Η οργή αποτελεί ένα από τα κυρίαρχα συναισθήματα της ανθρώπινης εμπειρίας. Δεν χρειάζονται στατιστικά στοιχεία εγκληματολογίας ή αποτελέσματα δημοσκοπήσεων για να αποδείξουν την παρουσία και τη δύναμή της. Είναι πανταχού παρούσα και καθημερινή, συχνά εκδηλώνεται ακόμα και με την παραμικρή αφορμή, από τους ίδιους τους ανθρώπους, χωρίς εξαιρέσεις. Οι λόγοι για τους οποίους ένα άτομο μπορεί να νιώσει οργή είναι σοβαροί και πολυάριθμοι. Το συναίσθημα αυτό γεννάται από έναν συνδυασμό έκπληξης, αηδίας και θυμού, που προκύπτει συνήθως ως αντίδραση σε μια έντονη προσωπική προσβολή. Η καθημερινότητα, γεμάτη τέτοιες προσβολές, προσφέρει άφθονο έδαφος για την εκδήλωσή της.
Η ετυμολογία της λέξης «οργή» ρίχνει φως στη βαθύτερη φύση της. Προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα «ὀργάω», το οποίο σημαίνει, μεταξύ άλλων, «καίγομαι από τον πόθο». Από την ίδια ρίζα προέρχεται και η λέξη «όργιο», που δηλώνει εσωτερική έξαψη. Μέσα στην οργή ενυπάρχει μια ισχυρή ηθική κρίση. Δεν είναι απλώς μια συναισθηματική αντίδραση, αλλά μια εσωτερική κραυγή απέναντι στην αδικία, μια επιθυμία για τιμωρία όσων τη διαπράττουν. Η λέξη «όργιο» στην καθημερινή αργκό περιγράφει χαρακτηριστικά πρόσωπα τα οποία θεωρούνται ανεπαρκή, απαράδεκτα, ασυνάρτητα, απρόβλεπτα – ανθρώπους που αφθονούν στις δομές της κοινωνίας, καταλαμβάνοντας θέσεις εξουσίας και ευθύνης. Είναι ανίκητοι, αμετάθετοι και, στην πράξη, αναντικατάστατοι, όπως και η βλακεία που, κατά την κοινή διαπίστωση, τους συνοδεύει.
Η αναφορά στη βλακεία φέρνει στη μνήμη τα λόγια του Ισπανού φιλόσοφου Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, ο οποίος χαρακτήρισε τη βλακεία ως έναν από τους κυριότερους λόγους για την πρόκληση οργής. Όπως είπε, «μου κόλλησε κι εμένα αυτή η αξιοθρήνητη ιδιότητα που δεν είναι άλλη από το να βλέπεις τη βλακεία και να μη μπορείς να την ανεχτείς. Πάντως, το χειρότερο δεν είναι να τη βλέπεις, αλλά να την ακούς. Να ακούς τις βλακείες που πετάνε κάθε μέρα νέοι και γέροι, βλάκες και ξύπνιοι, γιατί εκείνοι που περνιούνται για ξύπνιοι λένε και κάνουν τις περισσότερες βλακείες».
Δεν τίθεται αμφιβολία πως η οργή πρέπει να διαχειρίζεται. Υπάρχουν ειδικοί επιστήμονες για να προσφέρουν βοήθεια, καθώς οι συμπεριφορές που προκαλεί οδηγούν συχνά σε αυτοκαταστροφή και σπάνια προσφέρουν λύσεις πέρα από τη στιγμιαία εκτόνωση. Επιπλέον, η μακροχρόνια έκφρασή της μπορεί να αποβεί επιζήμια για την υγεία του ανθρώπου. Αυτές είναι παραδοχές ευρύτερα αποδεκτές, χωρίς περιθώριο αντίρρησης.
Ωστόσο, υπάρχει ισχυρός λόγος να αποκαλύπτονται τα πρόσωπα και τα συμφέροντα που προκαλούν αυτή την οργή. Οι πράξεις εκείνων που παίζουν με την κοινωνική ανοχή δεν πρέπει να παραμένουν στο σκοτάδι. Ονόματα, διευθύνσεις, συμφέροντα, διασυνδέσεις και ιστορικό πρέπει να τίθενται στη δημοσιότητα. Αυτή είναι η κατεξοχήν αποστολή της δημοσιογραφίας. Στους επικριτές που μιλούν περί «στοχοποίησης», η απάντηση έρχεται από τον συγγραφέα Τζορτζ Όργουελ, ο οποίος δήλωσε πως «δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευτούν. Οτιδήποτε άλλο είναι δημόσιες σχέσεις». Χωρίς αυτή τη λειτουργία, πώς θα μπορέσει να επέλθει πραγματική ηρεμία;
