμπλοκή του στην υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ και την έντονη κριτική — διατηρεί προς το παρόν την εμπιστοσύνη του Μεγάρου Μαξίμου.
Παράλληλα, «φωτιές» ανάβουν και εντός του κόμματος με το ενδεχόμενο υπουργοποίησης του πρώην υπουργού ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Λοβέρδου, με στόχο την ενίσχυση του κεντρώου αφηγήματος. Αν και δεν έχει διαρρεύσει κάποια συμφωνία με τη Ν.Δ., θεωρείται πρακτική που χρησιμοποιείται σε προεκλογικές φάσεις: ενσωμάτωση διαφόρων δυνάμεων ώστε να διευρυνθεί το εκλογικό ακροατήριο.
Η πιο σημαντική αλλαγή που συζητείται — με τα μέχρι στιγμής στοιχεία — αφορά το υπουργείο Εξωτερικών. Προωθείται η τοποθέτηση του σημερινού υπουργού Ενέργειας & Περιβάλλοντος, Σταύρου Παπασταύρου, με σκοπό να λειτουργήσει ως γέφυρα με τις ΗΠΑ, ιδιαίτερα μετά την ενίσχυση των αμερικανικών σχέσεων μέσω της εγκατάστασης της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ στην Αθήνα.
Υπάρχει επίσης η πληροφορία ότι ο Παπασταύρου μπορεί να τοποθετηθεί στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας αντί για τον Νότιο Τομέα της Αθήνας — μια θέση όπου, με τα έως τώρα δεδομένα και τη μεταγραφή Λοβέρδου, υπάρχει σημαντική πίεση.
Όσο για τον Νίκο Δένδια — ο οποίος διαθέτει υψηλή δημοφιλία και θεωρείται πιθανή πηγή απειλής για τη συνοχή της Ν.Δ. — φέρεται ότι έχει «προγραματισθεί» για περιορισμό. Παρά τις καλόλογες επιφάνειες στην τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, λέγεται ότι προωθήθηκε η αποψίλωση όλων των στελεχών που τον υποστηρίζουν.
Το επόμενο μεγάλο στοίχημα για τη Νέα Δημοκρατία είναι οι εσωκομματικές εκλογές στο τέλος Νοεμβρίου και το συνέδριο του κόμματος.
Έλεγχος ή διάλυση του κόμματος;
Αυτό που διαφαίνεται πίσω από τις κινήσεις, τις αποπομπές και τις ίντριγκες είναι ένας ξεκάθαρος φόβος: ο φόβος της ήττας, της εσωτερικής αμφισβήτησης και — κυρίως — της απώλειας του ελέγχου στο εσωτερικό της Ν.Δ. Ο κ. Μητσοτάκης δίνει το πράσινο φως για την εξαφάνιση κάθε αντίθετης φωνής, στο πλαίσιο της επιδίωξης να ελέγξει πλήρως το κόμμα, να επιβάλλει νέα ιδεολογική γραμμή και να παραμείνει γαντζωμένος — όχι μόνο στην πρωθυπουργία, αλλά και στην ηγεσία της Ν.Δ. — ανεξαρτήτως εκλογικών αποτελεσμάτων.
Η «αναίμακτη αλλαγή ηγεσίας», είτε εν κινήσει είτε αργότερα, φαίνεται όλο και πιο απίθανη. Καθώς οι μέρες περνούν, το ζητούμενο είναι αν η Ν.Δ. θα καταφέρει να κρατήσει τη συνοχή της ή αν ο ίδιος ο ηγέτης της επιχειρεί να τη μεταμορφώσει σε ένα δικό του προσωπικό κόμμα — ακόμα και με κόστος διάσπασης.
