Πού συναντάται η τιμή του ρεύματος με τη γεωπολιτική; Η ηλεκτρική ενέργεια με την επόμενη κάλπη; Η απάντηση δεν είναι και πολύ δύσκολη: Στην Ουκρανία, στη Βουλγαρία και στα Σκόπια.
Κάθε φορά που υπάρχει έλλειμμα ενέργειας σε κάποια από αυτές τις τρεις χώρες, είτε γιατί βομβαρδίστηκαν οι κρίσιμες υποδομές της πρώτης στον εν εξελίξει πόλεμο με τη Ρωσία είτε γιατί τέθηκε εκτός λειτουργίας ένας πυρηνικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της δεύτερης είτε γιατί λείπουν ποσότητες από την τρίτη και ανοίγουμε τις (μέχρι πρότινος κλειστές) λιγνιτικές μονάδες για να τους βοηθήσουμε, το αποτέλεσμα είναι ένα και συγκεκριμένο: Το πληρώνει ο Eλληνας καταναλωτής.
Ο οποίος αδυνατεί πλέον να σχεδιάσει τη ζωή του γιατί δεν γνωρίζει επακριβώς ποια είναι τα πάγια έξοδά του. Πόσα θα πληρώσει σε ρεύμα, πόσα σε νερό (η αναδυόμενη απειλή με τις συγχωνεύσεις και αργότερα ιδιωτικοποιήσεις δημοτικών επιχειρήσεων), κάθε πότε – χάθηκε η τακτικότητα που υπήρχε στο παρελθόν με τις διμηνίες και με τις τετραμηνίες. Η Ελλάς τα τελευταία δύο χρόνια, από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος, πληρώνει σταθερά τα «σπασμένα» του. Τα επίχειρά του. Δεν πληρώνει ο Bορράς τον λογαριασμό στην κατανάλωση. Ο Νότος τον πληρώνει αγόγγυστα.
Τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις των οποίων η ανταγωνιστικότητα πλήττεται ευθέως με τις πολύ ακριβές τιμές ενέργειας. Το γεγονός ότι δεν κατάφερε η φιλελεύθερη παράταξη να κατεβάσει ψηφοδέλτιο στις εκλογές για το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών και ανακηρύχθηκε από τώρα νικητής ο κεντροαριστερός κύριος Παπαθεοδοσίου είναι βαριά πολιτική ήττα για τη Ν.Δ.
Το γεγονός ότι υπάρχει υπόκωφη βοή διαμαρτυρίας από όλο τον επιχειρηματικό κόσμο για τις εκλογές που θα διεξαχθούν για την ανάδειξη νέων διοικήσεων των Εμπορικών και Βιομηχανικών Επιμελητηρίων σε όλη την Ελλάδα, και ειδικά στην Αθήνα, όπου υποψήφιος, αν δεν το έχει καταλάβει, είναι ο ίδιος ο κύριος Μητσοτάκης και οι τυχόν δυσαρέσκειες που συγκεντρώνει η οικονομική πολιτική του στο πρόσωπο του Γιάννη Μπρατάκου, είναι μέγα πολιτικό θέμα. Το γεγονός ότι στα χείλη κάθε επιχειρηματία είναι εδώ και καιρό ως ψίθυρος αυτό που είπε φωναχτά χωρίς να νοιάζεται για τις «συνέπειες του νόμου» ο νεαρός τον οποίο χειροκρότησε με ενθουσιασμό η βουλευτής της Ν.Δ. Μονογυιού στη Μύκονο, ότι «το Μαξίμου παίζει μπάλα με τριάντα επιχειρηματικές οικογένειες αδιαφορώντας για τους υπολοίπους», είναι κοινό μυστικό. Από τότε που η Φώφη μιλούσε από το βήμα της Βουλής για Α.Ε. και ουδείς από τα υπουργικά έδρανα δεν είχε την ευθιξία να την εγκαλέσει «τι είναι αυτά που λες;».
