Οι τίτλοι ούρλιαζαν, οι «αποκαλύψεις» έπεφταν βροχή, και οι «καταθέσεις-βόμβες» έπαιζαν στα ρεπορτάζ μέρα-νύχτα. Ειδική μεταχείριση είχαν ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας, ο Γεωργιάδης, ο Βενιζέλος, ο Αβραμόπουλος και ο Λοβέρδος — οι γνωστοί «πρωταγωνιστές» του δράματος που κάποιοι παρουσίαζαν ως το πολιτικό σκάνδαλο του αιώνα.
Αν κάποιος μέτραγε τις μίζες που υποτίθεται πως μοιράστηκαν, θα νόμιζε ότι η Novartis είχε χρηματοδοτήσει μόνη της τον κρατικό προϋπολογισμό. Οι «ερευνητές» της εποχής έβλεπαν βαλίτσες να σουλατσάρουν έξω από το Μαξίμου, σπίτια να αγοράζονται στη Σιγκαπούρη και το Μανχάταν, και λογαριασμούς να ανοίγουν με ευκολία σε κάθε φορολογικό παράδεισο του πλανήτη.
Κάποιοι μάλιστα έμπλεξαν μέχρι και το FBI στην υπόθεση, έτσι για να δώσουν διεθνή χροιά στη φαντασία τους. Το αποτέλεσμα; Οι δέκα πολιτικοί τελικά δικαιώθηκαν – αλλά αυτή η «λεπτομέρεια» χάθηκε μέσα στον θόρυβο. Όταν η Δικαιοσύνη αρχειοθέτησε τις υποθέσεις λόγω παντελούς έλλειψης στοιχείων, το θέμα απλώς… εξαφανίστηκε.
Κι όμως, τα ΜΜΕ που έστησαν το πανηγύρι δεν ένιωσαν καμία υποχρέωση να ενημερώσουν ότι η «βόμβα» ήταν στρακαστρούκα. Γιατί, βλέπεις, η αλήθεια δεν έχει την ίδια τηλεθέαση με μια καλοστημένη σκευωρία. Το πολιτικό «μαχαίρωμα» είχε ήδη ολοκληρωθεί — οι εικόνες είχαν παίξει, οι χαρακτήρες είχαν σπιλωθεί, οι τίτλοι είχαν γραφτεί.
Σήμερα, στη δίκη των κουκουλοφόρων ψευδομαρτύρων, οι αποκαλύψεις για το πώς στήθηκε το σκηνικό είναι πράγματι συνταρακτικές. Αλλά τα περισσότερα ΜΜΕ προτίμησαν να κοιτάξουν αλλού — γιατί πλέον δεν εξυπηρετεί να ειπωθεί η αλήθεια.
Καμία έκπληξη. Ούτως ή άλλως, για πολλούς, η υπόθεση Novartis δεν ήταν παρά ένα καλοστημένο πολιτικό παραμύθι, φτιαγμένο για να βλάψει πρόσωπα και όχι να υπηρετήσει τη δικαιοσύνη.
Τελεία, παύλα, ξέπλυμα.
