Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Είναι βαθιά υπαρξιακό: Αυτός είναι ο εαυτός μας τελικά; Αυτοί οι βολεμένοι, οι φοβισμένοι, οι άνθρωποι που διδάσκουν τα παιδιά τους να μη σηκώνουν κεφάλι, να μην ενοχλούν την εξουσία, αλλά να την υπηρετούν ήσυχα, με την ελπίδα ότι μια μέρα κι αυτά θα «βολευτούν» κάπου;
Η απάντηση είναι όχι. Δεν είμαστε αυτό. Αλλά δεχτήκαμε να γίνουμε.
Εδώ και τριάντα χρόνια, οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις αλλάζουν χρώμα στην εξουσία – Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ. Το αφήγημα, όμως, παραμένει το ίδιο: λιγότερο φως, περισσότερη σιωπή. Αντί για έμπνευση, εξαγορά. Αντί για όραμα, ψίχουλα και επιδόματα. Μια πολιτική για το σήμερα, χωρίς σχέδιο για το αύριο.
Το αποτέλεσμα; Μια κοινωνία κουρασμένη, φοβισμένη, παραιτημένη. Μια Ελλάδα που δεν τολμά, δεν εμπνέεται, δεν διεκδικεί. Μια χώρα που ανταλλάσσει την αξιοπρέπεια με την επιβίωση. Που κάποτε κατέβαινε στους δρόμους για ιδέες – και τώρα στήνεται σε ουρές για επιδοτήσεις.
Και η νεολαία; Οι πιο μορφωμένοι Έλληνες στην Ιστορία, τι πρότυπα έχουν; Αυτά που τους δώσαμε εμείς. Το «δεν βαριέσαι». Το «να περνάμε καλά». Το ρουσφέτι, το βόλεμα, τον διορισμό, τον ΟΠΕΚΕΠΕ, το τακτοποιημένο μέλλον χωρίς ρίσκο. Δεν τους μάθαμε να ονειρεύονται. Τους μάθαμε να περιμένουν.
Γιατί συνέβη αυτό;
Γιατί εμείς αποτύχαμε.
Εμείς τους παραδώσαμε μια κοινωνία γέρικη στις ιδέες, απογοητευμένη από τις υποσχέσεις, άδεια από αξίες. Μια κοινωνία που δεν πιστεύει σε τίποτα άλλο εκτός από την ατομική διάσωση.
Και τώρα τι κάνουμε;
Τώρα που βλέπουμε καθαρά το λάθος μας;
Το παραδεχόμαστε δειλά, με μισόλογα και μισές προθέσεις. Αλλά το ερώτημα είναι αμείλικτο: Είμαστε έτοιμοι να σηκώσουμε επιτέλους το βάρος της ευθύνης; Ή θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στο σύνθημα που μας κρατά καθηλωμένους;
«Πάμε… κι όπου βγει.»
Η απάντηση δεν μπορεί να περιμένει άλλο.
Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλη μια γενιά χαμένη. Δεν μπορεί να ζει για πάντα σε υποσημειώσεις ευρωπαϊκών κανονισμών και ποσοτικών στόχων. Δεν γίνεται τα παιδιά μας να ονειρεύονται δουλειά στο εξωτερικό και διακοπές στη Μύκονο.
Αυτή η χώρα πρέπει να ξαναβρεί την πυξίδα της.
Να μορφώνει συνειδήσεις – όχι απλώς να χορηγεί πτυχία.
Να μεγαλώνει ενεργούς πολίτες – όχι παθητικούς καταναλωτές.
Να ξαναθυμηθεί τι σημαίνει ήθος, αξίες, κοινός σκοπός.
Δεν είμαστε ακόμα χαμένοι.
Αλλά χρειαζόμαστε κάτι που σπανίζει στην εποχή μας:
Ειλικρινή αυτογνωσία. Πολιτικό θάρρος. Όχι άλλες υποσχέσεις – πράξεις. Όχι άλλους σωτήρες – υπεύθυνους πολίτες.
Και πάνω απ’ όλα, χρειαζόμαστε να το πούμε ξανά, δυνατά, καθαρά, χωρίς φόβο και χωρίς ενοχή:
Όχι. Δεν είμαστε αυτοί.
Είμαστε κάτι καλύτερο.
Και θα το αποδείξουμε.
Γράφει ο Νίκος Κυριακάκης