Το ρεύμα λοιπόν μαζί με την κατάσταση που επικρατεί στα σούπερ μάρκετ (όπου δίδεται επικοινωνιακή μάχη για κάτι καρτελάκια στις τιμές) και τα νοσοκομεία είναι μεγάλη πολιτική βόμβα. Πολλαπλής ισχύος. Βόμβα που πυροδοτεί δύο μέτωπα: το λαϊκό και το επιχειρηματικό. Τα συμφέροντα των οποίων συγκλίνουν περιστασιακά, έστω κι αν είναι αντικειμενικώς αντίθετα, με αυξημένη πιθανότητα η κυβέρνηση να ζήσει μια μοναδική εμπειρία: να την «κυνηγούν» ταυτόχρονα στις δημοσκοπήσεις και ο εργάτης και ο έμπορος και ο βιομήχανος.
Μια τέτοια, έστω συγκυριακή, συμμαχία είναι απείρως σημαντικότερη από μια πλειοψηφία 156 εδρών στο Κοινοβούλιο. Γιατί είναι μια «πολυμορφική» κοινωνική πλειοψηφία βάσης έναντι μιας μονοκομματικής πολιτικής πλειοψηφίας κορυφής. Η νεότερη Ιστορία μάς δείχνει ότι τις πολιτικές πλειοψηφίες τις παίρνει ο αέρας και τις σκορπά στα εξ ων συνετέθησαν, κλυδωνίζονται πάρα πολύ εύκολα, όταν απουσιάζει η κοινωνική συναίνεση της βάσης. Το πολιτικό σύστημα «γλείφει» έως τώρα τις πληγές του με προσφυγή σε άφθονη επικοινωνία. «Ταΐζει», όπως ακούστηκε χθες στη Βουλή, το φιλοθεάμον κοινό με άφθονο Κασσελάκη, με άφθονη Ειρήνη Μουρτζούκου, με πολύ πόλεμο και βόμβες από τη Μέση Ανατολή, εσχάτως με μια γενναία δόση Τραμπ – Ιλον Μασκ και νομίζει έτσι ότι ο κόσμος «ξεχνιέται» από τα καθημερινά αδιέξοδά του. Οποία πλάνη.
Το ρεύμα που είναι το «υλικό» πρόβλημα σε συνδυασμό με την έλλειψη ψυχικής ταύτισης πολίτη – ηγεσίας που είναι το «συναισθηματικό» πρόβλημα μπορούν να γκρεμίσουν γρήγορα ένα ελληνικό πολιτικό σύστημα που νοιάζεται πιο πολύ για το Κίεβο παρά για το Περιστέρι. Πιο πολύ για την τύχη του Ζελένσκι από την ενόχληση του Πούτιν. Για πόσο ακόμη, άγνωστο. Η ώρα που η γεωπολιτική, η πολιτική και οι κοινωνικές ανισότητες θα δώσουν το επόμενο ραντεβού τους στη μεγάλη διασταύρωση δεν αργεί. Το γνησίως φιλελεύθερο και κοινωνικό είναι απείρως λαϊκό και αντέχει στη μάχη με τον χρόνο. Το γνησίως ολιγοπωλιακό στο τέλος πολεμάται και συνθλίβεται και από τον λαό και από τη «ριγμένη» – δυσαρεστημένη ελίτ.
