Την παραίτηση του από τη βουλευτική ιδιότητα υπέβαλε σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας, βάζοντας τέλος σε μια κοινοβουλευτική πορεία δεκαέξι ετών. Η αποχώρηση αυτή δεν σηματοδοτεί την αποστράτευσή του από την πολιτική σκηνή, αλλά αντίθετα εντάσσεται σε μια στρατηγική επανατοποθέτηση, που φαίνεται να στοχεύει στην επιστροφή του με αξιώσεις εξουσίας, πέρα από τον ρόλο του επικεφαλής ενός μικρού αντιπολιτευτικού σχηματισμού.
Ο πρώην πρωθυπουργός, αξιοποιώντας το πολιτικό του κεφάλαιο, τις διεθνείς διασυνδέσεις και το υψηλό επίπεδο αναγνωρισιμότητας, δίνει το στίγμα μιας πολιτικής επανεμφάνισης με κεντρικό ρόλο στην επόμενη φάση. Φιλοδοξεί να διαμορφώσει τους όρους μιας μελλοντικής κυβέρνησης συνεργασίας, η οποία θα μπορούσε να τον φέρει ξανά στο επίκεντρο της εκτελεστικής εξουσίας.
Το βασικό ερώτημα που ανακύπτει είναι ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι εταίροι και οι όροι μιας τέτοιας πολιτικής αρχιτεκτονικής. Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ηγείται της Νέας Δημοκρατίας, ένα σενάριο συνεργασίας φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο – τόσο πολιτικά όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Σε αυτό το πλαίσιο, αναδεικνύεται ο παράγοντας Νίκος Δένδιας ως ενδεχόμενος πρωθυπουργός κοινής αποδοχής: ένας θεσμικός συνομιλητής με εμπειρία, χαμηλούς τόνους και μικρότερη ιδεολογική όξυνση, που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως γέφυρα για μια κυβέρνηση συνεργασίας, χωρίς να απαιτείται αλλαγή ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία, εφόσον το κόμμα επέλεγε διαφορετικό πρόσωπο για την πρωθυπουργία.
Για να καταστεί, ωστόσο, υπολογίσιμος παράγοντας σε ένα τέτοιο σενάριο, ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να αναλάβει την πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ευρύτερου προοδευτικού χώρου. Αυτό προϋποθέτει τη δημιουργία ενός φορέα με κρίσιμη εκλογική δυναμική και ευρεία κοινωνική απήχηση, ικανού να προσελκύσει στελέχη από το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και συγγενείς δυνάμεις, με πολιτικό αφήγημα που θα συνομιλεί με το προοδευτικό ακροατήριο χωρίς ιδεολογικούς αποκλεισμούς.
Η σημερινή παραίτηση, επομένως, δεν αποτελεί αποχώρηση, αλλά την αφετηρία μιας μακρόπνοης πολιτικής στρατηγικής, η οποία βασίζεται στην πρόβλεψη ενός εκλογικού αδιεξόδου που θα καταστήσει αναγκαία τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Προϋποθέτει, επίσης, τη θετική στάση της Νέας Δημοκρατίας απέναντι σε μια λύση τύπου Δένδια και την επιτυχή συγκρότηση ενός νέου προοδευτικού πόλου υπό την ηγεσία του Τσίπρα.
Σε κάθε περίπτωση, ο ίδιος φαίνεται διατεθειμένος να επενδύσει στο “μακρύ παιχνίδι”, με υπομονή, πολιτικό σχεδιασμό και ετοιμότητα αξιοποίησης των ευκαιριών όταν αυτές παρουσιαστούν – με στόχο να παραμείνει κεντρικός και καθοριστικός παράγοντας στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
