Τα τελευταία στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat) καταγράφουν για ακόμη μία φορά ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι συνεχίζουν να βρίσκονται ανάμεσα στους χαμηλότερα αμειβόμενους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρά τις δημόσιες ανακοινώσεις και τις υποσχέσεις για αυξήσεις, η πραγματικότητα δείχνει ότι η χώρα απέχει σημαντικά από τον μέσο ευρωπαϊκό μισθό.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του 2024, ο μέσος ετήσιος μισθός πλήρους απασχόλησης στην Ε.Ε. ανέρχεται σε 39.808 ευρώ, ενώ στην Ελλάδα διαμορφώνεται στα 17.954 ευρώ, δηλαδή λιγότερο από τα μισά σε σχέση με τον μέσο Ευρωπαίο εργαζόμενο. Η εικόνα αυτή αντανακλά την έντονη απόκλιση των ελληνικών αμοιβών από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πολίτες στην καθημερινότητά τους.
Η Ελλάδα παραμένει σε χαμηλή θέση στην ευρωπαϊκή κατάταξη των μισθών, με διαχρονική υποχώρηση τα τελευταία χρόνια. Το 2022 καταλάμβανε την 23η θέση, το 2023 την 25η, ενώ το 2024 βρίσκεται προτελευταία, πάνω μόνο από τη Βουλγαρία. Σε σύγκριση, η Βουλγαρία αύξησε τους μισθούς της κατά 29,5% μέσα σε δύο χρόνια, ενώ στην Ελλάδα η αντίστοιχη αύξηση περιορίστηκε στο 8,7%. Οι αριθμοί αυτοί αποτυπώνουν την πίεση που δέχονται τα ελληνικά νοικοκυριά, την περίοδο που οι τιμές βασικών αγαθών, ενοικίων και λογαριασμών κοινής ωφέλειας παραμένουν υψηλές, επηρεάζοντας σημαντικά το βιοτικό επίπεδο.
Η Ευρώπη δύο ταχυτήτων – και η Ελλάδα στον πάτο
Την ίδια στιγμή, στην κορυφή της Ευρώπης βρίσκονται χώρες όπως το Λουξεμβούργο (82.969 ευρώ), η Δανία (71.565 ευρώ) και η Ιρλανδία (61.051 ευρώ). Δηλαδή, ο Έλληνας εργαζόμενος λαμβάνει το ¼ του μισθού ενός Λουξεμβούργιου ή το 1/3 ενός Ιρλανδού.
Αυτή δεν είναι «σύγκλιση». Είναι εθνική ταπείνωση. Είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που βλέπει τους ανθρώπους όχι ως δημιουργούς του εθνικού πλούτου, αλλά ως αναλώσιμους αριθμούς στα λογιστικά φύλλα των πολυεθνικών.
Η αλήθεια πίσω από τα «επιτεύγματα»
Όταν η κυβέρνηση διαφημίζει «ανάπτυξη» και «ισχυρή οικονομία», ο απλός πολίτης βλέπει τα ράφια του σούπερ μάρκετ να αδειάζουν, τα παιδιά του να μεταναστεύουν και την αγωνία του να μεγαλώνει.
Ποια ανάπτυξη μπορεί να σταθεί πάνω σε μισθούς φτώχειας; Πώς να κρατηθεί η ελληνική οικογένεια όταν ο ιδρώτας της αμείβεται με τα μισά απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη;
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει κρίση δυνατοτήτων. Έχει κρίση πολιτικής βούλησης. Ο λαός μας εργάζεται σκληρά, αλλά αμείβεται άδικα. Οι νέοι μορφώνονται, αλλά αναγκάζονται να φύγουν. Οι οικογένειες παλεύουν, αλλά βλέπουν τον κόπο τους να χάνεται στην υπερφορολόγηση και στην ακρίβεια.
Χωρίς αξιοπρεπείς μισθούς, χωρίς στήριξη της ελληνικής οικογένειας, χωρίς επιστροφή της οικονομίας στην υπηρεσία του Έθνους, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική πρόοδος. Η Ελλάδα δεν πρέπει να συμβιβαστεί με τη μιζέρια των χαμηλών μισθών.
Πρέπει να διεκδικήσει ξανά την αξιοπρέπειά της, την παραγωγική της ανεξαρτησία, και να οικοδομήσει μια οικονομία που θα υπηρετεί τον Έλληνα πολίτη, όχι τα συμφέροντα των λίγων. Η Ελλάδα αξίζει περισσότερα. Ο Έλληνας αξίζει να ζει με τιμή, όχι να επιβιώνει με ψίχουλα.
