Το τραγικό περιστατικό με τον θάνατο ορειβάτη στη Δράμα, έπειτα από επίθεση αρκούδας στη φύση και συγκεκριμένα σε δασική περιοχή, προκάλεσε κύμα αντιδράσεων, όχι μόνο για το ίδιο το συμβάν, αλλά και για τις απόψεις που διατυπώθηκαν αμέσως μετά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε δημόσιες τοποθετήσεις.
Μερίδα πολιτών και αυτοπροσδιοριζόμενων ως «ευαισθητοποιημένων» ως προς τα θέματα περιβάλλοντος και άγριας ζωής, σχολίασαν το γεγονός θέτοντας ερωτήματα του τύπου: «Γιατί βρέθηκαν άνθρωποι στο δάσος;», «Γιατί ενόχλησαν την αρκούδα;», «Γιατί να επιτρέπεται η ανθρώπινη δραστηριότητα στον φυσικό χώρο των άγριων ζώων;». Οι ερωτήσεις αυτές, αν και παρουσιάζονται ως οικολογικά ευαισθητοποιημένες, στην πράξη εκλαμβάνονται από αρκετούς πολίτες ως υπέρμετρα μονομερείς ή ακόμα και αντι-ανθρώπινες.
Αναπτύσσεται έτσι μία ρητορική που παρουσιάζει την ανθρώπινη παρουσία στη φύση σχεδόν ως ενοχλητική ή και παράνομη, ενώ την ίδια ώρα παραγνωρίζεται ότι η υπαίθρια δραστηριότητα – όπως η ορειβασία, η πεζοπορία ή η παρατήρηση της φύσης – αποτελεί μέρος μιας σχέσης του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον που δεν είναι απαραίτητα επιβλαβής.
Το ζήτημα της συνύπαρξης ανθρώπου και άγριας ζωής, ωστόσο, είναι σύνθετο. Δεν επιδέχεται απόλυτες θέσεις και απαιτεί ισορροπία μεταξύ της ανάγκης προστασίας του περιβάλλοντος και της αναγνώρισης ότι ο άνθρωπος αποτελεί επίσης μέρος του φυσικού κόσμου. Η υπεράσπιση της ζωής και της ασφάλειας δεν είναι αντίθετη με την οικολογική συνείδηση· αντιθέτως, είναι μέρος της ευρύτερης προσπάθειας για αμοιβαίο σεβασμό.
Σε μια δημοκρατική κοινωνία, όπου ο δημόσιος λόγος οφείλει να στηρίζεται στον σεβασμό και στην τεκμηρίωση, τέτοιου τύπου ερωτήσεις ή μομφές προς τους ίδιους τους ανθρώπους που πέφτουν θύματα τραγικών συμβάντων προκαλούν απορίες. Κι αυτό γιατί, αντί να ανοίγουν γόνιμο διάλογο για την προστασία της φύσης, καταλήγουν να διχάζουν και να προκαλούν αποστροφή.
Εν κατακλείδι, η ανάγκη για διάλογο γύρω από τα ζητήματα περιβάλλοντος και συνύπαρξης με την άγρια ζωή είναι υπαρκτή και επιτακτική. Όμως αυτός ο διάλογος δεν μπορεί να αγνοεί τη θεμελιώδη αξία της ανθρώπινης ζωής, ούτε να ερμηνεύει επιλεκτικά τις πραγματικότητες της φύσης. Οι λύσεις δεν βρίσκονται σε αφορισμούς, αλλά σε τεκμηριωμένες πολιτικές, ενεργή πρόληψη και κυρίως στην αποδοχή ότι η φύση δεν είναι πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αλλά κοινός τόπος όλων.
