Μέσα στον γνωστό του ρόλο του διαμαρτυρόμενου παρατηρητή της πολιτικής ζωής, ο Νίκος Ανδρουλάκης εξαπέλυσε άλλη μία από τις συνηθισμένες του μπαγιάτικες επιθέσεις, αναμασώντας κλισέ για «παρακράτος», «κανονικοποίηση της διαφθοράς» και «προβλήματα που έχει ο κόσμος» – λες και ξύπνησε τώρα από λήθαργο. Καταγγέλλει, δήθεν με οργή, ότι η Νέα Δημοκρατία κάνει ό,τι ακριβώς κατηγορούσε την προηγούμενη κυβέρνηση, μόνο και μόνο για να φανεί… «διαφορετικός».
Κάνει πως σοκάρεται που «ιδιώτες πληρώνουν ιδιώτες» για να υποστηρίζουν κομματικά αφηγήματα στα social media. Σοβαρά τώρα; Σε ποια πολιτική πραγματικότητα νομίζει ότι απευθύνεται; Αυτή η «Ομάδα Αλήθειας» είναι το νέο φάντασμα της ελληνικής πολιτικής που θα μας σώσει ο Ανδρουλάκης; Ή μήπως απλώς προσπαθεί να ακουστεί σε ένα πολιτικό τοπίο που δεν του δίνει πια καμία σημασία;
Αναλώνεται σε ηθικολογίες για «διαφθορά» και καταγγέλλει την κυβέρνηση για εξοπλιστικά, για συνέδρια, για την Κύπρο, για το Αιγαίο, για τις φρεγάτες — μια ολόκληρη λίστα με επιλεκτική αμνησία, λες και δεν υπήρξε ΠΑΣΟΚ στην εξουσία επί δεκαετίες, με τεράστια ευθύνη για όλα τα παραπάνω.
Το αποκορύφωμα; Η διαβεβαίωση ότι ο λαός θα επιβραβεύσει το ΠΑΣΟΚ, αρκεί να συνεχίσει… να εργάζεται. Σε τι ακριβώς; Στην πολιτική εξαφάνιση με δηλώσεις τύπου «ούτε άμυνα ούτε κοινωνικό κράτος μόνοι μας, αλλά όλα μαζί»; Ή στο να κατηγορεί «τα κόμματα διαμαρτυρίας» επειδή τον ξεπερνούν στις δημοσκοπήσεις;
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να θέλει να κυβερνήσει. Θέλει απλώς να μείνει στο κάδρο. Με φθαρμένο λόγο, ανέμπνευτη παρουσία και καμία ουσιαστική απήχηση στην κοινωνία, θυμίζει περισσότερο σκιώδη σχολιαστή της πολιτικής ζωής παρά ηγέτη με ρεαλιστική πρόταση εξουσίας.
