Το σκάνδαλο Qatargate, που συγκλόνισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συνεχίζει να προκαλεί πολιτικούς κραδασμούς, αποκαλύπτοντας ένα δίκτυο επιρροής και χρηματοδότησης με επίκεντρο την παράνομη μετανάστευση και τις ευρωπαϊκές πολιτικές ασύλου. Στην καρδιά της υπόθεσης βρίσκεται η μη κυβερνητική οργάνωση Fight Impunity του πρώην ευρωβουλευτή Antonio Panzeri, η οποία φέρεται να διακινούσε σημαντικά ποσά χρημάτων από χώρες όπως το Κατάρ και το Μαρόκο σε πολιτικά πρόσωπα και αξιωματούχους της Ε.Ε., με σκοπό τη διαμόρφωση θετικών πολιτικών αποφάσεων και ρητορικής υπέρ των «μετριοπαθών» ισλαμικών καθεστώτων και της διευκόλυνσης της μαζικής μετανάστευσης προς την Ευρώπη.
Ο πρώην επίτροπος Μετανάστευσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Δημήτρης Αβραμόπουλος βρέθηκε στο επίκεντρο της υπόθεσης, καθώς σύμφωνα με δημοσίευμα της ιταλικής εφημερίδας La Stampa στις 18 Δεκεμβρίου 2022, έλαβε 60.000 ευρώ για τη συμμετοχή του στο τιμητικό συμβούλιο της Fight Impunity. Το γεγονός ότι η οργάνωση δεν ήταν εγγεγραμμένη στο Μητρώο Διαφάνειας της Ε.Ε. την περίοδο εκείνη, γεννά σοβαρά ερωτήματα ως προς τη νομιμότητα της αμοιβής και της ίδιας της σχέσης του πρώην επιτρόπου με το δίκτυο Panzeri. Επιπλέον, δημοσιογραφικές έρευνες ανέφεραν ότι η συμμετοχή του Αβραμόπουλου στη Fight Impunity είχε εγκριθεί από την ίδια την πρόεδρο της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, στις 3 Φεβρουαρίου 2021, προσδίδοντας θεσμική κάλυψη σε μια πράξη που πλέον αμφισβητείται ευρέως.
Η εμπλοκή του Αβραμόπουλου αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία υπό το πρίσμα της θητείας του ως Επιτρόπου Μετανάστευσης και Εσωτερικών Υποθέσεων μεταξύ 2014 και 2019. Κατά την περίοδο αυτή, ο πρώην υπουργός είχε αναλάβει την προώθηση του Ευρωπαϊκού Πλαισίου Ασύλου, τη σύναψη συμφωνιών με τρίτες χώρες, όπως η Τουρκία, και τη χάραξη πολιτικών επανεγκατάστασης μεταναστών, ιδιαίτερα από περιοχές του αραβικού κόσμου. Το γεγονός ότι μόλις λίγα χρόνια μετά τη λήξη της θητείας του εντάχθηκε σε έναν οργανισμό που φέρεται να χρηματοδοτείται από χώρες με άμεσο ενδιαφέρον για τη μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε., προκαλεί εύλογα ερωτήματα για ενδεχόμενη σύγκρουση συμφερόντων και υπονόμευση της θεσμικής ουδετερότητας.
Παράλληλα, η χρονική σύμπτωση της αποκαλυπτικής αυτής υπόθεσης με τις πρόσφατες δηλώσεις του ίδιου του Αβραμόπουλου κατά της ανάπτυξης του ελληνικού στόλου στα ανοικτά της Λιβύης για την ανάσχεση της λαθρομετανάστευσης, προσθέτει ένα ακόμη επίπεδο προβληματισμού. Ενώ η ελληνική κυβέρνηση προχωρά σε επιχειρησιακή ενίσχυση των θαλάσσιων συνόρων, ο πρώην Επίτροπος Μετανάστευσης, εμφανώς σε αντίθεση με την πολιτική αυτή, υπερασπίζεται το δικαίωμα υποδοχής, σίτισης και εγκατάστασης μεταναστευτικών ροών στην Ελλάδα. Η θέση του αυτή έρχεται να ενισχύσει την άποψη ότι η παράνομη μετανάστευση δεν αποτελεί απλώς μια πρόκληση ανθρωπιστικής διαχείρισης, αλλά πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και γεωπολιτικής εκμετάλλευσης.
