Η κυβερνητική παράταξη που κάποτε υποσχόταν σταθερότητα και πρόοδο έχει μετονομαστεί στα στόματα των πολιτών σε Νέα Δικογραφία και η λέξη δεν είναι πια σαρκασμός αλλά περιγραφή.
Οι σκιές σκανδάλων, οι υποθέσεις εξαπάτησης του δημοσίου συμφέροντος, οι συγκαλύψεις και η διαρκής επίκληση του ντροπιαστικού νόμου περί ευθύνης υπουργών έχουν μετατρέψει την πολιτική τάξη σε κλειστό κύκλωμα προνομίων και ασυλίας. Κάποιοι υπουργοί δεν διαφέρουν σε τίποτα από κοινούς απατεώνες· η μόνη διαφορά είναι ότι εκείνοι διαθέτουν τηλεοπτικό χρόνο και συνταγματική προστασία. Όταν η εξουσία γίνεται ασπίδα απέναντι στη δικαιοσύνη, η Δημοκρατία παύει να είναι πολίτευμα και μετατρέπεται σε θέατρο ατιμωρησίας.
Μία από τις πιο σκοτεινές πληγές της σύγχρονης Ελλάδας είναι η πλήρης διαπλοκή κυβέρνησης και ΜΜΕ. Μέσω κρατικών εταιριών, δημοσίων οργανισμών και πρόθυμων ιδιωτών, μοιράζονται εκατομμύρια ευρώ σε ανύπαρκτα ή περιθωριακά μέσα ενημέρωσης που λειτουργούν αποκλειστικά ως όργανα κυβερνητικής προπαγάνδας. Η περίφημη λίστα Πέτσα δεν ήταν παρά η αρχή. Σήμερα μια εισηγμένη εταιρία με κεφαλαιοποίηση άνω των πέντε δισεκατομμυρίων ευρώ μοιράζει διαφήμιση δεκαεννέα εκατομμυρίων σε ένα δίκτυο μεθόδων που μόνο ντροπή προκαλούν. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: τα μέσα σιωπούν, η κοινωνία αγνοεί, οι πολίτες πληρώνουν. Όταν το χρήμα γίνεται μέσο φίμωσης, η ενημέρωση παύει να είναι τέταρτη εξουσία και μετατρέπεται σε παράρτημα του Μαξίμου.
Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι η επιτομή της θεσμικής κατάρρευσης. Ο οργανισμός που δημιουργήθηκε για να στηρίξει την αγροτική παραγωγή έχει μετατραπεί σε εργαλείο συστηματικής απάτης, ρουσφετιού και οικογενειακής ευνοιοκρατίας. Αντί να κατευθύνονται οι επιδοτήσεις στους αγρότες που παλεύουν να επιβιώσουν, διαχέονται σε εταιρίες σφραγίδες, συγγενείς στελεχών και κυκλώματα που λυμαίνονται τα κοινοτικά κονδύλια. Η εικόνα είναι εξευτελιστική: αντιπρόεδρος του οργανισμού δηλώνει με θράσος «όποτε βρίσκω χρόνο, περνάω» ενώ την ίδια στιγμή η ύπαιθρος ματώνει από ακρίβεια και ελλείψεις. Τα άμεσα μέτρα πρέπει να είναι αυτονόητα αλλά σπάνια τολμηρά: δήμευση όλων των παράνομα αποκτηθέντων περιουσιών και χρημάτων, αποπομπή χωρίς αποζημίωση των επίορκων υπαλλήλων, ποινική δίωξη στελεχών που υποτίθεται εποπτεύουν τη διαφάνεια ενώ συμμετέχουν στη λεηλασία μέσω συγγενικών εταιριών και πάνω απ’ όλα πολιτική ευθύνη εκείνων που γνώριζαν και σιώπησαν.
