Πριν από 60 χρόνια, ένα από τα συχνά κομπλιμέντα που αποδίδονταν σε έναν Αμερικανό άνδρα ήταν ότι ήταν «ένας καλός υπάλληλος» ή «καλός άντρας της εταιρείας».
Τι σήμαινε ακριβώς αυτό; Στις περισσότερες περιπτώσεις, αναφερόταν σε έναν άνδρα που εκτιμούσε τη σκληρή δουλειά, την αφοσίωση και την ευθύνη του να παρέχει για την οικογένειά του. Ήταν ένας άνθρωπος με σκοπό.
Τώρα, 60 χρόνια αργότερα, πολλοί αναρωτιούνται, όπως ο Νίκολας Έμπερστατ του American Enterprise Institute: «Που πήγαν όλοι οι άνδρες;»
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, το Κέντρο για Μελέτες Μετανάστευσης δημοσίευσε μια νέα μελέτη που καταγράφει ότι το ποσοστό των ανδρών σε ηλικία εργασίας, μεταξύ 16 και 64 ετών, που δεν συμμετέχουν στην αγορά εργασίας έχει αυξηθεί δραματικά από τη δεκαετία του 1960, από το 11,3% που δεν δούλευαν ή δεν αναζητούσαν εργασία, στο 22,1% τον Απρίλιο του 2024.
Άρα, γιατί οι άνδρες επιλέγουν να μην εργάζονται—να μην είναι «καλοί υπάλληλοι»; Γιατί απομακρύνονται όλο και περισσότερο και απομονώνονται, καθώς δεν ζουν πλέον μια ζωή με σκοπό πέρα από τον εαυτό τους;
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό το θλιβερό φαινόμενο. Ο Έμπερστατ, στο βιβλίο του “Men Without Work”, αναφέρει αρκετούς, όπως 1) την άνοδο των γυναικών στην αγορά εργασίας, οι οποίες ανέλαβαν παραδοσιακά ανδρικές θέσεις εργασίας, και 2) τους άνδρες που μεγάλωσαν χωρίς πατέρες, οι οποίοι τους έδειχναν και τους δίδασκαν την αξία της εργασίας.
Τώρα, παρακαλώ, μην με παρεξηγήσετε. Είναι υπέροχο το γεγονός ότι οι γυναίκες τώρα έχουν ευκαιρίες που δεν υπήρχαν πριν από 60 χρόνια. Η πολιτιστική αλλαγή που συνέβη δεν ήταν απαραίτητα το ότι οι γυναίκες εισήλθαν στην αγορά εργασίας και απέκτησαν ίσες ευκαιρίες. Αντίθετα, η πολιτιστική αλλαγή ήταν ότι ο ρόλος των ανδρών ως προστάτες και προμηθευτές για τις οικογένειές τους συρρικνώθηκε και μερικές φορές χλευάστηκε στον πολιτισμό μας.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν εξετάζει κανείς τη δημογραφία των ανδρών που δεν συμμετέχουν στην αγορά εργασίας ή επιλέγουν να μην δουλέψουν καθόλου: Αμερικανοί άνδρες με απολυτήριο Λυκείου ή λιγότερο, οι οποίοι είναι άγαμοι, χωρίς παιδιά ή Αφροαμερικανοί.
Αυτό οδηγεί σε μία περιοχή που πιστεύω ότι αποτελεί έναν από τους κύριους παράγοντες: η αποτυχία του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος να προετοιμάσει τους άνδρες να εισέλθουν στην αγορά εργασίας. Πριν από 60 χρόνια, η εκπαίδευση στο λύκειο παρείχε την απαραίτητη εκπαίδευση και γνώση για να αποκτήσει κανείς μια δουλειά σε μια βιομηχανία με χειρωνακτική εργασία. Μαθήματα τεχνικών δεξιοτήτων, για παράδειγμα, ήταν γεμάτα νέους άνδρες που μάθαιναν βασικές δεξιότητες για να γίνουν λειτουργικά μέλη της κοινωνίας.
