Παρουσιάζεται ως “υπέρλαμπρο τεχνικό θαύμα” αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμα ακριβοπληρωμένη εργολαβία, η οποία – παρά τα διαφημιστικά φαντεζί – βαδίζει πάνω σε γνώριμες ράγες: καθυστερήσεις, παρεμβάσεις χωρίς διαβούλευση και υποσχέσεις για «σύγχρονα θαύματα» που ακούγονται εδώ και δεκαετίες.
Το Flyover, ένα υπερυψωμένο οδικό “στολίδι” 12 χιλιομέτρων, με τα 8 χιλιόμετρα σε στυλ εναέριας λεωφόρου, φιλοδοξεί να… ολοκληρωθεί κάποια στιγμή μέχρι τον Μάιο του 2027 — δηλαδή, αν όλα πάνε βάσει του θεωρητικού σεναρίου.
Ο υφυπουργός Νίκος Ταχιάος μιλά με στόμφο για «νυχθημερόν εργασία» και «ειδικά καλούπια που προκαλούν δέος», λες και πρόκειται για κάποια διαστημική αποστολή. Το μόνο που προκαλεί εντύπωση, όμως, είναι η επιμονή του να βαφτίζει την ακριβοπληρωμένη εργολαβία ως απόδειξη «υπευθυνότητας» της ελληνικής δημόσιας διοίκησης.
Η κατεδάφιση της γέφυρας Περραιβού έγινε λίγο πιο γρήγορα απ’ ό,τι υπολογιζόταν, κάτι που βαφτίστηκε θρίαμβος. Η ταχύτητα με την οποία πετούν στο έδαφος τα ερείπια, συγκρίνεται μονάχα με την αργοπορία στην υλοποίηση των υπολοίπων υποσχέσεων για έργα υποδομής.
Και όλα αυτά, φυσικά, με τη γνωστή ταμπέλα των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, που μετατρέπουν κάθε δημόσιο έργο σε χρυσοφόρα επένδυση για λίγους, χωρίς να διασφαλίζεται κανένα όφελος για τους πολίτες. Οι “σύγχρονες λύσεις” του Ταχιάου αποδεικνύονται απλά μια ακόμα απόδειξη ότι το δημόσιο συμφέρον δεν χωράει στις εργολαβικές μακέτες.
Όσο για το “25% ολοκλήρωση του έργου”; Ας κρατήσουμε επιφυλάξεις: γιατί και το 1999, τα περισσότερα έργα ήταν “σε καλό δρόμο” λίγο πριν βουλιάξουν στα χαρτιά και τα σπασμένα πεζοδρόμια.
