Ήρθε με λόγια μεγάλα ο Αλέξης Τσίπρας. Από αυτά τα λόγια που γράφονται με κεφαλαία σε αφίσες και τελειώνουν σε αποσιωπητικά. Μίλησε για ελπίδα, για αλλαγή, για ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας. Και μετά μπήκε μέσα. Έκλεισε την πόρτα πίσω του. Και πούλησε.
Πούλησε λιμάνια, πούλησε αεροδρόμια, πούλησε ρεύμα, τηλέφωνα, νερό. Αν μπορούσε να φορολογήσει και τον ήλιο, θα το έκανε. Αν μπορούσε να ιδιωτικοποιήσει και την αναπνοή μας, θα υπέγραφε. Τίποτα δεν ήταν αρκετό. Τίποτα δεν ήταν αρκετά φτηνό για να το ξεφορτωθεί.
Έσκυψε το κεφάλι μπροστά στους “εταίρους”. Χαμογέλασε στην Τρόικα, αγκάλιασε το ΔΝΤ, κούνησε συγκαταβατικά στο Eurogroup. Έμαθε και τα πρώτα του γερμανικά: “Ja, natürlich, Frau Merkel.”
Και το έκανε να φαίνεται αναγκαίο. Όχι προδοσία — ρεαλισμός. Όχι ξεπούλημα — στρατηγική συμμόρφωση. Όχι ταπείνωση — εθνική ευθύνη. Ήταν καλλιτέχνης της μετάθεσης ευθυνών. Εσύ φταις που χρεοκοπήσαμε. Εγώ απλά υπογράφω.
Τα κανάλια τον χειροκρότησαν. Οι εφημερίδες έγραψαν για «σωτηρία». Οι αγορές «ανέπνευσαν». Και εμείς; Εμείς μείναμε να βλέπουμε τις ζωές μας να γίνονται Excel.
Κι όταν τον ρωτάνε σήμερα; «Θα το ξαναέκανα». Φυσικά και θα το ξαναέκανες. Γιατί ποτέ δεν πόνεσες, ποτέ δεν πείνασες, ποτέ δεν περίμενες στην ουρά του ΟΑΕΔ. Γιατί ποτέ δεν κατάλαβες τι πούλησες — και ποιον.
