Επί δύο ολόκληρα χρόνια, ένας πρώην σύμβουλος του προεδρικού μεγάρου της Γαλλίας έκλεβε εκατοντάδες πολύτιμα πιάτα για να τα μεταπωλήσει κρυφά, συμβολίζοντας μια θεσμοθετημένη λεηλασία στην κορυφή του γαλλικού κράτους. Η επαναλαμβανόμενη αυτή πράξη αποκαλύπτει μια νοοτροπία αρπαγής και καταστροφικής διαχείρισης, που έχει εγκατασταθεί μόνιμα στα ανώτατα επίπεδα του γαλλικού κράτους (κι όχι μόνο), ακόμη και μέσα στο ίδιο το προεδρικό μέγαρο της χώρας.
Η κάστα που εξουσιάζει, η οποία έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, φαίνεται πλέον ότι αυτοεξυπηρετείται απευθείας από την εθνική κληρονομιά των Γάλλων, χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό.
Μια άλλη, περισσότερο σοβαρή περίπτωση καταστροφικής διαχείρισης είναι η αύξηση του γαλλικού δημόσιου χρέους, το οποίο αυξήθηκε κατά 60 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε τρεις μήνες (το τρίτο τρίμηνο του 2025), ξεπερνώντας πλέον τα 3 τρισεκατομμύρια ευρώ (το 117,4% του ΑΕΠ), την ώρα που η φορολογική αφαίμαξη των Γάλλων εντείνεται.
Όπως στην Ελλάδα, έτσι και στη Γαλλία η υπόθεση της ιλιγγιώδους αύξησης του δημόσιου χρέους αποδεικνύει μια εξουσία αποκομμένη από την κοινωνία, η οποία αποδομεί την εθνική κυριαρχία προς όφελος της χαώδους Ευρωπαϊκής Ένωσης και των αφεντικών της.
Η οικονομική εκτροπή, η συσσώρευση χρεών και οι επαναλαμβανόμενες κλοπές εθνικού πλούτου, από τη λεηλασία στις κουζίνες του Ελιζέ μέχρι τη ληστεία του ΟΠΕΚΕΠΕ (των ευρωπαϊκών αγροτικών ενισχύσεων – ένα από τα πολλά σκάνδαλα της κλίκας Μητσοτάκη), αποκαλύπτουν αυτή την πλήρη αποσύνδεση της αποτυχημένης και συνάμα επικίνδυνης ολιγαρχίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Έλληνες και Γάλλοι γινόμαστε μάρτυρες ενός οργανωμένου σχεδίου καταστροφής των χωρών μας, υπό την πίεση παράλογων πολιτικών αποφάσεων, που υπαγορεύονται από ξένα κέντρα συμφερόντων και εξουσίας, όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει σήμερα στον αγροτικό τομέα,. Η εθνική κυριαρχία μας υποχωρεί, ενώ τα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας (ό,τι έχει απομείνει από αυτά), όπως ακριβώς γίνεται στη Γαλλία, εκποιούνται.
Τα σημερινά κυβερνητικά σχήματα, που αποτελούνται επιεικώς από πολιτικούς νάνους, φαίνεται ότι επιθυμούν να λεηλατήσουν τα τελευταία πλούτη των ευρωπαϊκών λαών πριν από μια πτώση ή μια φυγή που φαίνεται αναπόφευκτη, αλλά και γι’ αυτό το ενδεχόμενο φαίνεται πως έχουν προνοήσει, υπονομεύοντας την ειρήνη.
Εν συντομία, η λεηλασία σε όλα τα επίπεδα μιας χώρας, ενός κράτους, ενός λαού -θεσμικά, οικονομικά, ηθικά- δεν έχει καμία σχέση με την κανονικότητα και δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αυταπάτες.
Ωστόσο, αν στο βάθος του τούνελ υπάρχει διέξοδος, αυτή δεν θα προκύψει από ευχολόγια ή διαχειριστικές-εκλογικές διορθώσεις, αλλά από πλήρη ρήξη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με αυτό το διεφθαρμένο σύστημα, με την τιμωρία των ενόχων και την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας των ευρωπαϊκών λαών, που καταστρέφονται μεθοδικά. Κι αυτό προϋποθέτει επίγνωση, μνήμη, τόλμη, θάρρος και πολιτική ευθύνη. Ο χρόνος τελειώνει και η υπομονή των λαών μαζί του.
