Σε μια επίδειξη πολιτικής αφέλειας και εγχώριου μεγαλείου που μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να εκφραστεί με τέτοιο θράσος, ο Παύλος Γερουλάνος πρότεινε – σοβαρά και με ύφος βαθιάς αγωνίας – να καλέσει ο Πρωθυπουργός τους πρώην Πρωθυπουργούς για να “συντονίσουν τις δράσεις τους” στο ζήτημα του Ιράν και του Ισραήλ. Ναι, καλά διαβάσατε. Γιατί ποιος χρειάζεται διεθνή διπλωματία, στρατηγικά think tanks και ειδικούς σε ζητήματα Μέσης Ανατολής, όταν μπορείς να έχεις τον Σημίτη, τον Παπανδρέου και τον Καραμανλή να οργανώνουν την ειρήνη με την εμπειρία των… ελληνικών μνημονίων;
Αν δεν ήταν τραγική, θα ήταν αστεία η εικόνα μιας “εθνικής ομάδας απόμαχων της εξουσίας” να αναλαμβάνει διπλωματικές αποστολές λες και πρόκειται για reunion παλιών συμφοιτητών. Ίσως μετά από τη διαμεσολάβηση για τη Γάζα, να περάσουν κι απ’ το Αφγανιστάν για ένα γρήγορο brainstorming – και μετά για καφέ στη Βουλιαγμένη.
Η αποκορύφωση του φαιδρού έρχεται με την αναφορά στον Σταύρο Λαμπρινίδη, τον οποίο ο Γερουλάνος παρουσιάζει περίπου ως κρυφό άσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έναν σιωπηλό ήρωα που – για άγνωστο λόγο – δεν έχει ήδη σώσει τον πλανήτη. Διπλωματία τύπου LinkedIn: “Έχουμε επαφές, άρα μπορούμε να λύσουμε τον πόλεμο.”
Αυτό που προκαλεί αληθινή ανησυχία δεν είναι η αφέλεια, αλλά η πολιτική νοσταλγία που αναβλύζει από τέτοιες δηλώσεις. Η ιδέα πως η Ελλάδα – με τους χρεοκοπημένους πολιτικούς της, τους διαλυμένους θεσμούς και το ανύπαρκτο διεθνές εκτόπισμα – θα μπορούσε να μεσολαβήσει σε έναν από τους πιο εκρηκτικούς και περίπλοκους πολέμους της εποχής, είναι όχι απλώς παράλογη. Είναι επικίνδυνη.
Η τραγωδία με τον Γερουλάνο δεν είναι ότι ζει σε φούσκα. Είναι ότι νομίζει πως μπορούμε και οι υπόλοιποι να τον ακολουθήσουμε εκεί.