Τώρα, πολλά από αυτά τα θεμελιώδη μαθήματα έχουν εξαφανιστεί. Επιπλέον, τα ανησυχητικά χαμηλά ποσοστά αναλφαβητισμού, ιδιαίτερα στις εσωτερικές περιοχές των πόλεων μας, δείχνουν ότι πολλοί άνδρες δεν διαθέτουν ούτε την πιο βασική εκπαίδευση που απαιτείται για να εξασφαλίσουν και να διατηρήσουν μια δουλειά.
Και οι συνέπειες, όχι μόνο για τους Αμερικανούς άνδρες, αλλά και για την κοινωνία μας γενικότερα, είναι τεράστιες.
Οι άνδρες που δεν εργάζονται, όπως έχει επισημάνει ο Έμπερστατ, είναι πιο πιθανό να λάβουν κάποια μορφή κοινωνικής βοήθειας.
Εν τω μεταξύ, ο αριθμός των αγοριών και των ανδρών που τα πάνε πολύ, πολύ άσχημα συνεχίζει να αυξάνεται, ενώ ο αριθμός εκείνων που τα πηγαίνουν πολύ, πολύ καλά φαίνεται να μην αυξάνεται. Ως κοινωνία, παρατηρούμε ολοένα και περισσότερους νέους άνδρες να «αποτυγχάνουν να εκτοξευθούν» στην ενηλικίωση, να φαίνονται χωρίς προορισμό και απρόθυμοι να αναλάβουν προσωπική ευθύνη, να εμπλέκονται σε βίαιες πράξεις και να βυθίζονται σε αυξανόμενη απελπισία, γεγονός που οδηγεί σε σημαντικά κοινωνικά προβλήματα όπως η τρέχουσα κρίση των οπιοειδών.
Όλα αυτά είναι συμπτώματα ενός μεγάλου προβλήματος, του οποίου η ρίζα είναι η απώλεια της ανδρικής ταυτότητας.
Πρέπει επίσης να εξετάσουμε τα μηνύματα που στέλνει η κοινωνία μας στους άνδρες. Αντί να τους λέμε να ζήσουν μια ζωή όπου «κάνεις αυτό που θέλεις» και να αναζητούν μόνο την αυτοϊκανοποίηση, πρέπει να τους βοηθήσουμε να κατανοήσουν τη σημασία της προσφοράς σε οικογένεια και κοινωνία για μια ολόκληρη ζωή και ποιος είναι ο τελικός σκοπός τους στη ζωή, πέρα από την προσωπική ικανοποίηση.
Όταν οι νέοι άνδρες βρουν τον σκοπό της ζωής τους, γίνονται πειθαρχημένοι και επικεντρωμένοι. Συνειδητοποιούν ότι η ζωή τους δεν τους ανήκει. Αρχίζουν να είναι πρότυπα αυτοθυσίας και άνευ όρων αγάπης για όσους τους περιβάλλουν. Έτσι γίνονται «καλοί υπάλληλοι», είτε η δουλειά τους είναι χειρωνακτική (blue-collar) είτε γραφειακή (white-collar).
Άρα, πώς μπορούμε να επαναφέρουμε τους άνδρες στην αμερικανική αγορά εργασίας; Πρώτον, πρέπει να τους πούμε ότι ο ρόλος τους έχει αξία και η δουλειά τους είναι σημαντική και να τους παρέχουμε τα εργαλεία για να πετύχουν μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος. Δεύτερον, αντί να υποτιμούμε εκείνους τους άνδρες που επιλέγουν να μην δουλέψουν, πρέπει να σταθούμε δίπλα τους και να τους προσφέρουμε υποστήριξη και σκοπό.
Με αυτόν τον τρόπο, η οργή τους θα αντικατασταθεί από χαρά, η σύγχυση με κατεύθυνση και η απελπισία με ελπίδα. Μπορούμε να σπάσουμε τον τρέχοντα κύκλο των ανδρών που απομακρύνονται από την αγορά εργασίας και να τους επιστρέψουμε στους ρόλους τους ως προστάτες των οικογενειών τους και της κοινωνίας συνολικά. Μπορούμε να γίνουμε ξανά μια κοινωνία που εκτιμά τον «καλό υπάλληλο».
