Η πρόσφατη αλλαγή στο στυλ του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι δεν μπορεί να διαβαστεί μόνο ως σήμα αλλαγής στρατηγικής, αλλά και ως απόδειξη της επικοινωνιακής εξάρτησης μιας ηγεσίας που φαίνεται πλέον να δίνει μεγαλύτερη σημασία στην εικόνα παρά στην ουσία.
Από τα χακί μπλουζάκια που συμβόλιζαν δήθεν την αλληλεγγύη προς τους στρατιώτες στο μέτωπο, περάσαμε στα μαύρα κουστούμια και τα κουμπωμένα πουκάμισα. Όχι επειδή άλλαξαν οι συνθήκες στον πόλεμο, αλλά επειδή ένας Αμερικανός δημοσιογράφος έκανε μια παρατήρηση – μια στυλιστική παρατήρηση. Και κάπως έτσι, ο πρόεδρος μιας εμπόλεμης χώρας επέλεξε να αλλάξει γκαρνταρόμπα, για να γίνει πιο αποδεκτός στα δυτικά σαλόνια.
Αντί να δείξει στρατηγική ανεξαρτησία και σταθερότητα απέναντι στους εταίρους του, ο Ζελένσκι εμφανίζεται πρόθυμος να προσαρμοστεί στα επιφανειακά πρότυπα αποδοχής των ΗΠΑ. Η ανάγκη για στρατιωτική βοήθεια έχει μετατραπεί σε ανάγκη επικοινωνιακής αποδοχής. Η διπλωματία του Ζελένσκι δείχνει πλέον ότι η πολιτική του πυξίδα δεν καθορίζεται μόνο από τα γεγονότα στο Ντονμπάς, αλλά και από το αν φοράει σακάκι ή T-shirt μπροστά στις κάμερες του Λευκού Οίκου.
Μια πολιτική ηγεσία που αλλάζει εμφάνιση για να εξασφαλίσει «συμπάθεια» ή χρηματοδότηση δεν δείχνει αποφασιστικότητα — δείχνει ανασφάλεια. Και μια Ουκρανία που επενδύει στην εικόνα αντί στην ουσία, ίσως βγει τελικά χαμένη και στο πεδίο των μαχών και στο πεδίο της διεθνούς διπλωματίας.
