Ενώ η «πολιτική ορθότητα» μπορεί να φορά το περιτύλιγμα της ευγένειας, στην πραγματικότητα είναι ένας τύπος ελέγχου της γλώσσας και της σκέψης που επιβάλλεται από μια ομάδα που κυριαρχεί τώρα στον δυτικό κόσμο. Αυτό περιγράφει ο Αυστραλός εκπαιδευτικός και σχολιαστής Κέβιν Ντόνελι στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «The Dictionary of Woke», που εκδόθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Ο κ. Ντόνελι, ένας διάσημος Αυστραλός διανοούμενος, λέει ότι η πολιτική ορθότητα αποτελεί «υπαρξιακή απειλή» για τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένων εννοιών όπως η ελευθερία του λόγου και η θρησκευτική ελευθερία.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία ή τη Νέα Ζηλανδία, «δεν περνάει μια εβδομάδα χωρίς να έχει απαγορευτεί κάποιο βιβλίο, χωρίς να λογοκρίνονται ιδέες, χωρίς να ξαναγράφουν το παρελθόν και την ιστορία, χωρίς να γκρεμίζουν αγάλματα, χωρίς να υβρίζονται δημοσίως συγγραφείς και μελετητές», έγραψε.
«Έχουμε μπει σε έναν οργουελικό κόσμο όπως περιγράφεται στο διάσημο μυθιστόρημα «1984», όπου ο «Μεγάλος Αδερφός» και το «Κόμμα», ελέγχουν τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι πολίτες και όποιος αμφισβητεί την αστυνομία της σκέψης εκφοβίζεται, τιμωρείται και σιωπά. »
Οι υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητας, η οποία πλέον μετονομάστηκε σε «αφύπνιση», λένε ότι τα πιστεύω τους θα μπορούσαν να εμπνεύσουν τους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τους άλλους με δικαιοσύνη και σεβασμό. Ωστόσο, όπως δείχνει ο Κέβιν Ντόνελι, αγνοούν παντελώς το γεγονός ότι, σύμφωνα με το Human Freedom Index 2020 που δημοσιεύεται από τα Ινστιτούτα Cato και Fraser (την αξιολόγηση των ελευθεριών ανά χώρα), οι δυτικές χώρες θεωρούνται οι πιο ελεύθερες σύμφωνα με κριτήρια όπως η ελευθερία μετακίνησης, το κράτος δικαίου, η προσωπική ασφάλεια και η ελευθερία κινήσεων, λόγου, θρησκείας και συνάθροισης.
«Ενώ η πολιτική ορθότητα ισχυρίζεται ότι θέλει να εξαφανίσει τα μειονεκτήματα του δυτικού κόσμου και να προωθήσει τη δικαιοσύνη και την ελευθερία, η πραγματικότητα είναι ότι βασίζεται σε μια ριζοσπαστική αριστερή πολιτιστική ιδεολογία που μπορεί να αναχθεί στον νεομαρξισμό και την εμφάνιση της κριτικής θεωρίας», εξηγεί.
Η κριτική θεωρία στοχεύει στο να ανατρέψει το status quo, τις δεδομένες λογικές συνθήκες των ανθρώπων, να απελευθερώσει όσους πιστεύεται ότι καταπιέζονται από τον καπιταλισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό ή την έννοια του δυαδικού φύλου και να εγκαινιάσει μια νέα εποχή της λεγόμενης ισότητας και ελευθερίας για όλους.
Ο νεομαρξισμός ανατρέπει σιωπηλά την κοινωνία
Ταυτόχρονα, ο νεομαρξισμός – άλλη ονομασία του πολιτιστικού μαρξισμού – προσφέρει μια σιωπηλή και προοδευτική ανατροπή της κοινωνίας που τελικά διαβρώνει την οικονομία, τις κοινωνικές δομές και τον ηθικό ιστό. Αυτό διαφέρει από την παραδοσιακή μαρξιστική θεωρία που υποστηρίζει τη χρήση βίας για την απόκτηση ελέγχου.
Στη Δύση, όπου η ευημερία και η ελευθερία που απολαμβάνουν οι άνθρωποι παραπέμπουν στο ότι υπάρχει μικρός κίνδυνος έτσι ώστε οι «κακοί» να καταφύγουν στη βία για να αποκτήσουν τον έλεγχο, «το επίκεντρο της επανάστασης έχει μετατοπιστεί από την οικονομία σε αυτό που λέγεται πολιτιστικός και πολιτισμικός πόλεμος», παρατηρεί ο συγγραφέας.
