Η υπόθεση της Μαρίας Καρυστιανού φέρνει ξανά στην επιφάνεια τις αντιφάσεις ενός πολιτικού συστήματος που φοβάται να πάρει καθαρές θέσεις. Το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής, σε μία ακόμη επίδειξη πολιτικού τακτικισμού, επιλέγει να κινηθεί με λογική «ναι μεν, αλλά». Από τη μία, εκφράζει τη θεσμική του ευαισθησία και ζητά να διερευνηθούν οι καταγγελίες περί απειλών εις βάρος της βουλευτού και της οικογένειάς της. Από την άλλη, αρνείται να στηρίξει την πρόταση της ίδιας για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής.
Η διπλή αυτή στάση προκαλεί εύλογα ερωτήματα. Αν το ΠΑΣΟΚ πιστεύει πράγματι πως οι απειλές είναι τόσο σοβαρές ώστε να ενεργοποιηθούν οι αρμόδιες αρχές, γιατί δεν στηρίζει και την κοινοβουλευτική διερεύνηση της υπόθεσης; Γιατί αποφεύγει την ουσία; Πώς μπορείς να δηλώνεις υπέρ της διαφάνειας αλλά να αρνείσαι τον θεσμικό δρόμο για να την πετύχεις;
Η αντίφαση δεν είναι απλώς πολιτική· είναι ηθική. Η άρνηση του ΠΑΣΟΚ να στηρίξει την πρόταση της Καρυστιανού λειτουργεί σαν ένα έμμεσο σήμα αποδόμησης της αξιοπιστίας της. Λες και την ακούει, αλλά δεν την παίρνει στα σοβαρά. Της αναγνωρίζει το δικαίωμα να μιλήσει, αλλά όχι το δικαίωμα να απαιτήσει πολιτικές συνέπειες. Πρόκειται για έναν ιδιαίτερα υποκριτικό τρόπο «στήριξης» που καταλήγει να την εκθέτει ακόμη περισσότερο.
Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να καρπωθεί το προφανές: την αγανάκτηση απέναντι στους υπαινιγμούς του κυβερνητικού εκπροσώπου κατά της Ράνιας Τζίμα. Στο πεδίο των επικοινωνιακών εντυπώσεων, το κόμμα σπεύδει να τοποθετηθεί, να καταγγείλει την κυβερνητική αλαζονεία και να δηλώσει υπέρ της ελευθερίας του Τύπου. Ωστόσο, αυτά είναι τα εύκολα. Το δύσκολο, το πολιτικό, εκείνο που απαιτεί ξεκάθαρες τοποθετήσεις και ρήξεις, το αποφεύγει.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται διχασμένο ανάμεσα σε μια ρητορική «θεσμικής σοβαρότητας» και μια πράξη υπολογισμένου δισταγμού. Μιλά για αρχές αλλά λειτουργεί με όρους πολιτικού ισοζυγίου. Θέλει να είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Να εκφράζει τη μετριοπάθεια, αποφεύγοντας όμως το κόστος που φέρνει η ουσιαστική ανάληψη ευθύνης.
Αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να διεκδικήσει ρόλο αξιόπιστης εναλλακτικής δύναμης, οφείλει να αντιληφθεί ότι σε υποθέσεις δημοσίου συμφέροντος δεν υπάρχουν «ναι μεν αλλά». Δεν μπορεί να ζητά έρευνες από την αστυνομία, την ώρα που απορρίπτει τη διερεύνηση από το ίδιο το Κοινοβούλιο. Αυτό λέγεται πολιτική αντίφαση – και, αν συνεχιστεί, θα του κοστίσει πολύ ακριβότερα από όσο νομίζει.
Διότι, στην τελική, όταν οι πολίτες ζητούν καθαρές κουβέντες, τα μισόλογα ηχούν χειρότερα και από τη σιωπή.