Η ακρίβεια στα τρόφιμα δεν είναι φυσικό φαινόμενο, είναι σχεδιασμένη. Οι πολίτες παρακολουθούν αμήχανοι τιμολογιακά τρικ του τύπου ένα προϊόν δύο ευρώ και δέκα, δύο προϊόντα πέντε ευρώ, ενδιάμεσες εταιρίες που αγοράζουν φτηνά από παραγωγούς και μεταπωλούν πανάκριβα στα ράφια, συχνά υπό την ίδια επιχειρηματική ομπρέλα. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί απουσιάζουν, τα πρόστιμα είναι γελοία, τα καρτέλ αλωνίζουν. Οι πολίτες ζητούν το αυτονόητο: έλεγχο, διαφάνεια, λουκέτο στους απατεώνες. Η αισχροκέρδεια δεν αντιμετωπίζεται με tweets αλλά με εισαγγελείς.
Στον χώρο της ενέργειας, η σιωπή είναι ακόμη πιο ηχηρή. Οι εταιρίες δεν ανταγωνίζονται, συνεννοούνται. Οι τιμές διαμορφώνονται σε επίπεδο χονδρικής με εσωτερικές συμφωνίες που επηρεάζουν τη λιανική αγορά. Οι λογαριασμοί εκτοξεύονται ενώ η κυβέρνηση κάνει πως δεν βλέπει. Το καλάθι της ενέργειας είναι κενό, μόνο οι τσέπες των εταιριών γεμίζουν. Το κράτος δεν ρυθμίζει, νομιμοποιεί την αισχροκέρδεια.
Ο ισολογισμός του κόμματος για το 2024 αποκαλύπτει μια οικονομική τρύπα που θα ζήλευε ακόμη και το ελληνικό δημόσιο των μνημονίων: έσοδα 18,4 εκατομμύρια ευρώ, έξοδα 71,1, αρνητική καθαρή θέση 535 εκατομμύρια και συνολικό δανεισμό 530. Κι όμως, οι ελληνικές τράπεζες, αυτές που στραγγαλίζουν μικρομεσαίους και πολίτες για δέκα χιλιάδες ευρώ, χορήγησαν στη Νέα Δημοκρατία νέα δάνεια τριάντα έξι εκατομμυρίων. Η έννοια του τραπεζικού κινδύνου, του ηθικού κινδύνου και της εταιρικής διακυβέρνησης έχει εξαφανιστεί. Ένα κόμμα που δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τους τόκους του χρέους του δανείζεται ξανά, απλώς γιατί κυβερνά. Αν αυτό δεν είναι ορισμός του πολιτικού εκφυλισμού, τότε τι είναι.
Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι απλώς ένα κόμμα που βούλιαξε στα δικά της σκάνδαλα. Είναι το σύμπτωμα μιας παρακμιακής πολιτικής κουλτούρας όπου οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά, η δικαιοσύνη χειραγωγείται, τα ΜΜΕ εξαγοράζονται και οι τράπεζες λειτουργούν ως όργανα εξουσίας. Η χώρα δεν κυβερνάται, επιτηρείται από ένα δίκτυο οικονομικών και επικοινωνιακών συμφερόντων που βλέπουν τη δημοκρατία ως διακοσμητικό φόντο.
Σε περίπου εξακόσιες ημέρες η Ελλάδα θα οδηγηθεί ξανά στις κάλπες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δύο επιλογές: είτε να καθαρίσει το πολιτικό του σπίτι και να λογοδοτήσει, είτε να παραδοθεί στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός της ατιμωρησίας και της διαπλοκής. Η κοινωνία δεν ζητά σωτήρες, ζητά δικαιοσύνη. Δεν περιμένει θαύματα, απαιτεί λογοδοσία. Κι αν δεν την προσφέρει η κυβέρνηση, θα τη διεκδικήσει ο λαός, με τον τρόπο που η Ιστορία ξέρει πάντα να επιβάλλεται όταν εξαντληθεί η υπομονή της.
Η Ελλάδα έχει κουραστεί από τα ψέματα, τις οθόνες και τις διευθετήσεις. Αν κάτι αξίζει να μείνει, είναι το μήνυμα πως η Δημοκρατία δεν είναι γραφείο Τύπου κανενός κόμματος· ή θα ξαναγίνει υπόθεση των πολιτών ή θα παραδοθεί οριστικά στα χέρια εκείνων που την εξευτέλισαν.
