Ραγιάδες και Νενέκοι

Οι οιμωγές των συγγενών και η συντριβή της καρδίας των Ελλήνων πολιτών δια την κατάφωρα άδικη κοπή του νήματος των αγαπημένων τους προσώπων, επισωρεύει ένταση, τεταμένη θλίψη και δεδικαιολογημένη αγανάκτηση δια τις δυσθεώρητες πολιτικές ευθύνες, των υπαρχόντων υπαίτιων κοινοβουλευτικών κομμάτων, τα οποία εντελλόμενα υπό την διεθνή οικονομική ελίτ,  εξυπηρετούν αμιγώς τα υμέτερα συμφέροντα, αδιαφορώντας παντελώς και λίαν επιδεικτικώς για την στοιχειώδη συντήρηση των δομών του Κράτους.

Η κρατική αβελτηρία και η ανυπέρβλητη ανικανότητά τους, αγάγει προς τον όλεθρο της ανείπωτης αυτής τραγωδίας της οποίας καταστήκαμε άπαντες, εκόντες άκοντες κοινωνοί, ένθα, ένα μεγάλο μέρος αγαπητών συμπολιτών μας, πάσης ηλικίας, κατέστησαν παρανάλωμα της συσσωματωμένης μάζας των κατακερματισμένων αμαξοστοιχιών.

Η ακριβής γενεσιουργός αιτία, ενδημεί αναπάντητη πλην όμως, η βασανιστική βεβαιότητα της κρατικής ακηδίας, της υπερφίαλης αλαζονείας της εξουσίας και την καθολικής ανικανότητας των υπαρχόντων δοτών κοινοβουλευτικών κομμάτων, δρώντων ευθέως ως μίσθαρνα όργανα των υπερεθνικών διευθυντηρίων, ως ωσεί τοποτηρητές μίας επαρχίας ή αποικίας μίας αυτοκρατορίας, συνιστά βεβαιότητα.

Η λογοδοσία και ο καταλογισμός ευθυνών συνιστά αντικειμενικά μία επώδυνη αλλά αδηρίτως αναγκαία διαδικασία, πλην όμως άπαντες γνωρίζουν εκ βαθέων ότι ουδόλως η περίπυστη Δικαιοισύνη, θα παράξει το αναμενόμενο αποτέλεσμα καθότι δεν υφίσταται Συντεταγμένο Κράτος εν τη Πατρίδι μας, ούτε διατηρείται αλώβητη η φαινομενική διακριτική αυτοτέλεια της δικαιοσύνης, λόγω της υπάρξεως της ωμής και ιταμής παρεμβάσεως εκ της εκάστοτε κυβερνήσεως, η οποία καθυποτάσσει ευθέως την λειτουργική ανεξαρτησία της τρίτης κατά το Σύνταγμα εξουσίας.

Τούτο δε επιρρωνύεται και από τα συστατικά στοιχεία αλλά και τις διαπιστώσεις της Ε.Ε δια το επίπεδο της αμερόληπτης εν Ελλάδι Δικαιοσύνης, δια την ύπαρξη εν τοις πράγμασι ελευθέρας εκφράσεως και γνώσης άνευ ιταμούς λογοκρισίας αλλά και δια την εν γένει  αποτελεσματικότητα μας ως κράτος.

Η πικρά ανάλογη εμπειρία εις το Μάτι, την Μάνδρα, η υπερεκχειλίζουσα αδιαφορία των αλληλοδιαδοχής των κυβερνήσεων, (πέραν της υποκριτικής ρητορικής της διπολικής διχοστασίας περί των ευθυνών αλλήλοις μεταξύ των κομμάτων), μας προϊδεάζει δια την έκβαση τυχόν δικών προς τους πραγματικούς υπαίτιους δια εγκληματικές παραλείψεις, ένεκεν και συνεπεία των οποίων εγκατέλειψαν εν τη κυριολεξία, εις το έλεος του θεού, την εύρυθμη λειτουργία των αμαξοστοιχιών, εκθέτοντας τοιουτοτρόπως εις άμεσο κίνδυνο τους ανυποψίαστους επιβαίνοντες, εμπιστευόμενους πλήρως την ακεραιότητα της ζωής τους προς ένα απάνθρωπο κράτος το οποίο λεηλατεί τα πάντα.

