Η επίσκεψη της Άννας Διαμαντοπούλου στις Βρυξέλλες και η συνάντησή της με την εκτελεστική αντιπρόεδρο της Κομισιόν θυμίζει περισσότερο άσκηση πολιτικής προβολής παρά ουσιαστικής παρέμβασης. Οι συζητήσεις περί «κοινωνικού κράτους», «τεχνητής νοημοσύνης» και «παιδικής φτώχειας» μπορεί να ακούγονται σημαντικές, αλλά η πραγματικότητα παραμένει πεισματικά αρνητική.
Παρά τις «δεσμεύσεις» και τα ευρωπαϊκά συνέδρια, η παιδική φτώχεια αυξάνεται δραματικά, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλη την ΕΕ, αποδεικνύοντας την αναποτελεσματικότητα αυτών των πολιτικών. Τα νούμερα που η ίδια επικαλείται –με άνοδο στο 24,2% το 2024– δεν είναι απλώς στατιστικές. Είναι απόδειξη πολιτικής αποτυχίας. Και αν οι πολιτικοί υπεύθυνοι περιορίζονται σε συζητήσεις και φωτογραφίσεις, τότε απλώς διαχειρίζονται τη φτώχεια αντί να την καταπολεμούν.
Ακόμη πιο προβληματικό είναι το γεγονός ότι ενώ η κ. Διαμαντοπούλου καταγγέλλει την κυβέρνηση της ΝΔ για αδράνεια, αποφεύγει να αναγνωρίσει και την ακινησία του ίδιου του ΠΑΣΟΚ απέναντι στα κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα. Η διαρκής επίκληση παλαιών ρόλων και «εκθέσεων» (όπως η περιβόητη έκθεση Ντράγκι ή η δική της) δεν αρκεί για να πείσει πως υπάρχει πολιτική πρόταση. Αντιθέτως, αποπνέει γραφειοκρατική αυτάρκεια και απόσταση από τον καθημερινό άνθρωπο.
Τελικά, το κοινωνικό κράτος δεν οικοδομείται με εκθέσεις, panels και διαπιστώσεις. Ούτε με διπλωματική ρητορική για τις «ευάλωτες ομάδες». Χτίζεται με αποφασιστική αναδιανομή, επένδυση σε κοινωνικές υπηρεσίες και πραγματική πολιτική βούληση – όλα όσα λείπουν διαχρονικά και από την ελληνική κυβέρνηση και από τους αυτόκλητους ευρωπαίους μεταρρυθμιστές.
