Η νέα μεγάλη αφήγηση των Βρυξελλών και του ΝΑΤΟ, χωρίς πλέον την αμερικανική σκιά, είναι ότι η Ευρώπη πρέπει να είναι «έτοιμη για πόλεμο» το 2030. Η φράση ακούγεται θαρραλέα, σχεδόν ρομαντική για όσους δεν έχουν πολεμήσει ποτέ. Πέντε χρόνια, ένα πεντάχρονο, αρκεί για να γεμίσουν οι αποθήκες όπλα και πυρομαχικά. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα που κανένα κονδύλι, καμία τεχνολογία και κανένα think tank δεν μπορεί να λύσει: ποιος θα τα χρησιμοποιήσει;
Η Ευρώπη του 2030 θα διαθέτει πυραύλους, drones και τανκς τελευταίας γενιάς, αλλά θα στερείται ανθρώπων ικανών — ή διατεθειμένων — να πολεμήσουν. Η ήπειρος που κάποτε έστελνε εκατομμύρια νέους στα χαρακώματα σήμερα μετράει γερόντους, μετανάστες και φθίνουσες γεννήσεις. Στις πολεμικές ιαχές πρωτοστατούν τα λεγόμενα βαλτικά κράτη — οι πιο ένθερμοι αντιρώσοι της Ευρώπης — που όμως είναι κοινωνίες ήδη γηρασμένες, άδειες, κουρασμένες.
Η Λιθουανία, που το 1990 είχε 3,7 εκατομμύρια κατοίκους, σήμερα δεν ξεπερνά τα 2,86 εκατομμύρια. Η διάμεση ηλικία είναι 45,1 έτη. Η Λετονία έχασε σχεδόν ένα εκατομμύριο ψυχές, από 2,66 εκατομμύρια έπεσε στα 1,85, με μέση ηλικία 45,5. Η Εσθονία, από 1,57 εκατομμύρια έμεινε με 1,34, με παρόμοιο δημογραφικό προφίλ. Μια Ευρώπη που θέλει να πολεμήσει τη Ρωσία με κοινωνίες που θυμίζουν γηροκομεία και όχι στρατώνες.
Οι ίδιες αυτές χώρες έχουν ρωσικές μειονότητες από 6% έως 25% — πληθυσμούς που αντιμετωπίζουν ως εσωτερικό εχθρό. Ο πόλεμος, επομένως, θα είναι γι’ αυτές όχι μόνο εξωτερικός, αλλά και εμφύλιος. Η Δύση τους ζητά να θυσιαστούν πρώτες, κι εκείνες φωνάζουν πρόθυμα, γνωρίζοντας ότι πίσω τους δεν υπάρχει ούτε βάθος πληθυσμού ούτε κοινωνική συνοχή.
Αν στραφούμε στα «μεγάλα» κράτη της Ευρώπης, το πρόβλημα γίνεται βαθύτερο. Η δημογραφική αλλοίωση είναι το νέο πολιτικό ταμπού της ΕΕ. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός στις ευρωπαϊκές κοινωνίες κυμαίνεται γύρω στο 5%, με τα ποσοστά να εκτινάσσονται στα 8,8% στη Γαλλία, 8,1% στη Σουηδία, 7,6% στο Βέλγιο, 7,1% στην Ολλανδία, 6,3% στη Βρετανία και 6,1% στη Γερμανία. Και αυτά τα στοιχεία είναι συντηρητικά.
Οι ανεπίσημοι αριθμοί ανεβάζουν το ποσοστό κατά αρκετές μονάδες. Πρόκειται για πληθυσμούς νέους, δυναμικούς, που γεννούν, την ώρα που η «παλιά Ευρώπη» σβήνει. Αλλά αυτοί οι νέοι δεν έχουν καμία διάθεση να πολεμήσουν για τις σημαίες και τα σύνορα των πρώην αποικιοκρατών τους.
