Γιατί ο Καναδάς περιορίζει σκόπιμα την προσφορά γιατρών

Αυτή την εβδομάδα, ο ηγέτης του NDP Jagmeet Singh, προσπάθησε – και απέτυχε – να συγκαλέσει έκτακτη συζήτηση στη Βουλή των Κοινοτήτων σχετικά με την ιδιωτικοποίηση της καναδικής υγειονομικής περίθαλψης.

Καθώς η κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Doug Ford, του Οντάριο, έκανε το ντεμπούτο της με ένα σχέδιο για την εξωτερική ανάθεση περισσότερων διαδικασιών υγείας σε κερδοσκοπικές κλινικές, ο Singh προειδοποίησε ότι αυτό θα εξυπηρετούσε μόνο τον κανιβαλισμό του δημόσιου συστήματος.

«Η υγειονομική περίθαλψη είναι ήδη δραματικά ανεπαρκής και οι κερδοσκοπικές εγκαταστάσεις υγείας θα κυνηγούν γιατρούς και νοσηλευτές», είπε ο Σινγκ.

Είναι ένα σημείο στο οποίο ο Singh έχει πιθανώς δίκιο – αν και πιθανότατα διαφωνεί με τη θεραπεία.

Ενώ οι Καναδοί είναι όλο και πιο θερμοί στην ιδέα των ιδιωτικών επιλογών για την ανακούφιση μιας επιδεινούμενης κρίσης των χρόνων αναμονής της υγειονομικής περίθαλψης, δεν θα υπάρξει διαφορά εκτός εάν ο Καναδάς καταφέρει επίσης να σπάσει τους επαχθής ελέγχους του στην παροχή υγειονομικής περίθαλψης.

Την ίδια στιγμή που οι πολιτικοί όλων των πλευρών καταδικάζουν την επιδεινούμενη έλλειψη γιατρών στη χώρα, είναι πολιτική της κυβέρνησης να διατηρήσει αυτή την έλλειψη.

Ο Καναδάς, διατηρεί όρια από πάνω προς τα κάτω στον αριθμό των φοιτητών που εισέρχονται στην ιατρική σχολή κάθε χρόνο. Οι επαρχίες είναι επίσης διαβόητα πεισματικές όσον αφορά την έγκριση ξένων διαπιστευτηρίων, προκειμένου να αποφευχθούν οι συντριπτικοί προϋπολογισμοί για την υγειονομική περίθαλψη.

Μέχρι να απελευθερωθεί αυτό το σύστημα, τυχόν κρατικές συμβάσεις με κερδοσκοπικούς παρόχους, θα αντλούνται απλώς από την ίδια, τεχνητά μικρή δεξαμενή κλινικών και γιατρών.

Ο Καναδάς, είναι ο μόνος μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών στη διατήρηση της απόλυτης απαγόρευσης της ιδιωτικής ασφάλισης υγείας για οτιδήποτε καλύπτεται από τον Καναδικό νόμο περί υγείας.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Καναδοί μπορούν να αγοράσουν ασφάλιση για την κάλυψη επείγουσας οδοντιατρικής επέμβασης, αλλά εάν πάθουν καρκίνο, περιορίζονται είτε να μπουν στην ουρά – είτε να πληρώσουν μετρητά σε νοσοκομείο των ΗΠΑ.

Καμία από τις αντίστοιχες χώρες δεν το κάνει αυτό. Τα συστήματα δύο επιπέδων είναι ο κανόνας παντού, από την Ιαπωνία μέχρι το Βέλγιο και το Ηνωμένο Βασίλειο

Στην Αυστραλία, μια μέλλουσα μητέρα μπορεί να γεννήσει το μωρό της δωρεάν σε ένα «μη περιποιημένο», δημόσιο νοσοκομείο. Ή, εάν έχει ένα καλό πρόγραμμα ασφάλισης υγείας, θα μπορούσε να επιλέξει τη φροντίδα τοκετού υψηλής ποιότητας σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο. Στον Καναδά, μόνο η δημόσια επιλογή είναι νόμιμη.

Αυτά τα ευρείας κλίμακας όρια στην ιδιωτική ασφάλιση υγείας, είναι ο λόγος που ο Καναδάς είναι ιδιαίτερα αυστηρός σχετικά με την πιστοποίηση ενός γιατρού ή το πράσινο φως μιας κλινικής, επειδή η υπόθεση είναι ότι το δημόσιο σύστημα θα πρέπει να πληρώσει γι ‘αυτό.

