Ο Αλέκος Αλεξανδράκης (27 Νοεμβρίου 1928 – 8 Νοεμβρίου 2005) ήταν Έλληνας ηθοποιός, που διακρίθηκε στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη ενώ από νωρίς καθιερώθηκε σε ρόλους ζεν πρεμιέ. Με τη νεορεαλιστική ταινία Συνοικία το όνειρο (1961) βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Τα πρώτα χρόνια
Γιος δικηγόρου από τη Μάνη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης φοίτησε στο σχολείο Μπερζάν και μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Το αγαπημένο του άθλημα ήταν η ξιφασκία και στα 15 έγινε μέλος της εθνικής ομάδας. Ένα χρόνο αργότερα μπήκε στη Σχολή Δοκίμων, θέλοντας να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού.
Επιθυμούσε παράλληλα να σπουδάσει κινηματογραφική σκηνοθεσία στις ΗΠΑ. Μία παράσταση του Καρόλου Κουν με πρωταγωνίστρια την Έλλη Λαμπέτη του άλλαξε τη ζωή. Παράλληλα, ο φίλος του και ηθοποιός Νίκος Καζής, σπουδαστής στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, τον παρακινεί να παρακολουθήσει μαθήματα στη Σχολή.[4] Αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Βασιλικό θέατρο και πέρασε πρώτος.
Ο Δημήτρης Χορν ήταν τόσο σίγουρος για το ταλέντο του Αλεξανδράκη, που είχε στοιχηματίσει για την επιτυχία του. Εκείνη την εποχή, η Κατερίνα Ανδρεάδη έψαχνε για έναν ζεν πρεμιέ για το έργο Φθινοπωρινή Παλίρροια. Ο νεαρός ηθοποιός την επισκέφτηκε με λουλούδια στο σπίτι της, μαζί με την Άννα Συνοδινού, και πήρε τον ρόλο.
Η καριέρα του
Έκανε τα πρώτα του βήματα στο θεατρικό σανίδι στις 9 Ιουλίου 1949 και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε κριτικούς και κοινό. «Παρουσιάστε όπλα. Επιτέλους, ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο», έγραψε χαρακτηριστικά ο Αιμίλιος Χουρμούζιος στην Καθημερινή.
Εντύπωση έκανε και στον Φιλοποίμηνα Φίνο, ο οποίος του πρότεινε να παίξει στον κινηματογράφο. Την ίδια, κιόλας, χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη, με την ταινία «Δύο κόσμοι», σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου.
Ακολούθησαν αμέτρητες άλλες, και όλοι συμφωνούσαν πως επρόκειτο για έναν μεγάλο ηθοποιό και τον μεγαλύτερο γόη της εποχής. Η απήχησή του στον γυναικείο πληθυσμό ήταν άνευ προηγουμένου.
Εκτός από την ιδιότητα του θιασάρχη, που ξεκίνησε το 1956 και είχε για τουλάχιστον 35 χρόνια, ο Αλέκος Αλεξανδράκης σκηνοθέτησε θεατρικά έργα και ταινίες, όπως ο Θρίαμβος (1960) με τον Αριστείδη Καρύδη-Φουκς και η νεορεαλιστική ταινία Συνοικία το όνειρο (1961), που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά η προβολή της αρχικά απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία της εποχής, για να κυκλοφορήσει μετά από καιρό μια λογοκριμένη έκδοση της ταινίας.
Συνεργάστηκε με λαμπερές πρωταγωνίστριες όπως τη Μελίνα Μερκούρη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού, τη Μαίρη Χρονοπούλου και τη Ζωή Λάσκαρη.
Συνολικά πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 75 κινηματογραφικές ταινίες, μερικές εκ των οποίων είναι οι εξής: Ο Βαφτιστικός, Στέλλα, Το Νησί των Γενναίων, Ραντεβού στην Κέρκυρα, Δεσποινίς Διευθυντής, Δάκρυα για την Ηλέκτρα, Όμορφες Μέρες, Η Κόμησσα της Κέρκυρας, Η Μαρία της Σιωπής, Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο και Τα Παιδιά της Χελιδόνας.
