Με το ανάστημα του ηγέτη και το ηθικό βάρος που φέρει ένας πρώην υπουργός που… μόλις συνέβη το πιο φονικό δυστύχημα στην ιστορία του ελληνικού σιδηροδρόμου, ο κ. Κώστας Αχ. Καραμανλής εμφανίστηκε στην Ολομέλεια για να μας χαρίσει ακόμα μία παράσταση: αυτή του αδίκως κατηγορούμενου ήρωα, του ταπεινού υπηρέτη της Δικαιοσύνης που σχεδόν ικετεύει να παραπεμφθεί.
«Ψηφίστε με για παραπομπή» μας είπε – ένας άνθρωπος τόσο σίγουρος για την αθωότητά του, που σχεδόν συγκινεί. Δεν θέλει να κρυφτεί πίσω από ασυλίες και κυβερνητικές πλειοψηφίες, αλλά πίσω από 417 προσλήψεις και 400 εκατομμύρια ευρώ. Γιατί –όπως μας ενημέρωσε– η αύξηση του προϋπολογισμού ισοδυναμεί με σωτηρία ανθρώπινων ζωών. Οι αριθμοί μιλούν και ξεπλένουν.
Ο άνθρωπος που παραιτήθηκε «αυτοβούλως» μετά από ένα δυστύχημα που πάγωσε τη χώρα, έρχεται τώρα να μας διδάξει ότι δεν φταίνε ποτέ οι υπουργοί, αλλά οι κανονισμοί, οι πιστοποιήσεις, οι προκάτοχοι, τα μνημόνια και φυσικά – ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μάλιστα, δεν παρέλειψε να μας θυμίσει με συγκινητική ειλικρίνεια πως «το δυστύχημα δεν έγινε επειδή δεν ψάξαμε προσωπικό». Βεβαίως! Όταν έχεις κάνει… αιτήματα προσλήψεων, τι σημασία έχει που δεν πρόλαβαν ποτέ να ολοκληρωθούν; Ο υπουργός φρόντισε να υπογράψει τις σωστές εισηγήσεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.
Και σαν να μην έφτανε η γραφειοκρατική του συνέπεια, μας υπενθύμισε και την επένδυση στο σύστημα ασφαλείας. Όχι, δεν έφταιγε που δεν λειτουργούσε τίποτα. Έφταιγε ο σταθμάρχης. Ο κανονισμός. Ο χαμηλός ήλιος. Ο ανάδρομος Ερμής. Ό,τι άλλο εκτός από την υπουργική του εποπτεία.
Όταν ο υπουργός αναλαμβάνει «πολιτική ευθύνη», στην Ελλάδα σημαίνει «υποβάλλω μια παραίτηση-δώρο, μένω στο κόμμα, κατεβαίνω ξανά στις εκλογές, και μόλις κοπάσει το σοκ, επιστρέφω να αποκαταστήσω το όνομά μου μέσα από 20λεπτες εξομολογήσεις στη Βουλή».
Και αν όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολικά, ο ίδιος έχει κι άλλες «αλήθειες» να μας πει. Ότι δεν αδιαφόρησε. Ότι έκανε ό,τι μπορούσε. Ότι τον πολεμούν επειδή απλώς… τόλμησε να ακουμπήσει την Ιστορία. Την παράταξη. Το Έθνος.
Κατά τ’ άλλα, υπεύθυνος δεν είναι. Αλλά ηρωικός; Αναμφίβολα.
Μία παρακαταθήκη αξιοπρέπειας.
Κι ένα μάθημα για το πώς, ακόμα και σε τραγωδίες με δεκάδες νεκρούς, ένας πολιτικός μπορεί να μετατρέψει τον εαυτό του σε θύμα, τη Βουλή σε σκηνή, και τη δικαιοσύνη σε θεατρικό καταφύγιο.
Μην τον κρίνετε σκληρά. Δεν ζητάει κάτι δύσκολο. Μόνο λίγη κατανόηση. Και – γιατί όχι; – ξανά την ψήφο σας.