Νόμος είναι το δίκιο του Κυριάκου
Την Ελλάδα την αποκαλούμε χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», αλλά όχι για πολύ. Με αυτά που γίνονται ακόμα και οι πορτοκαλιές θα κατσουφιάσουν. Ένας από τους λόγους είναι οι θεσμοί. Να, ας πάρουμε, για παράδειγμα, τη «Δικαιοσύνη». Είναι τυφλή μόνο όταν κοιτάζει προς τα πάνω και αετομάτα όταν στρέφεται στους μικρούς. Στην Ελλαδάρα μας ο νόμος έχει ένα και μόνο όνομα: «Το δίκιο του Κυριάκου». Ό,τι βολεύει τον υπέρτατο ηγέτη, το τσιτάχ, τον «μωυσή» (με μικρό το «μ», παρακαλώ), αυτό και γίνεται.
Δείτε το κέντρο της Αθήνας, αυτήν την «πολύχρωμη» αγορά της… ελεύθερης οικονομίας. Τσαντιρομάγαζα αλλοδαπών, που πουλάνε μαραμένα λάχανα δίπλα σε μπαταρίες, ληγμένα αναψυκτικά, σάπια κρέατα, κάλπικα Louis Vuitton και μαϊμού Nike. Βλέπεις ποτέ απόδειξη εκεί; Ποτέ. Και τάμα να το ’χουν κάνει, δεν θα σου κόψουν!
Η ΑΑΔΕ, το ΣΔΟΕ, η Δικαιοσύνη, όλοι αυτοί οι αδυσώπητοι κυνηγοί του φουκαρά Έλληνα, που κοιμάται και ξυπνά με το POS στο χέρι, εδώ κάνουν την πάπια. Δεν σκέφτηκαν ποτέ να πάρουν τα στοιχειώδη μέτρα. Γιατί; Μα, γιατί αυτά τα μαγαζιά είναι… πολιτιστική κληρονομιά! Εν τω μεταξύ, ο μικρομεσαίος Έλληνας κόβει απόδειξη και για τον αέρα που αναπνέει.
Το ίδιο και με τις ΜΚΟ, που εδώ και δεκαετίες κάνουν «πάρτι» με ευρωπαϊκά και ελληνικά κονδύλια. Έλεγχοι; Ποιοι έλεγχοι; Μια στο τόσο, σαν λιανοτουφεκιά σε τυραννόσαυρο. Αφήστε τα, τα φράγκα των ΜΚΟ είναι για καλό σκοπό.
Και πάμε στα Τέμπη: Η τηλεδιοίκηση, το σύστημα που θα εμπόδιζε την τραγωδία, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Οι κατασκευαστικές εταιρίες, μεγάλα ονόματα φίλων και χορηγών, δεν δείχνουν να ευθύνονται, μας λένε επισήμως ανεπίσημα. Παρατάσεις επί παρατάσεων, καθυστερήσεις επί καθυστερήσεων, και η Δικαιοσύνη κοιτάζει αλλού. Αλλά όταν ο Σύλλογος Θυμάτων Τεμπών, με την Καρυστιανού μπροστά -η οποία ακούγεται ότι ετοιμάζει κόμμα, Θεός φυλάξοι!- δέχεται αιφνιδιαστική έφοδο του ΣΔΟΕ στα γραφεία του, ε, τότε οι μηχανισμοί κινούνται αστραπιαία!
«Δόλιο χτύπημα για φίμωση» λέει η Καρυστιανού. Και έχει δίκιο: Προτεραιότητα δεν ήταν η τηλεδιοίκηση. Προτεραιότητα είναι να τρομοκρατήσουν όσους τολμούν να θυμίζουν τα 57 θύματα. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τον νεοδημοκράτη αγροτοσυνδικαλιστή Κώστα Ανεστίδη, που τόλμησε να κριτικάρει τον Κυριάκο εν μέσω κινητοποιήσεων. Ξαφνικά διοχετεύτηκε στον Τύπο η είδηση ότι ελέγχεται για παράνομες επιδοτήσεις από τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Τυχαίο; Σαν να λέμε ότι η διαρροή έγινε μόνη της, την ώρα των μπλόκων!
