Δικαιοσύνη: Στις μέρες μας, οι συζητήσεις για τους φραπέδες, τους χασάπηδες και τα βοσκοτόπια στη Νέα Ζηλανδία ή την Ανταρκτική μοιάζουν να αποτελούν έναν αποπροσανατολιστικό θόρυβο, που απομακρύνει το βλέμμα από την καρδιά του πραγματικού προβλήματος. Το μείζον ζήτημα δεν είναι οι μακρινές ή αδιάφορες λεπτομέρειες, αλλά ο ανίκητος κοτζαμπασισμός, οι προνομιούχες οικογένειες και τα κατεστημένα σόγια που λειτουργούν σαν εγκληματικές συμμορίες, θεωρώντας αυτονόητο ότι το έθνος τους οφείλει τα πάντα. Αυτοί οι κύκλοι κατασπαράσσουν την πατρίδα, διατηρώντας και αναπαράγοντας τη σαπίλα που μαστίζει τη χώρα.
Η Ελλάδα διαθέτει τη δυνατότητα να υπερισχύσει σε στρατιωτικό επίπεδο, αρκεί οι Έλληνες να μη στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Όμως, η μάχη με τις οργανωμένες οικογενειοκρατικές συμμορίες παραμένει σχεδόν αδύνατη, καθώς το κράτος μας δεν κατάφερε να θεμελιώσει θεσμούς και υγιή συστήματα εξουσίας ικανά να υπερβαίνουν τους εκάστοτε «αναντικατάστατους» ηγέτες.
Ο πιο τρανταχτός απόντας σε αυτήν την εξίσωση είναι η Δικαιοσύνη. Χρειάστηκε να σημειωθεί ένα είδος «δικαστικού Ναυαρίνου» για να ανοίξει έστω μια μικρή χαραμάδα ελπίδας στους πολίτες πως κάποτε η δικαιοσύνη θα αποδοθεί αληθινά, χωρίς εκπτώσεις και εξαρτήσεις, απέναντι στα ανομήματα του κατώτερου των περιστάσεων πολιτικού κόσμου.
Η ιστορική ναυμαχία του Ναυαρίνου δεν ήταν τόσο καθοριστική σε στρατιωτικό επίπεδο όσο συχνά προβάλλεται, αλλά η πολιτική και διπλωματική της επίδραση ήταν τεράστια. Ανέδειξε την έμπρακτη αναγνώριση του ελληνικού κράτους από τις μεγάλες δυνάμεις, επιβεβαιώνοντας τη συναίνεσή τους στην ελληνική υπόθεση. Πριν από τη ναυμαχία υπήρχαν σημαντικές νίκες – Διρός, Βέργας, Αράχοβα, Κερατσίνι – όμως το Ναυαρίνο ήταν το σήμα ότι η παγκόσμια κοινότητα στήριζε πλέον την Ελλάδα.
Σήμερα, μια εισαγγελέας της Ε.Ε. από τη Ρουμανία αναλαμβάνει να δράσει εκεί όπου η ελληνική Δικαιοσύνη αποδεικνύεται είτε φοβική και ελεγχόμενη είτε βυθισμένη στην παρακμή. Με αίσθημα καθήκοντος, εφαρμόζει μέτρα και διαδικασίες που κανείς ανώτατος ημεδαπός δικαστικός δεν τόλμησε. Αυτή είναι η σύγχρονη μορφή του «δικαστικού Ναυαρίνου», που συγκλονίζει τις στέρεες θέσεις των ανθελλήνων κοτσαμπάσηδων που υποδύονται τους ηγέτες και εθνοσωτήρες.
Κρίμα που ο ηράκλειος αυτός άθλος δεν έγινε από εμάς, αλλά ανατέθηκε σε ξένους. Η Ελλάδα θα πρέπει να αγωνιστεί για να καθαρίσει μόνη της τους κόπρους του Αυγεία που τη μαστίζουν εδώ και δεκαετίες.