Η ανθρωποβόρος κρατική μανία να πλήττει τον πολίτη και να τον εμπαίζει ιδίως εις την «τριτοκοσμική» πατρίδα μας, συνιστά μία χαίνουσα διηνεκή πληγή, ήτις, αποδεικνύει το γεγονός ότι δεν κυβερνώμεθα από Έλληνες οι οποίοι πονούν οι τρέφουν ιδιαίτερους δεσμούς δια την Πατρίδα, το έθνος και την διαχρονική ζώσα παράδοση μας.

Καθίσταται εν προκειμένω πρόδηλο ότι οι δεσμοί εμπιστοσύνης με το κηδεμονευόμενο, άνωθεν, Ελλαδικό Κράτος, έχουν απολύτως διαρρηχθεί καθότι, δεν υφίσταται κράτος δικαίου, δοθέντος ότι μία ολιγοψηφική ελίτ, εντελλόμενη έξωθεν έχει καταλάβει άπασες τις καίριες θέσεις καθόλου του κράτους, υπονομεύοντας άρδην, αφενός μεν την πορεία του έθνους και εξ ετέρου δε θέτοντας τις πλουτοπαραγωγικές του πηγές υπέγγυες είτε άμεσα λόγω συμβατικών μνημονιακών υποχρεώσεων, ή έμμεσα λόγω της πλημμελούς εκτελέσεως των καθηκόντων της.

Είναι πρόδηλο λοιπόν, ότι η Ελλάς βαίνει εις κρημνόν, ότι το αδίκως απωλεσθέν αίμα των κατ’ ουσίαν δολοφονηθέντων, βάσει των συνθηκών υπό τις οποίες έλαβε χώρα το μοιραίο δυστύχημα, δημιουργεί μείζονα προβληματισμό και ουσιαστικό στοχασμό δια τον ανάλγητο Ελλαδικό Κράτος : 

Πώς δηλαδή είναι δυνατόν, καίπερ επελαυνούσης της πολύφερνης τεχνολογίας και ψηφιοποιήσεως δήθεν των πάντων, εν προκειμένω, εις την μείζονα κυκλοφοριακή αρτηρία της Επικράτειας, η εφαρμογή των σύγχρονων αυτών συστημάτων, να μην έχουν ενεργοποιηθεί ή να μην καθίστανται τεθειμένα εις λειτουργίαν, άρα εν προκειμένω, η εγκαθιδρυθείσα τεχνο-φεουδαρχία, τι άραγε εν προκειμένω εξυπηρετεί και τινί τρόπω, πέραν του επιμελούς μεθοδευμένου εξανδραποδισμού του ανθρωπίνου προσώπου, θα κατατείνει προς την αληθή πρόοδο και εξυγίανση των κρατικών δομών; 

Εύλογο ερώτημα, όπως τηρουμένων των αναλογιών, ποιος δικαστής θα σπεύσει να εκδικάσει την υπόθεση, όχι κατ’ εικόνα και ομοίωση με τα τεκταινόμενα ες το Μάτι, αλλά με την ανδρεία, την γενναιότητα και ευσυνειδησία, δια της οποίας αντιστάθηκαν ως έδει, οι δικαστές Πολυζωίδης και Τερσέτης εις την δίκη του οπλαρχηγού Κολοκοτρώνη.

Εν κατακλείδι, ας προσευχηθούμε δια την ανάπαυσιν των ψυχών των κεκοιμημένων αδελφών, κύπτοντας υποτακτικώς το γόνυ τους και αφιερώνοντας τους την εξής αποστροφή από τον Νίκο Καζαντζάκη : 

… “Πες της ψυχή Σου να γονατίσει κοντά μου και πες της ν’ ανοίξει με’ ευλάβεια τα χείλη της και να περιμένει : Το άγιο Δισκοπότηρο της αγάπης κρατεί στα χέρια του ο Άγγελος της Οδύνης και διατρέχει τους κόσμους και μεταλαμβάνει ψυχές”

Νίκος Καζαντζάκης

Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω