Εκατομμύρια παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν εγγεγραμμένα στην πολιτικοποιημένη εκπαίδευση, χωρίς καμία ρεαλιστική πιθανότητα αλλαγής στην πολιτειακή ή τοπική διοίκηση. Ακόμη και αν οι γονείς επιλέξουν να διδάξουν τα παιδιά τους στο σπίτι, το σημερινό τοπίο σταδιοδρομίας συχνά επιβάλλει την αποστολή των παιδιών στο κολέγιο, έναν θεσμό που εδώ και καιρό κυριαρχείται από την αριστερή ακαδημαϊκή κοινότητα. Οι γονείς σε σταθερά συντηρητικές πολιτείες αντιμετωπίζουν επίσης αυτό το δίλημμα, καθώς οι περισσότεροι κυβερνήτες δεν έχουν ακόμη κυνηγήσει και διαλύσει τη ριζοσπαστική ακαδημαϊκή κοινότητα που υπάρχει στα πανεπιστήμια της πολιτείας τους. Έτσι, το να μεγαλώνεις παιδιά σε αυτή τη χώρα σημαίνει συχνά να περιηγείσαι σε μια μυριάδα εκπαιδευτικών ιδρυμάτων κατειλλημμένα από την woke ιδεολογία.
Ενώ αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μια απελπιστική δυσχερής θέση για όσους μεγαλώνουν παιδιά, οι γονείς πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι παρά τα εκτεταμένα επίπεδα πολιτικής πίεσης που μπορεί να αντιμετωπίσουν τα παιδιά τους στο σχολείο, το κολέγιο και την κοινωνία, οι γονείς είναι η πιο ισχυρή δύναμη στην ανατροφή των παιδιών τους.
Το ξέρουμε αυτό, επειδή μόλις πριν από 65 χρόνια, οι γονείς στην Ουγγαρία ανέθρεψαν μια γενιά που θα ξεσηκωνόταν ενάντια στον αριστερό ολοκληρωτισμό, ένα γεγονός που συγκλόνισε τη Σοβιετική Ένωση.
Ουγγρική εξέγερση
Η Επανάσταση του 1956, όπου οι Ούγγροι ξεσηκώθηκαν μαζικά κατά της σοβιετικής κυβέρνησης-μαριονέτας τους, ξεκίνησε στις 23 Οκτωβρίου, όταν μεγάλα πλήθη, με επικεφαλής κυρίως φοιτητές, άρχισαν να διαδηλώνουν σε όλη την Ουγγαρία απαιτώντας μεταρρυθμίσεις. Αν και οι επαναστάτες κατάφεραν αρχικά να επιτύχουν παραχωρήσεις από τους Σοβιετικούς, όπως η αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από τη Βουδαπέστη και η επαναφορά ενός μεταρρυθμιστή πρωθυπουργού, οι Σοβιετικοί γρήγορα αθέτησαν τις αρχικές τους κινήσεις και επέστρεψαν λίγες μέρες αργότερα για να καταπνίξουν την εξέγερση στη Βουδαπέστη και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ουγγαρίας. Στις 4 Νοεμβρίου, ο σοβιετικός στρατός εισήλθε στη Βουδαπέστη και ενεπλάκη σε έντονες οδομαχίες με αντάρτες και μέλη του ουγγρικού στρατού. Παρά τη σθεναρή αντίσταση, οι Σοβιετικοί συνέτριψαν την επανάσταση και σκότωσαν περισσότερους από 2.000 Ούγγρους. Στον απόηχο αυτής της βίαιης καταστολής, από μια χώρα με λιγότερους από 10 εκατομμύρια κατοίκους περισσότεροι από 200.000 Ούγγροι κατέφυγαν στη Δύση και δεκάδες χιλιάδες από αυτούς βρήκαν νέα πατρίδα στην Αμερική.
Ένα σύστημα κατήχησης
Ενώ αυτή η ιστορία μπορεί να φαίνεται σαν μια τραγική νίκη του κομμουνισμού επί της ελευθερίας, η Επανάσταση αποκάλυψε μια κολοσσιαία αποτυχία του κομμουνισμού: Υπάρχουν προφανή όρια στο ευρέως διαδεδομένο και εκτεταμένο σύστημα σοσιαλιστικής κατήχησης της νεολαίας.
