Για τρίτη φορά – το τονίζει, μη μας διαφύγει – ο σοβαρός παρατηρητής των διεθνών εξελίξεων «παρεμβαίνει δημόσια» για τον πόλεμο Ιράν–Ισραήλ. Όχι επειδή έχει κάτι ουσιαστικό να προσθέσει, αλλά επειδή μπορεί. Γιατί, όπως δηλώνει με αυτοπεποίθηση, «δεν υπάρχουν ειδικοί». Άρα, όπως όλα δείχνουν, είναι και αυτός… κατάλληλος.
Μας ενημερώνει, λοιπόν, με ύφος αποκαλυπτικό, ότι το Ιράν δεν έχει πυρηνικά. Σοκαριστικό – σχεδόν όσο το να μας πει ότι το νερό είναι υγρό. Ο ηγέτης της χώρας «κρύβεται» και θυμίζει λέει Σαντάμ πριν την πτώση του, γιατί κάθε ηγέτης που δεν εμφανίζεται σε livestream θεωρείται αυτομάτως χαμένος από χέρι. Οι ΗΠΑ, λέει, πλέον εμπλέκονται ανοιχτά – φαντάσου να μην το είχαμε πάρει χαμπάρι χωρίς αυτόν.
Το ιρανικό καθεστώς δεν δείχνει να καταρρέει – ίσως γιατί τα καθεστώτα δεν πέφτουν με αναρτήσεις στο Facebook. Αλλά δώσ’ του λίγο χρόνο, θα έρθει. Ο Ιρανός ΥΠΕΞ χαρακτηρίζεται περίπου ως πονηρός δικηγοράκος που παριστάνει τον φιλειρηνικό, γιατί –όπως όλοι ξέρουμε– η διπλωματία είναι πάντα απάτη.
Η ανυπαρξία συμμάχων για το Ιράν ερμηνεύεται όπως βολεύει: οι Άραβες σιωπούν, άρα συμφωνούν. Η Ρωσία λέει στηρίζει με «προσοχή», αλλά αυτό δεν έχει σημασία – η δουλειά της είναι να δαιμονοποιηθεί, έστω και με αντιφάσεις. Είναι ειρωνικό να μιλά για ειρήνη ενώ εισβάλλει στην Ουκρανία, λες και ο υπόλοιπος κόσμος είναι γεμάτος ειρηνόφιλους αμνούς.
Και, φυσικά, για φινάλε, μια αναφορά στην Τουρκία που «υπέστη ακόμη μια διεθνή ήττα». Δεν χρειάζονται επιχειρήματα· αρκεί η δήλωση. Είναι η παρηγοριά του μέσου αναλυτή: αν όλα είναι μπερδεμένα, πες κάτι κακό για την Τουρκία και κλείσε.
Έτσι, λοιπόν, ντυμένος με τον μανδύα του σκεπτόμενου σχολιαστή, χωρίς καμία πραγματική γνώση, με αναφορές που φλερτάρουν διαρκώς με την προπαγάνδα και την προχειρότητα, ο αναλυτής του πληκτρολογίου δίνει την τρίτη του παράσταση. Μιλά για πόλεμο από την άνεση του γραφείου του, κάνει «συμπεράσματα» βασισμένα στο τίποτα και βαφτίζει την άγνοια νηφαλιότητα.
Η αυταρέσκεια βαφτίζεται παρέμβαση, το αυτονόητο παρουσιάζεται ως ανάλυση και η απουσία ευθύνης γίνεται πλεονέκτημα. Στον πόλεμο των εντυπώσεων, δεν χρειάζεται να ξέρεις – αρκεί να γράφεις.