του Μανώλη Κοττάκη
Μάταιος ο Αγών των αυταρχικών
Είχα μείνει με την εντύπωση ότι η υπόθεση πλειόνων μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, μεταξύ αυτών και Ελλήνων ευρωβουλευτών, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ότι υπεξαίρεσαν και ιδιοποιήθηκαν μέρος του μισθού των συνεργατών τους, είχε κλείσει. Ότι είχε παύσει η δίωξή τους από τη βελγική ∆ικαιοσύνη, η οποία βασίστηκε σε έρευνες της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας κατά της Aπάτης (OLAF). Γι’ αυτό άλλωστε σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες τινές εξ αυτών περιελήφθησαν και στα ψηφοδέλτια των κομμάτων τους. Ως τάχα αθωωθέντες. Μοιράστηκα την εκτίμησή μου αυτή με έναν άριστο γνώστη των μυστικών των διαδρόμων των Βρυξελλών, ο οποίος στη βεβαιότητά μου ότι οι διώξεις έπαψαν να υφίστανται επειδή οι καταγγελθέντες επέστρεψαν τα χρήματα που φέρεται πως είχαν υπεξαιρέσει κάγχασε. «Είναι η πρώτη φορά που σε βρίσκω μη επαρκώς ενημερωμένο» μου είπε χαμογελώντας και έσπευσε να μου εξηγήσει. «Οι υποθέσεις αυτές μετά την παρέμβαση της βελγικής ∆ικαιοσύνης αποστέλλονται με τρόπο που δεν είναι της στιγμής να σου εξηγήσω σε ένα τοπικό δικαστήριο των Βρυξελλών έπειτα από υπόδειξη τοπικών δικηγόρων. Ο δικαστής εκεί συνήθως δηλώνει “αναρμόδιος” και η υπόθεση κλείνει ως προς αυτόν.
Αλλά οι ενδιαφερόμενοι κραδαίνουν την απόφαση της έκφρασης αναρμοδιότητάς του ως απόφαση λήξεως της εκκρεμοδικίας και παύσης της διώξεώς τους. Κατάλαβες;» Και όταν είδε ζωγραφισμένη την έκπληξη στο πρόσωπό μου, πρόσθεσε: «Η εκκρεμοδικία υφίσταται. Αλλά ο φάκελος πρέπει να σταλεί στην επιχώρια ∆ικαιοσύνη, οπότε τρέχα γύρευε». Για το τέλος επιφύλαξε τη χαριστική βολή: «∆εν σου κάνει εντύπωση ότι οι ευρωβουλευτές του ΕΛΚ, των Σοσιαλιστών, των Φιλελευθέρων και της Αριστεράς δεν επιτίθενται ποτέ ο ένας στον άλλον για τέτοια θέματα; Το σκάνδαλο είναι συστημικό και διακομματικό». Πράγματι! Το ταμείο που έχει να διαχειριστεί ένας ευρωβουλευτής σε μηνιαία βάση είναι μαζί με τη μισθοδοσία του γραφείου του 57.000 ευρώ. Κόραξ κοράκου μάτι δεν βγάζει.
Θα με ρωτήσετε τώρα με το δίκιο σας πού το πάω, σε τι αποσκοπεί αυτή η «αποκάλυψη». Τα θυμήθηκα χθες βράδυ όταν διάβασα ότι Γάλλοι εισαγγελείς εισηγούνται τη δίωξη της Μαρίν Λεπέν, τη στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι, φυλάκιση πέντε χρόνια, καθώς και πρόστιμο 300.000 ευρώ «για εικονικές προσλήψεις συνεργατών της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο». Το σύστημα στο οποίο δυστυχώς εντάσσεται και η στρατευμένη ∆ικαιοσύνη αυτή τη φορά πρωτοτύπησε. Πριν από μερικά χρόνια απέκλεισαν από τις εκλογές τον μόνο σοβαρό υποψήφιο για την προεδρία, τον Φρανσουά Φιγιόν, για ένα δευτεροκλασάτο σκάνδαλο με τη σύζυγό του που στο παρελθόν διετέλεσε και γραμματέας του. Αν είχε εκλεγεί αυτός και όχι ο Μακρόν, η Γαλλία δεν θα είχε πρόβλημα Ακροδεξιάς σήμερα. Τώρα επιχειρούν να εμποδίσουν τον δρόμο της «ταυτοτικής» επελαύνουσας Λεπέν σκαλίζοντας τις προσλήψεις συνεργατών της και ενώ αυτή κερδίζει από τις ευρωεκλογές και μετά τη σταθερή πλειοψηφία του γαλλικού λαού.