Μπορεί κανείς να καταλάβει τους ηλικιωμένους Ούγγρους που εξεγέρθηκαν εναντίον των κομμουνιστών. Το καθεστώς το 1956 ήταν μόλις 10 ετών περίπου, και όποιος ήταν μεγαλύτερος από 30 ετών μπορούσε να θυμηθεί πώς ήταν πραγματικά η ελεύθερη ζωή. Ωστόσο, ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που εξεγέρθηκαν και πολέμησαν στους δρόμους ήταν νεαροί ενήλικες, μερικοί απλώς έφηβοι. Πολλοί από αυτούς είχαν εκπαιδευτεί αποκλειστικά υπό το κομμουνιστικό καθεστώς, οπότε δεν είναι μικρό κατόρθωμα ότι αυτοί οι νέοι άνδρες και γυναίκες δεν είχαν κατηχηθεί επιτυχώς από το εκπαιδευτικό σύστημα που είχε εγκατασταθεί από τη Σοβιετική Ένωση.
Μια από τις πρώτες ενέργειες που πραγματοποίησε το κομμουνιστικό καθεστώς μετά την κατάληψη της εξουσίας στα τέλη της δεκαετίας του 1940 ήταν η εγκαθίδρυση ενός εκτεταμένου και δογματικού εκπαιδευτικού συστήματος. Πρώτα εθνικοποίησαν τα σχολεία της Ουγγαρίας, τερματίζοντας το μακροχρόνιο σύστημα εκκλησιαστικής εκπαίδευσης της χώρας, και καθιέρωσαν ένα πρόγραμμα σπουδών που βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στο εκπαιδευτικό σύστημα της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό το σύστημα, αφιερωμένο στη δημιουργία του τέλειου “κομμουνιστή ανθρώπου”, ξεκινούσε ήδη από την εκμάθηση της αλφαβήτας.
«Όλα τα εγχειρίδια που χρησιμοποιούσαν οι μαθητές της πρώτης τάξης είχαν πολιτικές συνδηλώσεις, ακόμη και στην εκμάθηση της αλφαβήτας, τα γράμματα συνδέονταν με την πολιτική», ανέφερε μια έκθεση της CIA το 1955.
Καθώς οι μαθητές προχωρούσαν τάξεις, αυτή η προπαγάνδα και η κατήχηση θα εντεινόταν. Οι μαθητές θα αναγκάζονταν να παρακολουθούν διαλέξεις για τον μαρξισμό και τον λενινισμό, να ψάλλουν τραγούδια που στερούνται θρησκευτικού περιεχομένου και υμνούν τους κομμουνιστές ηγέτες, να τηρούν τις νέες γιορτές που καθιέρωσε το μαρξιστικό καθεστώς και να ξεχνούν τις χριστιανικές γιορτές.
Αυτή η κατήχηση δεν περιοριζόταν μόνο στο σχολείο- οι κομμουνιστές πίεζαν τους μαθητές να ενταχθούν στη δική τους εκδοχή των προσκόπων, όπου οι “προσκοπικοί ηγέτες” κήρυτταν περαιτέρω κομμουνιστική προπαγάνδα και έχτιζαν τη δική τους μίνι εκδοχή της σοσιαλιστικής ουτοπίας. Όπως το έθεσε ένας μαθητής του συστήματος, «οι αρχές στέρησαν από τους νέους τον ελεύθερο χρόνο τους – δηλαδή τον χρόνο που μπορούσαν να ζήσουν τη δική τους ατομική ζωή». Έτσι, οι μαθητές υποβάλλονταν σε προπαγανδιστικό υλικό καθ’ όλη τη διάρκεια της καθημερινότητάς τους σε όλες σχεδόν τις πτυχές της ζωής τους.
