Εδώ και δέκα χρόνια, η Εθελοντική Διακονία Αστέγων Θεσσαλονίκης προσφέρει θερμό φαγητό, καθαρά ρούχα και το πιο πολύτιμο δώρο, το βλέμμα γεμάτο ανθρωπιά, στους αστέγους της πόλης κάθε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Αυτή η αξιέπαινη δράση, που στηρίζεται σε αμέτρητους εθελοντές, έχει δημιουργήσει αναμνήσεις γεμάτες συγκίνηση για την πρόεδρό της, Κυριακή Φράγκου, η οποία βιώνει καθημερινά την πρόκληση να στέκεται δίπλα σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τη σκληρή πραγματικότητα της ανέχειας και της μοναξιάς.
Η Κυριακή Φράγκου, μιλώντας στην Ορθόδοξη Αλήθεια, αναπολεί τη στιγμή που, για πρώτη φορά, αποφάσισε να περάσει τα Χριστούγεννα μαζί με τους αστέγους, φέρνοντας την οικογένειά της αντιμέτωπη με την απόφαση της να μοιραστεί την γιορτινή ατμόσφαιρα με ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Όταν ανακοίνωσε στην οικογένειά της ότι θα έτρωγε με τους αστέγους και τους εθελοντές σε τραπέζια που θα στήνονταν στον δρόμο, η αντίδραση των μελών της ήταν ανάμεικτη. «Ο σύζυγός μου, Δημήτρης, είπε ότι δεν θα ερχόταν, αλλά θα βοηθούσε με ό,τι μπορούσε. Τα παιδιά μου, η Φωτεινή και ο Νίκος, συμφώνησαν ότι ούτε εκείνοι θα έρχονταν. “Δεν πειράζει”, τους είπα, “εγώ θα πάω!”» θυμάται η ίδια.
Το απόγευμα των Χριστουγέννων, με την ομάδα των εθελοντών, η Κυριακή φόρτωσε την ψησταριά, το τραπέζι και τα υλικά για το φαγητό και ξεκίνησαν για το ραντεβού με το «θαύμα». Η φωτιά άναψε, και το άρωμα από το κρέας σκόρπισε στην παγωμένη πόλη. Παρά το τσουχτερό κρύο, πολλοί εθελοντές ήταν εκεί για να συμμετάσχουν στο «θαύμα». Καθώς σέρβιραν το φαγητό, πλησίασε ένα νεαρό παιδί και ρώτησε, «Κυρία Κυριακή, μπορώ να φάω πολύ; Να φάω και για αύριο ή θα πάρουμε και μαζί μας;» Η απάντηση ήρθε με ντροπή και συγκίνηση: «Θα πάρετε», ψέλλισε η Κυριακή.
Όμως, η μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς ήρθε λίγο αργότερα, όταν η Κυριακή είδε μπροστά της τον σύζυγό της, Δημήτρη, ο οποίος δεν είχε αρχικά σκοπό να παραβρεθεί. «Τα έχασα όταν τον είδα, αφού αυτός είχε πει ότι δεν θα ερχόταν. “Κική, δώσε μου τρία γεύματα, είδα στην Τσιμισκή κάποιους αστέγους, έχουν πολλά πράγματα και δεν ήρθαν” μου είπε», θυμάται η Κυριακή και προσθέτει, «έδωσα τα γεύματα και εκείνη την παγωμένη νύχτα των Χριστουγέννων έδωσα το πιο χριστουγεννιάτικο χαμόγελό μου».
Μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έχει βιώσει η Κυριακή Φράγκου συνέβη κατά τη διάρκεια μιας διανομής φαγητού, όταν συναντήθηκε με μία τετραμελή οικογένεια αστέγων που διέμενε μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Εκεί, προσέφερε φαγητό και σοκολατένιους Αγίους Βασίληδες στα δύο παιδιά της οικογένειας. «Τα παιδιά αγνόησαν τη σούπα και πήραν αμέσως τον σοκολατένιο Άγιο Βασίλη. Η σοκολάτα στα χείλη τους θύμιζε χριστουγεννιάτικα στολίδια», θυμάται συγκινημένη.
Σύντομα, η οικογένεια αυτή και τα παιδιά της, η Αννούλα και ο Γιώργος, άρχισαν να την αποκαλούν «Κυρία Χριστούγεννα». Η σχέση τους εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου και η κυρία Φράγκου συνέχισε να βλέπει τη μικρή αυτή οικογένεια με μεγαλύτερη συχνότητα. Όταν κάποια στιγμή η οικογένεια εξαφανίστηκε και η κυρία Φράγκου ανησύχησε για το που είχαν πάει, έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον πατέρα Αλέξανδρο, ο οποίος της μετέφερε τις ευχαριστίες της οικογένειας. «Τα παιδιά τους, η Αννούλα και ο Γιώργος, μου ζήτησαν να πω στην “Κυρία Χριστούγεννα” πως την αγαπούν πολύ», ήταν τα λόγια του πατέρα Αλέξανδρου, που συγκίνησαν βαθιά την Κυριακή.
Εξίσου αξέχαστη ήταν μια Πρωτοχρονιά εν μέσω βαρυχειμωνιάς, όταν η κυρία Φράγκου και οι εθελοντές μετέφεραν ζεστά φαγητά στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Καθώς έψαχναν για έναν γνωστό τους άστεγο, τον Κλάους, ο οποίος ήταν Γερμανός και δεν γνώριζε την ελληνική γλώσσα, η Κυριακή τον βρήκε να τρέμει από το κρύο. Η θερμοκρασία ήταν πέντε βαθμοί υπό το μηδέν και το κρύο ήταν αβάσταχτο. Με δυσκολία, έβαλε την καυτή κοτόσουπα στα χέρια του Κλάους, αλλά εκείνος δεν μπορούσε να την κρατήσει. «Ετρεμε σαν το ψάρι στην άμμο», λέει η Κυριακή και συνεχίζει: «Αρπαξα τη σούπα και γύρισα στο καζάνι, τη γέμισα και πήγα δίπλα του. Τον τάισα κουταλιά κουταλιά, όπως έκανα και για τα μωρά μου». Όταν ο Κλάους τελείωσε τη σούπα, η Κυριακή, συγκινημένη, είπε στους εθελοντές ότι για εκείνη η χρονιά είχε τελειώσει με αυτή την εμπειρία. «Τέτοια εμπειρία, τέτοια Πρωτοχρονιά δεν θα ξαναζήσω», αναφέρει με δάκρυα στα μάτια.
Οι ιστορίες αυτές αποτυπώνουν την ανιδιοτελή αγάπη, την αλληλεγγύη και τη δύναμη της ανθρωπιάς που η Κυριακή Φράγκου και οι εθελοντές της Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων Θεσσαλονίκης προσφέρουν στους συνανθρώπους τους. Μέσα από απλές πράξεις, όπως το να προσφέρεις ένα πιάτο ζεστό φαγητό ή μια χειρονομία αγάπης, δημιουργούνται αξέχαστες στιγμές και ισχυροί δεσμοί που κάνουν τη διαφορά στην κοινωνία.
