Η πρόσφατη πολιτική στρατηγική του Νίκου Ανδρουλάκη για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι απλώς μια αποτυχία. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η πολιτική αλαζονεία, η έλλειψη ρεαλισμού και οι μικρομεγαλισμοί μπορούν να οδηγήσουν έναν φιλόδοξο ηγέτη στην απόλυτη γελοιοποίηση.
Το στρατηγικό λάθος
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνώριζε ακριβώς πώς να χειριστεί την κατάσταση. Η επιλογή του Κώστα Τασούλα ως υποψήφιου για την Προεδρία δεν ήταν απλώς μια κίνηση θεσμικής σταθερότητας, αλλά και μια ευφυής παγίδα. Ο Ανδρουλάκης, παρά τις πληροφορίες που είχε εκ των προτέρων, φάνηκε αδύναμος να προσαρμόσει τη στρατηγική του. Επιμένοντας μέχρι τέλους σε μια αλαζονική στάση, έθεσε «όρους» λες και είχε την ισχύ να υπαγορεύσει την ατζέντα στο πολιτικό σκηνικό.
Η απόρριψη της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για κοινό προοδευτικό υποψήφιο δεν είναι απλώς πολιτικά ασύνετη. Είναι μια αυτοκαταστροφική κίνηση που αποδεικνύει ότι ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται εκτός πολιτικής πραγματικότητας. Εάν πίστευε ότι το Μαξίμου θα δεχόταν τις προτάσεις του για υποψήφιο «από την αντίπερα όχθη», τότε απλώς έπεσε θύμα των δικών του φαντασιώσεων περί ηγεμονίας στην Κεντροαριστερά.
Η αισθητική της αποτυχίας
Η επιλογή του Τάσου Γιαννίτση ως υποψήφιου για την Προεδρία ήταν το κερασάκι στην τούρτα της πολιτικής αποτυχίας. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη πολιτική ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς ότι η επιλογή ενός προσώπου που προκαλεί εσωτερικές αντιδράσεις και χλευασμό ακόμη και στο ίδιο το Κοινοβούλιο δεν ενισχύει την αξιοπιστία του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, αποδυναμώνει κάθε σοβαρή προσπάθεια ανάκαμψης της παράταξης.
Η υποψηφιότητα Γιαννίτση δεν κατάφερε να εμπνεύσει ούτε τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ούτε το κοινό της Αριστεράς. Στο συντηρητικό Κέντρο, όπου ο Ανδρουλάκης φιλοδοξεί να κυριαρχήσει, η εικόνα του έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Η πολιτική του στάση μοιάζει με έναν θλιβερό συνδυασμό θεατρικής μεγαλομανίας και στρατηγικής μυωπίας.
Οι επικίνδυνες προεκτάσεις
Η ψηφοφορία που έρχεται ενδέχεται να μετατραπεί σε ένα ακόμη πλήγμα για τον Ανδρουλάκη. Ο κίνδυνος ο εκλεκτός του να έρθει τρίτος είναι ορατός. Αν συμβεί αυτό, η αποτυχία θα αποκτήσει συμβολικές διαστάσεις που θα υπονομεύσουν ακόμη περισσότερο το μέλλον του ΠΑΣΟΚ.
Επιπλέον, οι εντάσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύουν ότι ο Ανδρουλάκης δεν είναι σε θέση να οικοδομήσει συμμαχίες που απαιτούνται για την πολιτική επιβίωση. Η περιφρόνηση της πρότασης Ράμμου και η ανικανότητα να χειριστεί με ευαισθησία τις σχέσεις με τους 11 βουλευτές της Νέας Αριστεράς καταδεικνύουν την αποτυχία του να κατανοήσει τις πολιτικές ισορροπίες.
Ένας πολιτικός σε ελεύθερη πτώση
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, αντί να εδραιώσει τη θέση του ως ηγέτης της Κεντροαριστεράς, αυτοϋπονομεύεται με κάθε κίνησή του. Η στρατηγική του μοιάζει με έναν φαύλο κύκλο ερασιτεχνισμού και υπεροψίας, που όχι μόνο δεν του επιτρέπει να κερδίσει έδαφος, αλλά τον αποξενώνει και από το κοινό που θα μπορούσε να τον στηρίξει.
Σε ένα πολιτικό σκηνικό όπου απαιτούνται συμμαχίες, ευελιξία και στρατηγική διορατικότητα, ο Ανδρουλάκης μοιάζει ανίκανος να ανταποκριθεί στις προκλήσεις. Ο Μητσοτάκης, από την άλλη, αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι μπορεί να ελίσσεται και να ελέγχει την ατζέντα.
Το αποτέλεσμα; Ένα ΠΑΣΟΚ που αντί να αναγεννάται, κατρακυλά σε πολιτική ασημαντότητα. Και ένας Ανδρουλάκης που, αντί να πρωταγωνιστεί, παραμένει δέσμιος της ανεπάρκειάς του. Η πολιτική του επιβίωση εξαρτάται πλέον από ένα θαύμα που δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