Το πιο προφανές αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης είναι ότι, ο Καναδάς διατηρεί ένα σύστημα ποσοστώσεων για το πόσοι φοιτητές επιτρέπεται να εγγραφούν στις 17 ιατρικές σχολές της χώρας. Μια πρόσφατη ανάλυση του RBC ονόμασε το σύστημα ποσοστώσεων «σημείο πνιγμού», που «περιορίζει τις εισαγωγές φοιτητών σε λιγότερο από 3.000 θέσεις για υποψήφιους γιατρούς κάθε χρόνο».

Κάθε χρόνο, τα επαρχιακά τμήματα υγείας υπολογίζουν πόσους γιατρούς θα είναι σε θέση να αντέξουν οικονομικά και στη συνέχεια ορίζουν τις εισαγωγές σε σχολές ιατρικής σε αυτόν τον αριθμό. Το 2018, για παράδειγμα, η κυβέρνηση του Κεμπέκ διέκοψε τις εισαγωγές στην ιατρική σχολή αφού διαπίστωσε ότι «πάρα πολλοί» φοιτητές ιατρικής αποφοίτησαν.

Βασικά κανένα άλλο επάγγελμα δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Οι επαρχίες δεν ενδιαφέρονται πραγματικά πόσους δικηγόρους ή μηχανικούς αυτοκινήτων παράγουν τα σχολεία τους κάθε χρόνο, αφού δεν είναι δουλειά της κυβέρνησης να τους βρει δουλειά.

Αλλά, ένας ογκολόγος μπορεί να περιμένει μόνο ρεαλιστικά ότι θα βρει δουλειά μέσω της κυβέρνησης, κάτι που στη συνέχεια ωθεί την κυβέρνηση να εκπαιδεύσει μόνο όσους μπορούν να έχουν στη διάθεσή τους.

Μια λεπτομερής «κατανομή ποσοστώσεων» που δημοσιεύτηκε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τορόντο, δείχνει πώς λειτουργεί το σύστημα . Για το σχολικό έτος 2020, το σχολείο είχε τη δυνατότητα να εκπαιδεύσει μόνο οκτώ καρδιολόγους, τέσσερις ενδοκρινολόγους και έναν μόνο κλινικό φαρμακοποιό. Το σχολείο έπρεπε επίσης να μειώσει τον αριθμό των αποφοίτων οικογενειακών ιατρών, με ένα λιγότερο μερίδιο στον τομέα της «οικογενειακής ιατρικής» από το προηγούμενο έτος.

Οφείλεται, εν μέρει σε αυτές τις ποσοστώσεις, που το 2011 το Ινστιτούτο Fraser προέβλεψε επακριβώς ότι η έλλειψη γιατρών στον Καναδά ήταν έτοιμη να χειροτερέψει εκθετικά.

«Ακόμη κι αν οι περιορισμοί που επέβαλε η κυβέρνηση στον αριθμό των γιατρών που εκπαιδεύονται στον Καναδά αφαιρεθούν αμέσως, δεν θα έχει αντίκτυπο για μεγάλο μέρος της επόμενης δεκαετίας, δεδομένου του χρόνου που χρειάζεται για την εκπαίδευση ενός νέου γιατρού» , έγραψαν τότε.

Η εισαγωγή ιατρών με εκπαίδευση στο εξωτερικό, ήταν η μοναδική υπεύθυνη για να σταματήσει η έλλειψη γιατρών να γίνει ακόμη χειρότερη καταστροφή, αλλά ακόμα και τότε, η κουλτούρα του Καναδά για έλεγχο από πάνω προς τα κάτω της παροχής υγειονομικής περίθαλψης, έχει περιορίσει δραστικά τις προσλήψεις ξένων.

Ο Καναδάς είναι διαβόητος για τη διατήρηση των ασυνήθιστα επαχθών απαιτήσεων για την πιστοποίηση ξένων γιατρών, με αποτέλεσμα η χώρα να φιλοξενεί περισσότερους από 13.000 διεθνώς εκπαιδευμένους γιατρούς που δεν είναι σε θέση να εργαστούν ως γιατροί.

Ταυτόχρονα, οι κυβερνητικές ποσοστώσεις στις ιατρικές εστίες συνέβαλαν καθοριστικά στο να τρομάξουν ακόμη και τους Καναδούς που έχουν λάβει ιατρική εκπαίδευση στο εξωτερικό.

«Τα μηνύματα για τόσο καιρό ήταν ότι είναι σχεδόν αδύνατο να πάρεις μια άδεια παραμονής στον Καναδά, αν είσαι διεθνής πτυχιούχος», αναφέρει μια πρόσφατη φράση στο Globe and Mail από τον Peter Nealon, Διευθύνοντα Σύμβουλο του Atlantic Bridge Program, μιας ομάδας που τοποθετεί τους Βορειοαμερικανούς σε ιρλανδικές ιατρικές σχολές.

«Λες στους ανθρώπους να φύγουν για αρκετό καιρό, και τελικά, φεύγουν».

πηγή nationalpost.com