Με όχημα τη λαθρομετανάστευση, ο Αβραμόπουλος, όπως και η πρώην ύπατος αρμοστής της Ε.Ε. για την εξωτερική πολιτική Federica Mogherin, η πρώην επίτροπος Emma Bonino, που συνδέεται με το Qatar Gate. και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανήκουν σε εκείνους τους πολιτικούς που επιδιώκουν την πολιτική και γεωγραφική ένωση του αραβικού κόσμου με την Ευρώπη (Euroarabia).
Η αιγυπτιακής καταγωγής Βρετανή ιστορικός Bat Ye’or ήταν η πρώτη που χρησιμοποίησε τον πολιτικό όρο «Euroarabia», όταν άρχισε να ερευνά τον αραβικό εποικισμό της Ευρώπης με τα χρήματα του Κατάρ, της Αραβικής Λεγεώνας (AL) και του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC). Η επιδίωξή τους είναι η ισλαμική διείσδυση στους πολιτικούς, ακαδημαϊκούς, οικονομικούς, θεσμικούς και τεχνολογικούς τομείς στην Ευρώπη. Ιδεολογική μητέρα της Euroarabia υπήρξε η εθνικοσοσιαλίστρια Sigrid Hunke, που αργότερα προσχώρησε στην Αριστερά. Στο βιβλίο της «Ο ήλιος του Αλλάχ φωτίζει τη Δύση» (Allahs Sonne über dem Abendland) η Hunke παρουσιάζει έναν δυτικό κόσμο διεφθαρμένο από τον ιουδοχριστιανισμό, ισχυριζόμενη ότι η λύτρωση θα έλθει από το Ισλάμ μέσω της πολιτικής συμμαχίας του με την Αριστερά.
Ο πρώτος πολιτικός της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ασπάσθηκε δημοσίως τις ιδέες της Hunke ήταν ο Javier Solana, υπεύθυνος Ευρωπαϊκής Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας. Στις 25 Φεβρουαρίου του 2004 στο Ελσίνκι ο Solana δήλωσε: «Η πρώτη προτεραιότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να είναι οι στενές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο». Ενώ ο Solana είναι γνωστός αντισημίτης, η υιοθέτηση της ιδεολογίας της Hunke από τους Ευρωπαίους πολιτικούς βασίστηκε στον πακτωλό του αραβικού χρήματος, ελπίζοντας ότι ένα μεγάλο μέρος από αυτό θα καταλήξει στις τσέπες τους μέσω της προώθησης του «μετριοπαθούς Ισλάμ» και της λαθρομετανάστευσης. Η ισλαμοποίηση προϋποθέτει την απαλλαγή της Μεσογείου από το Ισραήλ, ενώ το αραβικό χρήμα είναι ο λόγος της συμμαχίας Ισλάμ, νεοφιλελευθερισμού και Αριστεράς.
