Όταν η Σαουδική Αραβία βαριέται να μετράει τα πετροδόλαρα, ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους να τα ξοδέψει. Και τι καλύτερο από το να χτίσει μια «θεόσταλτη» γέφυρα που ενώνει δύο ηπείρους, για να μην ξεχάσουμε ότι το χρήμα φέρνει και… θαύματα.
Η Γέφυρα του Μωυσή – ή αλλιώς «Βασιλιάς Σαλμάν μπιν Αμπντουλαζίζ» για τους πιο τυπικούς – δεν είναι παρά μια φαντασμαγορική επίδειξη ισχύος με γεωστρατηγική πρόσοψη και τουριστικό μανδύα. Ένα έργο που εδώ και δεκαετίες σκονιζόταν στα ντουλάπια γεωπολιτικής αβεβαιότητας, τώρα επανέρχεται, όχι γιατί υπάρχει ανάγκη, αλλά γιατί… υπάρχει budget.
Μεταξύ μας, η γέφυρα αυτή (ή ίσως τούνελ – ακόμη το σκέφτονται οι μελετητές), δεν εξυπηρετεί τίποτα περισσότερο από τη ματαιοδοξία ενός καθεστώτος που προσπαθεί να ντυθεί με τα ρούχα του εκσυγχρονισμού, ράβοντας «έξυπνες πόλεις» τύπου The Line, με τεχνολογία από το μέλλον και κοινωνία από τον Μεσαίωνα.
Πέρα από τη σύνδεση δύο ακραίων σημείων του χάρτη, η «γέφυρα-θαύμα» υπόσχεται και κάτι βαθιά συγκινητικό: τη μεταφορά ενός εκατομμυρίου προσκυνητών στη Μέκκα. Επειδή, βλέπεις, όταν πρόκειται για πίστη και θρησκεία, ακόμα και οι πιο απόλυτες μοναρχίες ξέρουν να στήνουν βιτρίνα.
Και όλα αυτά φυσικά, με σεβασμό στο περιβάλλον, στις τοπικές κοινωνίες και στην ιστορική ευαισθησία μιας περιοχής που από την εποχή της Βίβλου μέχρι σήμερα δεν προλαβαίνει να μετράει κρίσεις και συγκρούσεις.
Αλλά, μην είμαστε άδικοι: σε έναν κόσμο που πνίγεται στην ενεργειακή ανασφάλεια, στην προσφυγική κρίση και στην οικολογική κατάρρευση, είναι καθησυχαστικό να ξέρουμε πως κάποιοι ακόμα ονειρεύονται γέφυρες. Από μπετόν, πετρέλαιο και… πολιτική επιρροή.
