Σε μια επίδειξη πολιτικής αυθαιρεσίας και αρχηγικού ναρκισσισμού, ο Αλέξης Τσίπρας – αντί να σεβαστεί το κόμμα που τον ανέδειξε, τον ΣΥΡΙΖΑ – επιλέγει να δώσει το παρών όχι στο συνέδριό του, αλλά σε ιδιωτική εκδήλωση του προσωπικού του Ιδρύματος, απευθυνόμενος σε ένα κοινό-μωσαϊκό, ενδεικτικό της πολιτικής του μετάλλαξης.
Ο πρώην πρωθυπουργός, αν και δήθεν «αποσυρμένος», στήνει βήμα-βήμα έναν νέο πολιτικό φορέα, παραμερίζοντας ανενδοίαστα τον ΣΥΡΙΖΑ και τους πρώην συντρόφους του. Το κόμμα που κάποτε διεκδικούσε να εκφράσει τη ριζοσπαστική Αριστερά, τώρα μετατρέπεται – με εντολή Τσίπρα – σε μία από τις πολλές συνιστώσες ενός νέου, θολού και χωρίς ταυτότητα πολιτικού κατασκευάσματος.
Την ίδια στιγμή, ο Δήμαρχος Αθηναίων, Χάρης Δούκας, φέρεται να λειτουργεί ως δούρειος ίππος μέσα στον χώρο της Κεντροαριστεράς, συνομιλώντας παρασκηνιακά με τον Τσίπρα μέσω του… πάντα πρόθυμου Κώστα Ζαχαριάδη. Όλα αυτά ενώ εξελέγη χάρη στη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, στο οποίο πλέον γυρνά την πλάτη – ή μήπως μαχαιρώνει πισώπλατα;
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, γνωρίζοντας πλέον ότι ο χώρος του δέχεται εσωτερική διάβρωση από πρόσωπα με πολιτικές φιλοδοξίες μεγαλύτερες από την αφοσίωσή τους, έχει βάλει στο μικροσκόπιο τον Δούκα – και όχι μόνο. Διότι η φημολογούμενη «μεγάλη επιστροφή» του Τσίπρα, φέρνει μαζί της και νέους επίδοξους αποστάτες.
Η συνταγή παλιά και δοκιμασμένη: προσωπικά μαγαζιά, ηγεμονισμός, καρέκλες και μηχανισμοί. Η Αριστερά του «εμείς» έχει πλέον παραδοθεί στη μικροπολιτική του «εγώ».
Αν τελικά ο Τσίπρας τολμήσει να κάνει το επόμενο βήμα, δεν θα πρόκειται για νέα αρχή. Θα είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής παρακμής που ο ίδιος εγκαινίασε – αυτή τη φορά, χωρίς καν το πρόσχημα της κομματικής νομιμότητας.