Η μόνη δυνατότητα της Ευρώπης να διεξαγάγει πόλεμο το 2030 είναι να τον διεξαγάγει δι’ αντιπροσώπων. Μέσω «προθύμων», όπως συνέβη με την Ουκρανία. Η ΕΕ δεν έχει πια λαούς, έχει εργολάβους πολέμου. Οι πολιτικοί σχεδιάζουν από τα συμβούλια κορυφής, οι εταιρείες όπλων μετρούν τις παραγγελίες και οι στρατιώτες θα βρεθούν αλλού — στις ερήμους, στα φτωχά Βαλκάνια, στην Ανατολή που ακόμα γεννάει.
Η Ελλάδα, παρά τη συστηματική της υποταγή στα ευρωατλαντικά δόγματα, δεν προσφέρεται για τέτοιες αποστολές. Η δημογραφική της κατάρρευση είναι ταχύτερη από τη φτώχεια της. Η χώρα των 13 ωρών εργασίας, του μισθού-φιλοδωρήματος και της θεσμικής εξάντλησης, δεν έχει περιθώριο να θυσιάσει ούτε έναν νέο ακόμη. Ό,τι απομένει από τη νεολαία της, φεύγει στο εξωτερικό. Η πατρίδα των φρεγατών και των Rafale δεν έχει πια στρατό, έχει εργαζόμενους σε διαρκή επιβίωση.
Στον αντίποδα, η Τουρκία προβάλλει ως ο μόνος πραγματικός «στρατός» της Δύσης στην Ανατολή. Νεανικός πληθυσμός, ιδεολογική συνοχή, εθνικιστική εκπαίδευση, στρατοκρατικό υπόβαθρο. Ο Ερντογάν δεν χρειάζεται να πείσει τους πολίτες του για τον πόλεμο — ο πόλεμος είναι η εθνική τους θρησκεία. Δεν είναι τυχαίο ότι δυτικοί ηγέτες, ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ, μίλησαν με θαυμασμό για τη «δύναμη» του τουρκικού στρατού. Η Ευρώπη, αν χρειαστεί, θα επενδύσει σε αυτή τη δύναμη. Θα αγοράσει υπηρεσίες πολέμου, όπως αγοράζει φυσικό αέριο ή μικροτσίπ.
Η εικόνα είναι σαφής: μια Ευρώπη που προετοιμάζεται για πόλεμο χωρίς στρατιώτες, που χτίζει άμυνες χωρίς λαούς, που σχεδιάζει στρατηγικές χωρίς κοινωνική βάση. Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα. Οι δημογραφίες δεν πολεμούν με αποφάσεις του Συμβουλίου. Κι όμως, η πολιτική ρητορική των Βρυξελλών συνεχίζει να μιλά για «αυτονομία», «στρατηγική ετοιμότητα», «κοινή άμυνα».
Η πραγματικότητα είναι πιο απλή και πιο σκοτεινή: η Ευρώπη είναι μια γερασμένη ήπειρος που ετοιμάζεται για πόλεμο με τα παιδιά των άλλων. Θα αγοράσει στρατιώτες, όπως αγοράζει εργάτες. Θα χρησιμοποιήσει πρόθυμες χώρες, όπως χρησιμοποίησε την Ουκρανία. Και θα ονομάσει την εξάρτηση «ενότητα».
Ο Δίας —αν υπάρχει— πρέπει να γελά. Γιατί, όπως λέει το αρχαίο ρητό, «ὃν ὁ θεὸς ἂν θέλῃ ἀπολέσαι, πρῶτον ἀποφρεσίνει». Μωραίνει, δηλαδή, τον άνθρωπο που προορίζεται για την καταστροφή του. Και η Ευρώπη του 2030, θορυβώδης, φοβική, αυτοθαυμαζόμενη, μοιάζει ακριβώς με εκείνον τον άνθρωπο που ο θεός έχει ήδη αποφασίσει να εγκαταλείψει.