Το πανεπιστημιακό σύστημα ενίσχυε το επίπεδο της προπαγάνδας, με κάθε καθηγητή, ανεξαρτήτως γνωστικού αντικειμένου, να έχει ως πρωταρχικό ρόλο τη διδασκαλία του μαρξισμού. Οι φοιτητές υποβάλλονταν σε ωριαία μαθήματα για τα φιλοσοφικά θεμέλια του κομμουνισμού και αναμενόταν να συμμετέχουν ενεργά. Η σιωπή θα εκλαμβανόταν ως ένδειξη διαφωνίας και θα μπορούσε να οδηγήσει σε υποψίες για την απιστία τους. Επιβλήθηκε ένα ανελέητο σύστημα ποσοστώσεων, όπου οι προηγούμενες “προνομιούχες” τάξεις, όπως τα παιδιά αριστοκρατών και αστών και η “τάξη των κληρικών”, συχνά απορρίπτονταν, μαζί με τυχόν παιδιά πολιτικά αναξιόπιστων χαρακτήρων. Τα παιδιά των νεοσύστατων οικογενειών της εργατικής τάξης αποτελούσαν τους περισσότερους φοιτητές που γίνονταν δεκτοί στο πανεπιστημιακό σύστημα της Ουγγαρίας.
Γιατί απέτυχε;
Παρά αυτό το εκτεταμένο και καλά οργανωμένο σύστημα προπαγάνδας και κατήχησης, η Επανάσταση του 1956 έδειξε πόσο είχε αποτύχει το σύστημα στο να αποκτήσει τον έλεγχο της καρδιάς και του νου πολλών φοιτητών. Γιατί όμως απέτυχε; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να εξετάσουμε δύο σημαντικούς παράγοντες.
Μετά τη συντριβή της Επανάστασης, πολλοί από τους φοιτητές ηγέτες της εξέγερσης ήρθαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και εξήγησαν γιατί είχαν αποτύχει να κατηχηθούν. Αρκετοί από αυτούς απέδωσαν την απογοήτευσή τους από το καθεστώς στα κατάφωρα ψέματα που τους έλεγε το καθεστώς.
Θυμήθηκαν ότι τα βιβλία ιστορίας άλλαζαν και ξαναγράφονταν ανάλογα με την πολιτική διάθεση της ημέρας. Ορισμένοι πολιτικοί ή άλλα δημόσια πρόσωπα λατρεύονταν τη μια μέρα και μισούνταν την επόμενη, ανάλογα με το πώς φυσούσε ο πολιτικός άνεμος. Οι μαθητές ήταν σε θέση να δουν ότι η “πραγματικότητα” που τους δίδασκαν ήταν στην πραγματικότητα το αντίθετο της πραγματικότητας. Τους έλεγαν ότι ο κομμουνισμός τους είχε φέρει την ενδυνάμωση, την ισότητα και την ευημερία, ωστόσο η Ουγγαρία ήταν εξαθλιωμένη, υποδουλωμένη και κυβερνιόταν άνισα από τους ηγέτες του κόμματος.
Αυτά τα ψέματα από μόνα τους δεν εξηγούν την πλήρη απογοήτευση της νεολαίας της Ουγγαρίας. Ενώ κάποια από τη σοβιετική προπαγάνδα ήταν προφανώς ψευδής, σε άλλα μέρη δεν ήταν τόσο εύκολο να την διακρίνει κανείς. Πώς ήταν σε θέση οι Ούγγροι να γνωρίζουν ότι η ιστορία που τους διδάσκονταν ήταν κατασκευασμένη ή ότι οι πολιτικές φιλοσοφίες που υποστήριζαν οι δάσκαλοί τους ήταν τελειωμένες;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, όπως και η απάντηση στη σύγχρονη δυσπραγία μας με ένα πολιτικοποιημένο εκπαιδευτικό σύστημα, βρίσκεται στους γονείς των μαθητών.
Οι πραγματικοί δάσκαλοι
Οι γονείς ήταν αυτοί που έγιναν οι πραγματικοί δάσκαλοι των Ούγγρων. Όπως περιέγραψε ένας μαθητής: «Υπήρχαν δύο μαθήματα ανοιχτά για τους γονείς. Είτε παρακολουθούσαν αβοήθητοι τα αποτελέσματα της κρατικά ελεγχόμενης ανατροφής των παιδιών τους, είτε -και αυτό ήταν πιο συχνό- προσπαθούσαν να την αντισταθμίσουν».