Εργαλειοποίηση
Αγαπητοί μου! Εδώ δεν πρόκειται για τον νόμο. Πρόκειται για την εργαλειοποίηση του νόμου. Για την ευθεία ανάμειξη της ∆ικαιοσύνης στον πολιτικό ανταγωνισμό. Πρόκειται για την πλέον αποκρουστική συνταγή της νοθευμένης πλέον φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία αντιμετωπίζει όσους αμφισβητούν την αποτελεσματικότητά της ως πολιτεύματος με την παρούσα μορφή της με διώξεις και με αποκλεισμούς.
∆είτε παραδείγματα:
■ Στις ΗΠΑ ο Τραμπ εξελέγη πρόεδρος έπειτα από πολυετή δικαστικό αγώνα που του «έστησαν» οι ανταγωνιστές του και το πολιτικό οικονομικό κατεστημένο.
■ Στην Ιταλία οι δικαστές αμφισβήτησαν τη μεταναστευτική πολιτική της Μελόνι και διέταξαν την επιστροφή των αλλοδαπών που προώθησε – απέλασε στην Αλβανία πίσω στην ιταλική επικράτεια.
■ Στη Γερμανία στρατεύθηκε η Υπηρεσία Πολιτεύματος λίγο πριν από τις πρόσφατες ευρωεκλογές με στόχο τη στοιχειοθέτηση κατηγορίας που θα απέκλειε από τη διαδικασία το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία ως ναζιστικό. Στο τέλος το ξανασκέφθηκαν και ανέστειλαν τα σχέδιά τους, αλλά ποιος ξέρει τι θα ξημερώσει αύριο.
■ Στην Ελλάδα το ανώτατο δικαστήριο απέκλεισε από τις ευρωεκλογές έπειτα από φωτογραφικό νόμο που ψήφισε το Κοινοβούλιο ακροδεξιό πολιτικό κόμμα.
Κάθε φορά που ένα κόμμα αναπτύσσει δυναμική στα δεξιά, μια κλειστή ελίτ πολιτικών δικαστών και ΜΜΕ έρχεται να πει στις μεγάλες πλειοψηφίες ότι αυτή μόνο ξέρει τι σημαίνει δημοκρατία, αυτή έχει το copyright της και ότι οι απόψεις εκατομμυρίων πολιτών είναι για τα σκουπίδια. Το πλέον εκπληκτικό είναι το πείσμα αυτής της ελίτ: όσο περισσότερο ηττάται τόσο περισσότερο επιμένει. «Τι κι αν κέρδισε ο Τραμπ; Θα δοκιμάσουμε να αποκλείσουμε τη Λεπέν». Απομονωμένο μέσα στον γυάλινο πύργο του το σύστημα δεν καταλαβαίνει, όπως στην Αμερική, έτσι και στην Ευρώπη, ότι οι εκλογές θα μετατραπούν σε δημοψήφισμα υπέρ της δημοκρατίας. Υπέρ του αυτονόητου δικαιώματος των πλειοψηφιών να ψηφίζουν και να εκλέγουν τη φυσική τους ηγεσία. Θα μετατραπούν σε δημοψήφισμα κατά του είδους της «δημοκρατίας» που εκπροσωπεί μια άρρωστη ελίτ που διώκει τους αντιπάλους της επί ποινή αποκλεισμού για όλα όσα συγχωρεί η ίδια στον εαυτό της. Μάταιος ο Αγών για τους βυσσοδομούντες του αυταρχισμού. Ο κόσμος έχει πάρει μεγάλη στροφή. Κανείς πλέον δεν μπορεί να εμποδίσει τον δρόμο κανενός. Μόνο να τον καθυστερήσει μπορεί.
