Ο γιος του Εφιάλτη, αυτός που υπήρξε επί σειρά ετών το ανέκδοτο στο περιστύλιο της Βουλής, είναι αναμφισβήτητα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ένα κακομαθημένο παιδί, προικισμένο με το όνομα και την κληρονομιά της «Αγίας Οικογένειας», που από πολύ νωρίς ξεχώρισε ως ένα μέλος της πολιτικής ελίτ χωρίς να χρειαστεί να προσπαθήσει για τίποτα. Εξάλλου, ποιο παιδί που γεννιέται σε αυτό το περιβάλλον χρειάζεται να κοπιάσει για να διακριθεί;
Κολεγιόπαιδο, με σπουδές που περισσότερο εξυπηρετούν την οικογενειακή φήμη παρά την πραγματική του μόρφωση, ο Κυριάκος δεν είχε ποτέ την ανάγκη να σπουδάσει σε ένα γυμνάσιο ή λύκειο της φτωχογειτονιάς, όπως η Γκράβα. Ήταν πάντα προορισμένος για κάτι μεγαλύτερο, κάτι που δεν είχε καμία σχέση με τη δουλειά και τον μόχθο της πραγματικής ζωής. Ωστόσο, οι λαμπρές σπουδές του δεν βρίσκουν αντίκρισμα στις πραγματικές του ικανότητες ως ηγέτης της χώρας.
Η αναρρίχησή του στην πολιτική σκηνή δεν ήταν παρά μια σειρά από στημένες φάρσες και πολιτικά παιχνίδια, που με τη βοήθεια των φίλων του και ενός βολεμένου μιντιακού κατεστημένου, τον ανέδειξαν σε πρωθυπουργό, παρά την αδιαμφισβήτητη έλλειψη πολιτικών προσόντων και ηγετικών ικανοτήτων. Από αουτσάιντερ και «δεύτερης σειράς» πολιτικός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να αναδειχθεί σε ηγέτη, όχι χάρη σε κάποιο πραγματικό πολιτικό έργο, αλλά μέσω του παρασκηνίου και των συμμαχιών του με μια μικρή, αλλά ισχυρή, εγχώρια ελίτ.
Τα «πολιτικά επιτεύγματά» του, όμως, δεν είναι παρά μια σειρά αποτυχιών και εγκληματικών λαθών, τα οποία αποτυπώνονται στην καθημερινότητα του 90% του πληθυσμού: τη φτωχοποίηση, την απόλυτη ανατροπή της σκληρής πραγματικότητας, και την παραπλάνηση του κόσμου μέσω ενός ενιαίου μιντιακού συστήματος που διαστρεβλώνει την αλήθεια. Η εξωτερική πολιτική του είναι ανύπαρκτη, με συνεχείς αποτυχίες σε γεωπολιτικό, γεωστρατηγικό και γεωοικονομικό επίπεδο, και συνεχείς προσβολές από άλλες χώρες, ακόμη και από καθεστώτα με αυταρχικές τάσεις.
Η πολιτική στρατηγική του Μητσοτάκη βασίζεται σε προσωπικά κόμπλεξ κατωτερότητας και συμπλέγματα ανωτερότητας, τα οποία έχουν διαμορφώσει τη στάση του απέναντι σε κάθε δημόσιο παράγοντα και δημοσιογράφο που δεν τον εξυμνεί και δεν υποστηρίζει τις αποτυχημένες πολιτικές του. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι, οι οποίοι αρνούνται να τον υπηρετήσουν και να τον υμνούν, αντιμετωπίζονται με εκδίκηση και απομόνωση. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταφέρει να τους αποκλείσει από κάθε πηγή δημόσιας ή ιδιωτικής χρηματοδότησης, απομονώνοντάς τους πολιτικά και οικονομικά, και καθιστώντας τους αδύναμους να αμφισβητήσουν τη δική του κυριαρχία.
Αυτό το αδίστακτο πολιτικό σύστημα, που έχει στόχο την εξόντωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, είναι επικίνδυνο για το μέλλον της χώρας. Αντί να προασπιστεί τα συμφέροντα των πολιτών, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ενδιαφέρεται κυρίως για τη συγκέντρωση αμύθητων περιουσιών και την προώθηση των προσωπικών συμφερόντων του, ενώ ταυτόχρονα καταδικάζει τον υπόλοιπο λαό σε συνεχιζόμενη φτωχοποίηση και εξευτελισμό.
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζει να παίζει το ρόλο του «κατάλληλου» ηγέτη, τον οποίο όλη η πολιτική ελίτ της τελευταίας πεντηκονταετίας έχει επιλέξει ως το πρόσωπο για την πιο μεγάλη εκδίκηση εναντίον του λαού. Με έναν προβληματικό χαρακτήρα και αδιαφορία για το κοινό καλό, η κυβέρνηση του Μητσοτάκη είναι φανερό ότι έχει καταλήξει να γίνεται το όργανο μιας στυγνής και εκδικητικής πολιτικής.
Η ανεκδιήγητη συμπεριφορά του απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά και στους εταίρους του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδεικνύει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αντιπροσωπεύει τίποτα από αυτό που θα έπρεπε να είναι ο ηγέτης μιας χώρας, ούτε καν σε επίπεδο διεθνών σχέσεων. Ο ίδιος, ακριβώς λόγω της έλλειψης ενσυναίσθησης και αληθινής πολιτικής ηγεσίας, δεν μπόρεσε να κερδίσει την εκτίμηση του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος τον αγνόησε πλήρως κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του.
Συνεχίζοντας αυτήν την πορεία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδεικνύει ότι η πολιτική του είναι μόνο η εξυπηρέτηση των προσωπικών συμφερόντων του και της οικογένειάς του, χωρίς να έχει κανένα πραγματικό ενδιαφέρον για το μέλλον της χώρας και των πολιτών της. Και αν ποτέ βρεθεί στο Λευκό Οίκο, κανείς δεν πρέπει να αναμένει τίποτα παρά μόνο το χειρότερο για την Ελλάδα.
του Κώστα Πρώιμου
