Η εφαρμογή της Ψηφιακής Κάρτας Εργασίας παρουσιάστηκε ως αποφασιστικό βήμα για διαφάνεια και δικαιοσύνη στην αγορά, με την απλή αρχή κάθε εργαζόμενος να καταγράφει είσοδο και έξοδο ώστε να αποτυπώνεται ακριβώς ο πραγματικός χρόνος απασχόλησης και να περιορίζονται η αδήλωτη ή υποδηλωμένη εργασία, η εισφοροδιαφυγή και ο αθέμιτος ανταγωνισμός σε βάρος εργαζομένων και υγιών επιχειρήσεων. στην πράξη όμως ενεργοποιήθηκε μια γνώριμη ελληνική παθογένεια, η αναζήτηση παραθύρων και τρόπων παράκαμψης, με εργοδότες να επινοούν σχήματα που δημιουργούν ψευδή εικόνα νομιμότητας και συμμόρφωσης.
Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις μεγάλων αλυσίδων λιανικής όπου προϊστάμενοι «προσαρμόζουν» ωράρια ώστε να φαίνεται τυπικό οκτάωρο ενώ η πραγματική παραμονή αγγίζει 9 ή 9,5 ώρες χωρίς καταγραφή υπερωρίας, βιομηχανίες όπου δηλώνεται είσοδος στις 08:00 ενώ η εργασία ξεκινά στις 06:00 και έξοδος στις 16:00 ενώ η αποχώρηση γίνεται δύο ώρες αργότερα, καθώς και μικρομεσαίες επιχειρήσεις που ασφαλίζουν προσωπικό πλήρους απασχόλησης ως τετράωρο μεταφέροντας το κόστος στις πλάτες εργαζομένων και του ασφαλιστικού συστήματος.
Κοινός παρονομαστής είναι συχνά η σιωπή των εργαζομένων λόγω φόβου απόλυσης ή αμφιβολίας για την αποτελεσματικότητα μιας καταγγελίας, γεγονός που συντηρεί και βαθαίνει το φαινόμενο. από τις 26 ιουνίου 2025 το υπουργείο εργασίας επέκτεινε πιλοτικά την ψηφιακή κάρτα σε περίπου 350.000 πρόσθετους εργαζόμενους σε χονδρικό εμπόριο, ενέργεια, χρηματοπιστωτικό τομέα και σε διοικητικές και υποστηρικτικές δραστηριότητες του τουρισμού, με πλήρη εφαρμογή προγραμματισμένη για τις 3 Νοεμβρίου 2025 και συνολική κάλυψη πλέον 1,85 εκατομμυρίων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. τα δεδομένα του πληροφοριακού συστήματος «εργάνη» δείχνουν ότι το μέτρο αρχίζει να αποδίδει, καθώς μέσα σε έναν χρόνο οι καταγεγραμμένες υπερωρίες αυξήθηκαν κατά 78% συνολικά, ενώ στον τουρισμό καταγράφηκε εντυπωσιακή άνοδος 1.105% υποδηλώνοντας ότι ώρες που χάνονταν αποτυπώνονται πλέον επίσημα. η ψηφιακή κάρτα δεν είναι μόνο τεχνολογικό εργαλείο αλλά και δοκιμασία νοοτροπίας, αφού η επιτυχία της εξαρτάται από την ένταση των ελέγχων και από τη βούληση κράτους, εργοδοτών και εργαζομένων να σεβαστούν το γράμμα και το πνεύμα του νόμου. όσο ενισχύονται οι έλεγχοι και αυστηροποιούνται οι κυρώσεις, τόσο αναδεικνύεται η αξία ενός συστήματος που θεσπίζει ίσους όρους για όλους, την ώρα που κάθε νέα προσπάθεια διαφάνειας γεννά και νέες μορφές καταστρατήγησης, αφήνοντας ανοιχτό το ερώτημα αν η τεχνολογία θα υπερισχύσει της ανθρώπινης ευρηματικότητας τα επόμενα χρόνια.