Αυτό το “αντίβαρο” έγινε ευρέως διαδεδομένο σε όλη την Ουγγαρία, με πολλές ουγγρικές οικογένειες να ακυρώνουν την προπαγάνδα που θα κήρυτταν τα σχολεία. Όπως περιέγραψε μια Ουγγαρέζα που συνάντησα, πολλές από τις συζητήσεις της με την οικογένειά της τη δεκαετία του 1950 τελείωναν με το “ούτε λέξη γι’ αυτό στο σχολείο”. Σε αυτές τις μυστικές συζητήσεις στο σπίτι, οι γονείς, αφού δούλευαν εξαντλητικά μεγάλες βάρδιες, έβρισκαν χρόνο να διδάξουν στα παιδιά τους για τη θρησκεία, την ιστορία και τον πολιτισμό. Δεδομένου ότι ο ουγγρικός πολιτισμός, με την εστίασή του στη μοναδική εθνική ιστορία, τη θρησκευτικότητα και την προσκόλληση στη Δύση, καταδικάστηκε πλήρως από το κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα, εναπόκειτο στους γονείς να μεταδώσουν τις παραδόσεις, τις γνώσεις και την ιστορία τους στα παιδιά τους.
Αυτή η διδασκαλία ήταν που επέτρεψε στους μαθητές να δουν μέσα από τα ψέματα στα οποία εκτέθηκαν στο σχολείο. Όταν διαδήλωσαν στους δρόμους απαιτώντας μεταρρυθμίσεις και αργότερα πολέμησαν ηρωικά ενάντια στον Κόκκινο Στρατό, κουβαλούσαν μαζί τους μια διδασκαλία γενεών που τους ενέπνευσε να εξεγερθούν ενάντια σε ό,τι ήξεραν ότι ήταν λάθος και κακό. Παρόλο που η επανάσταση του 1956 θα συντριβεί και το όνειρο της ελευθερίας αναβλήθηκε, οι Ούγγροι γονείς επανέλαβαν το ρόλο τους ως ασπίδα και οδηγός για τα παιδιά τους απέναντι στη συνεχιζόμενη κομμουνιστική κυριαρχία. Όταν το καθεστώς άρχισε να καταρρέει στα τέλη της δεκαετίας του 1980, οι φοιτητές και η ουγγρική νεολαία θα έπαιζαν και πάλι σημαντικό ρόλο στην κατάλυση του κομμουνιστικού καθεστώτος, στις λεγόμενες συνομιλίες στρογγυλής τραπέζης το 1989 και στις πρώτες δημοκρατικές εκλογές της Ουγγαρίας το 1990.
Καθώς μελετάμε το παράδειγμα του 1956 και τις εμπειρίες της Ουγγαρίας με τον κομμουνισμό γενικότερα, μπορούμε να αντλήσουμε κάποια ελπίδα από αυτό το επεισόδιο: ακόμη και μια εκτεταμένη και οργανωμένη εκστρατεία προπαγάνδας δεν είναι αναπόφευκτα επιτυχής. Με αυτή την ελπίδα, ωστόσο, πρέπει να έρθει η συνειδητοποίηση ότι το κομμουνιστικό εκπαιδευτικό σύστημα στην Ουγγαρία απέτυχε μόνο και μόνο επειδή το οικογενειακό εκπαιδευτικό σύστημα πέτυχε.
Έως ότου (και ακόμη και μετά) ολόκληρο το εκπαιδευτικό μας σύστημα, δημόσιο, ιδιωτικό και πανεπιστημιακό, μπορέσει να ανακτηθεί από τα νύχια της αριστερής ιδεολογίας, εναπόκειται σε όλους τους γονείς να προετοιμάσουν και να αναθρέψουν μια γενιά που θα παραμείνει πιστή στις αξίες και τις αρχές των προηγούμενων. Αναμφίβολα, η δέσμευση των γονέων είναι πολύ πιο σημαντική από την ποιότητα ενός κυβερνήτη και μιας σχολικής επιτροπής στην ανατροφή ενός παιδιού.
