Την ώρα που η Τουρκία “πατάει πόδι” στη Λιβύη και επεκτείνει τις διεκδικήσεις της στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, οι υπουργοί της ελληνικής κυβέρνησης επιδίδονται σε δημόσια ξεκατινιάσματα, αναδεικνύοντας με κάθε τρόπο τη διγλωσσία, την αμηχανία και την απόλυτη έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης, σε μια απολύτως αποκαλυπτική (και αποσταθεροποιητική) συνέντευξη, υπέδειξε ευθέως την ολιγωρία του Υπουργείου Εξωτερικών επί θητείας Νίκου Δένδια ως βασική αιτία για το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, το οποίο πλέον βαραίνει τις πλάτες της χώρας ως μία από τις σοβαρότερες διπλωματικές ήττες των τελευταίων δεκαετιών.
Η απάντηση των συνεργατών του κ. Δένδια; Ξερή ειρωνεία. Το Μαξίμου; Σιωπή ή, ακόμα χειρότερα, προσπάθεια να κουκουλώσει τη σύγκρουση με δήθεν “ενιαία φωνή”. Η αλήθεια είναι πως η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας έχει γίνει πεδίο εσωκομματικών αντιπαραθέσεων, με τα εθνικά συμφέροντα σε ρόλο κομπάρσου.
Το ΠΑΣΟΚ —και με το δίκιο του— κάνει λόγο για μια κυβέρνηση επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα, καθώς σε μια κρίσιμη γεωπολιτική συγκυρία, υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας σφάζονται σε δημόσια θέα, ανταλλάσσοντας μομφές για το ποιος… “δεν κατάλαβε” και ποιος “δεν εμπόδισε” μια τουρκική διπλωματική προέλαση.
Το υπουργείο Εξωτερικών αλληλοκατηγορείται με το υπουργείο Υγείας, ενώ το υπουργείο Άμυνας (που πλέον έχει περάσει στον κρινόμενο κ. Δένδια) σιωπά. Αν αυτό δεν συνιστά αποσύνθεση στο ανώτατο επίπεδο εξουσίας, τότε τι είναι;
Ποιος, αλήθεια, κυβερνά αυτόν τον τόπο;
Και κυρίως, ποιος διαχειρίζεται τα εθνικά θέματα;
Γιατί δεν μπορεί να υπάρχουν δύο πολιτικές γραμμές για το ίδιο μνημόνιο, ούτε μπορεί ο ένας υπουργός να θεωρεί “νίκη” κάτι που ο άλλος αποδομεί ως εθνικό λάθος. Η εικόνα είναι τραγική, επικίνδυνη και διεθνώς εκτεθειμένη.
Και ενώ η Τουρκία προχωρά ανενόχλητη με έρευνες και συμφωνίες, η Ελλάδα παρακολουθεί τον εαυτό της να αυτοκαταναλώνεται σε ανούσια τηλεοπτικά blame games.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει θεατής.
Μήπως τελικά το τουρκολιβυκό μνημόνιο δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εξωτερικής πολιτικής, αλλά η ίδια η κυβέρνηση που καλείται να το αντιμετωπίσει;