Στο θέατρο υποδύθηκε σημαντικούς ρόλους σε παραστάσεις, μεταξύ των οποίων είναι οι: Παράξενο ιντερμέτζο, Ταξίδι της μέρας μέσα στην νύχτα, Ήταν όλοι τους παιδιά μου, Μαντάμα Μπατερφλάι, Η γυναίκα με τα μαύρα, Τέσσερα δωμάτια με κήπο, Έγκλημα και τιμωρία, Τα μεγάλα χρόνια και Ο γλάρος. Το 1994 ανέβασε με τη Μιμή Ντενίση τον Θείο Βάνια και δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο, απ’ όπου είχε ξεκινήσει.
Επίσης, πρωταγωνίστησε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές με μεγάλη επιτυχία. Ο Παράξενος Ταξιδιώτης, που προβλήθηκε από την ΕΙΡΤ το 1972-73, γνώρισε πρωτοφανή επιτυχία σε βαθμό να οδηγήσει την αντίπαλη σειρά, Ο Άγνωστος Πόλεμος, στο τέλος της. Το 1976 επέστρεψε στην τηλεόραση με την μεταφορά του μυθιστορήματος Γιούγκερμαν του Μ. Καραγάτση στην ΥΕΝΕΔ. Το 1979 προβλήθηκε η σειρά Οι Μυστικοί Αρραβώνες του Γρηγορίου Ξενόπουλου με τεράστια επιτυχία-αναδείχθηκε το δημοφιλίστερο πρόγραμμα της περιόδου.
Μετά από μια περίοδο αποχής και αφού μεσολάβησε η σειρά Ξενοδοχείο, που δεν συγκέντρωσε την αναμενόμενη τηλεθέαση, επέστρεψε με σειρές όπως: Ο Χαρτοπαίχτης, Ξενοδοχείο Αμόρε, Τμήμα Ηθών, Οι Δικηγόροι της Αθήνας, Ανατομία ενός εγκλήματος, Η Αίθουσα του Θρόνου, Να με Προσέχεις και άλλες.
Τέσσερις γάμοι και αμέτρητες κατακτήσεις
Είχε δεσμό για περίπου έξι μήνες με την Έλλη Λαμπέτη. Ο δεσμός τους δεν κράτησε πολύ, καθώς ο Αλεξανδράκης προτίμησε να ακολουθήσει την Κατερίνα Ανδρεάδη σε μία περιοδεία.
Στο Σουδάν γνώρισε την πρώτη του σύζυγο, Μαρτζ Βάλβη, με την οποία παντρεύτηκε λίγο αργότερα στην Αθήνα. Ο γάμος τους κράτησε τρία χρόνια, όσο κι ο δεύτερος με την Γαλλίδα Κλοντ Σαμπαντού.
Το 1956 παντρεύτηκε την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη. Μαζί ανέβασαν το Πικ-νικ στο θέατρο Γκλόρια της Πλατείας Αμερικής, ενώ συμμετείχαν από κοινού σε πορείες ειρήνης και δημοκρατικά συλλαλητήρια. Ύστερα από τέσσερα χρόνια χώρισαν.
Ο τέταρτος γάμος του ήταν το 1964 με την Ελβετή Βερένα Γκάουερ, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Βάσια και μία κόρη, τη Γιοχάνα.
Το 1969 οδηγήθηκε και αυτός ο γάμος σε διαζύγιο, αφού ο Αλεξανδράκης είχε στο μεταξύ ερωτευτεί τη Νόνικα Γαληνέα, την οποία γνώρισε στο Θέατρο Μετροπόλιταν, όπου συμπρωταγωνιστούσαν. Με τη Γαληνέα χώρισαν το 1990, μετά από 21 χρόνια σχέσης.
https://www.youtube.com/watch?v=O3tWUojUnR4&ab_channel=greekcinenostalgia
Το 1994 ανέβασε με τη Μιμή Ντενίση, τον «Θείο Βάνια» και δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Εθνικό, απ’ όπου είχε ξεκινήσει. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίδασκε υποκριτική στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου, ενώ το 2001 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη.
Πέθανε στις 8 Νοεμβρίου 2005, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.