Αρχικά, τη δεκαετία του 1970-1980, τα πολιτικά λόμπι που οργάνωναν την ισλαμική εισβολή στην Ευρώπη επιστράτευσαν το χρήμα των Ευρωπαίων φορολογουμένων μέσω των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων (ΜΟΠ) για την υλοποίηση της Euroarabia. Στην Ελλάδα ένα μεγάλο μέρος των ΜΟΠ κατέληξε στους πασόκους, με ενδιάμεσους τους Άραβες φίλους του Ανδρέα Παπανδρέου. Η συσκευασίας ελαιολάδου σε πεντόλιτρα δοχεία και οι εικονικές εξαγωγές στις αραβικές χώρες μέσω του τελωνείου Καλαμάτας ήταν πρακτικές που απέφεραν δισεκατομμύρια «μαύρες» δραχμές στους πασόκους πολιτικούς. Σταδιακά, η πασοκική τεχνογνωσία απορροφήθηκε από τη Ν.Δ. και εξελίχθηκε στην επιστήμη του ΟΠΕΚΕΠΕ. Δικαίως τα μέλη της Ν.Δ. σήμερα είναι σε θέση να καυχώνται ότι κατέχουν διδακτορικό κλοπής ευρωπαϊκών χρημάτων. Επειδή όμως οι Βρυξέλλες τούς πήραν είδηση, οι δηλώσεις Αβραμόπουλου δείχνουν ότι τo επόμενο «colpo grosso» (μεγάλο κόλπο) της Ν.Δ. είναι η λεηλασία του αραβικού χρήματος μέσω της λαθρομετανάστευσης.
Η υπόθεση Fight Impunity και οι χρηματοδοτήσεις που σχετίζονται με χώρες του Κόλπου, συμπεριλαμβανομένου του Κατάρ, αποκαλύπτουν μια καλά οργανωμένη προσπάθεια διείσδυσης στις δομές της Ε.Ε., με στόχο την προώθηση ενός πολιτικού και θρησκευτικού αφηγήματος που καθιστά την Ευρώπη ανοικτή και ευάλωτη σε ανεξέλεγκτες ροές, υπό το πρόσχημα της ανεκτικότητας και του διεθνούς ανθρωπισμού. Το φαινόμενο αυτό, που έχει αποκτήσει ιστορική βάση στον όρο «Euroarabia», περιγράφει τη σταδιακή σύγκλιση των ευρωπαϊκών θεσμών με τον αραβικό κόσμο, όχι μόνο σε επίπεδο οικονομικών και ενεργειακών συμφωνιών, αλλά και μέσω της μαζικής μεταναστευτικής διείσδυσης.
Η χρηματοδότηση ευρωπαϊκών πολιτικών προσώπων, θεσμών και ΜΚΟ από χώρες με ισλαμική ταυτότητα και αυταρχικά καθεστώτα δεν είναι απλώς μια πράξη διαφθοράς. Είναι μια στρατηγική πολιτικής διείσδυσης. Η υπόθεση Panzeri έδειξε ότι υπήρχε οργανωμένο κύκλωμα που διοχέτευε τεράστια χρηματικά ποσά για να εξασφαλίσει ευνοϊκή αντιμετώπιση από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Επιτροπή. Η περίπτωση του Αβραμόπουλου επιβεβαιώνει ότι τέτοιες πρακτικές αγγίζουν και τους πρώην διαμορφωτές πολιτικής, οι οποίοι εξακολουθούν να έχουν επιρροή στο δημόσιο λόγο και στις εξελίξεις.
Η δημόσια διοίκηση και τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. καλούνται πλέον να αντιμετωπίσουν με αποφασιστικότητα τις εστίες διαφθοράς και εξωθεσμικής επιρροής. Η Κομισιόν οφείλει να προχωρήσει σε πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης και να ενισχύσει το θεσμικό πλαίσιο διαφάνειας και ηθικής δεοντολογίας, ώστε να αποτραπούν μελλοντικά φαινόμενα εργαλειακής αξιοποίησης της παράνομης μετανάστευσης. Διότι, όσο η Ε.Ε. εμφανίζεται να καθορίζει τις πολιτικές της με βάση αδιαφανείς σχέσεις, τόσο οι πολίτες θα αποξενώνονται από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και τόσο η διαχείριση του μεταναστευτικού θα μετατρέπεται σε πρόσφορο πεδίο χειραγώγησης και αποσταθεροποίησης.