Αυτό εκδηλώνεται κυρίως μέσα από τις ριζικές πολιτισμικές αλλαγές της δεκαετίας του 1960, όπως το κίνημα της αντικουλτούρας, οι χίπις, η εμφάνιση του ριζοσπαστικού φεμινισμού, το αντιπολεμικό κίνημα και το αντισυλληπτικό χάπι ή η σεξουαλική επανάσταση που προκλήθηκε από τον πολιτισμό αποβλέποντας στην άμεση σωματική ικανοποίηση.
«Το τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ότι μετά από μισό αιώνα αναγνωρισμένες πεποιθήσεις, ιστορικές αλήθειες, ήθη, έθιμα και θεσμοί δέχθηκαν επίθεση και υπονομεύτηκαν», σημειώνει ο Ντόνελι.
Η «κατήχηση» στα σχολεία και στα πανεπιστημιακά ιδρύματα
Λόγω της κυριαρχίας της κριτικής θεωρίας και της πολιτικής ορθότητας, τα λογοτεχνικά κείμενα «δέχονται κριτική μέσα από τα ζητήματα του φύλου, της εθνικότητας και της κοινωνικής τάξης», ενώ η ιστορία της ανόδου και της εξέλιξης του δυτικού πολιτισμού συχνά παραβλέπεται, υποστηρίζει ο Ντόνελι στο βιβλίο του.
«Στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, λόγω της νεομαρξιστικής έμπνευσης της θεωρίας των φύλων και των μετααποικιακών θεωριών, οι μαθητές διδάσκονται ότι οι δυτικές κοινωνίες είναι εγγενώς ρατσιστικές, ότι ο δυτικός πολιτισμός δεν είναι ωφέλιμος και ότι οι λευκοί, θα πρέπει να εξιλεωθούν για τα παλαιότερα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά των έγχρωμων ανθρώπων – συμπεριλαμβανομένης της εκμετάλλευσης, της σκληρότητας, της δουλείας, της εκποίησης και της γενοκτονίας.
«Ο ύπουλος και επικίνδυνος αντίκτυπος της κριτικής θεωρίας των φύλων στα σχολεία είναι τέτοιος που οι Αμερικανοί γονείς ξεκινούν εκστρατείες και οι κυβερνήσεις των πολιτειών θεσπίζουν τώρα νόμους για να εξασφαλίσουν ένα ισορροπημένο και αμερόληπτο σχολικό πρόγραμμα.»
Παραδείγματα απαγορευμένων ή καταδικασμένων κλασικών λογοτεχνικών και παιδικών ιστοριών, γράφει ο Ντόνελι, είναι οι περιπέτειες του Huckleberry Finn (αναφορά της λέξης “νίγκερ”, που σημαίνει αράπης) έως τον Moby-Dick (περιβαλλοντική ζημιά από τη φαλαινοθηρία) ή το La Belle au (ετεροσεξισμός και μη – συναινετικές σεξουαλικές επαφές).
Για παράδειγμα, στην Αυστραλία, υπό την επιρροή της ιδεολογία της «αφύπνισης», στους μαθητές παρουσιάζεται με μια εξυγιαντική και αθώα εικόνα της ιστορίας και των πολιτισμών των ιθαγενών. Παράλληλα, το επίκεντρο της διδασκαλίας δεν παύει να είναι οι αρνητικές πτυχές του δυτικού πολιτισμού, όπως η σκλαβιά και η «Κλεμμένη Γενιά» (κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα αρπάχτηκαν πολλά παιδιά Αβορίγινων από τις οικογένειές τους, προκειμένου να αφομοιωθούν βίαια), ενώ ο ρόλος και η σημασία του ιουδαιοχριστιανικού πολιτισμού «αντιμετωπίζονται με επιφανειακό και κατακερματισμένο τρόπο».
Και αυτό, παρά το γεγονός ότι η Αυστραλία οφείλει πολλά στον δυτικό πολιτισμό και τον ιουδαιοχριστιανισμό, σημειώνει ο συγγραφέας.
«Ο πολιτιστικός σχετικισμός και οι πολιτικές ταυτότητας κυριαρχούν, αγνοώντας την πραγματικότητα, ότι δηλαδή οι πολιτικοί και νομικοί θεσμοί της Αυστραλίας και μεγάλο μέρος της γλώσσας, της λογοτεχνίας, της μουσικής και της τέχνης μας κληρονομούνται από την Ευρώπη, την Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
«Αν και ο αριθμός [των πιστών] του μειώνεται, είναι επίσης αλήθεια ότι ο Χριστιανισμός είναι η κύρια θρησκεία της Αυστραλίας και ότι οι πολιτικοί και νομικοί θεσμοί και ο τρόπος ζωής του έθνους οφείλονται στον Χριστιανισμό».
Περισσότερες πληροφορίες για το τελευταίο βιβλίο του Κέβιν Ντόνελι μπορείτε να βρείτε εδώ.