Εδώ, τελικά, ο νόμος δεν είναι ίδιος προς όλους. Αλλάζει πρόσωπο κατά περίπτωση. Επίσης, είναι εργαλείο. Για τους φίλους, ασυλία. Για τους επικριτές, αστραπιαίοι έλεγχοι. Και ο Κυριάκος χαμογελάει από το Μαξίμου, ξέροντας ότι το δίκιο είναι πάντα δικό του. Μέχρι πότε;
Eπιταχύνουν την πτώση…
Δεν προκαλούν έκπληξη οι συμπεριφορές και οι μέθοδοι που ακολουθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη στα δύο κατεξοχήν καυτά μέτωπα των τελευταίων ημερών: τις αγροτικές κινητοποιήσεις και την υπόθεση των Τεμπών, με αιχμή τη στάση απέναντι στη Μ. Καρυστιανού. Παρά τις διαφορετικές τους αφετηρίες, η στρατηγική που επιλέγεται έχει σαφή κοινό παρονομαστή…
Στο μέτωπο των αγροτών, οι κινητοποιήσεις αντιμετωπίστηκαν όχι ως αποτέλεσμα συσσωρευμένων αδιεξόδων, αλλά ως «ενόχληση» που πρέπει να περιοριστεί. Αρχικώς τα αιτήματα απαξιώθηκαν και οι αντιδράσεις λοιδορήθηκαν, ενώ όταν οι «ήπιες» μέθοδοι δεν απέδωσαν, ακολούθησε η κλιμάκωση με τα «βρόμικα» επικοινωνιακά χτυπήματα στους πρωταγωνιστές (χαρακτηριστική η περίπτωση Ανεστίδη) και με την αστυνομική διαχείριση και τα καψόνια, παρά του ουσιαστικού διαλόγου, επί των εθνικών οδών. Η διαμαρτυρία δεν αναγνωρίστηκε ως δημοκρατικό δικαίωμα, αλλά ως απειλή για την πολυδιαφημισμένη «κανονικότητα». Με όσα είπε χθες στο υπουργικό συμβούλιο ο κ. Μητσοτάκης αφαιρέθηκε και το φύλλο συκής.
Αντίστοιχη είναι η εικόνα και στο ζήτημα των Τεμπών. Όποιος πίστεψε ότι με τις μεθοδεύσεις της συγκάλυψης εδώ και μία διετία η σημερινή κυβέρνηση εξάντλησε τα όριά της, έκανε λάθος. Όσα διαδραματίζονται από την Παρασκευή με την έφοδο κλιμακίου της ΑΑΔΕ στα γραφεία του Συλλόγου Συγγενών, μόλις ερρίφθη ο κύβος για το «κόμμα Καρυστιανού», επιβεβαιώνουν ότι η εξουσία μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να γίνει ακόμα πιο αδίστακτη. Η λογική του κατήφορου, που λένε…
Κοινός παρονομαστής, η απαξίωση, η στοχοποίηση και η προσπάθεια εκφοβισμού και φίμωσης κάθε φωνής που αμφισβητεί, αποκαλύπτει ή και απειλεί τη σημερινή πολιτική και κοινωνική τάξη πραγμάτων. Μια στρατηγική που δεν είναι καινούργια. Είναι άπειρα τα παραδείγματα από την Ιστορία που δείχνουν ότι η εξουσία, όταν βρίσκεται στριμωγμένη και υπό πίεση, επιλέγει να δείξει το πιο σκληρό και αυταρχικό της πρόσωπο.
Όσο μειώνεται η πειθώ τόσο αυξάνεται η σκληρότητα. Αγρότες που διαμαρτύρονται και συγγενείς θυμάτων που αρνούνται να ξεχάσουν και ασκούν τα δικαιώματά τους μετατρέπονται σε ενοχλητικούς παράγοντες για το κυρίαρχο αφήγημα. Η σύγκρουση αυτή δεν είναι τυχαία, αλλά μια επιλογή απελπισίας, με την προσδοκία ότι η κοινωνία, ακόμα κι αν δεν «σπάσει» και υποκύψει, τουλάχιστον θα κουραστεί, θα συνηθίσει και τελικά θα σιωπήσει…
Όταν όμως η εξουσία επιλέγει την πυγμή αντί της πειθούς, τότε δεν αποκαλύπτει απλώς το σκληρό της πρόσωπο. Ομολογεί το πολιτικό της αδιέξοδο. Κι όπως το θηρίο που, όταν ξεψυχά, γίνεται πιο επιθετικό, έτσι και η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να σωθεί μέσα από την ένταση, τον εκφοβισμό και τη σύγκρουση με την κοινωνία. Μόνο που η Ιστορία διδάσκει πως τέτοιες επιλογές σπάνια, εάν όχι ποτέ, οδηγούν στη σωτηρία. Κατά κανόνα επιταχύνουν την πτώση…
