Κάπου ανάμεσα σε γουλιά καφέ και άψογα κομμένα κομμάτια τοστ αβοκάντο, έλαβε χώρα μια ακόμη από τις περιβόητες “στρατηγικές” συναντήσεις της ελληνικής ελίτ. Η Πρόεδρος της Επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών της Βουλής, κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, και ο Πρέσβης του Ισραήλ στην Ελλάδα, κύριος Noam Katz, συναντήθηκαν, λέει, για να συζητήσουν τις “εκρηκτικές” εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Εκρηκτικές ίσως για τους άλλους· για τους ίδιους, το μόνο που απειλούνταν ήταν μήπως τελειώσει το τσάι τους.
Με φόντο την πολυτελή άνεση της βόρειας Αθήνας, αναλύθηκε –υποτίθεται– η κατάσταση στη Γάζα, στο Ιράν, και στις υπόλοιπες καμένες γωνιές του πλανήτη, όπως μόνο άνθρωποι αποκομμένοι από την πραγματικότητα μπορούν να κάνουν. Χωρίς αίσθηση του πόνου, της απόγνωσης ή του αίματος που χύνεται καθημερινά, επιδόθηκαν σε διπλωματικούς μονόλογους και κοινότοπα ευχολόγια.
Η κυρία Μπακογιάννη, με το γνώριμο στιλ της παλιάς σχολής πολιτικής, μίλησε –όπως πάντα– για “διπλωματία”, “ισορροπίες” και “ευρωπαϊκή προοπτική”. Λες και το Ιράν και η Γάζα θα λυγίσουν μπροστά στη δύναμη των διατυπώσεων. Ο πρέσβης Katz, από την άλλη, δεν παρέλειψε να τονίσει τα “δίκαια” του Ισραήλ, αδιαφορώντας –όπως συνηθίζεται– για τους άμαχους που θάβονται καθημερινά κάτω από τα ερείπια.
Η Ελλάδα, παρούσα ως παρατηρητής και όχι ως πρωταγωνιστής, περιορίστηκε –ως συνήθως– στον ρόλο του ευγενούς συνομιλητή. Καμία ουσιαστική θέση, καμία ανεξάρτητη πρωτοβουλία, κανένας αντίλογος. Μόνο καλοχτενισμένες δηλώσεις, έτοιμες για τα δελτία τύπου και τα κοινωνικά δίκτυα.
Το πραγματικό ερώτημα όμως παραμένει: πόσο σοβαρή μπορεί να θεωρηθεί μια πολιτική ηγεσία που διαχειρίζεται κρίσεις τέτοιου βεληνεκούς από τις πολυθρόνες μιας αυλής στα βόρεια προάστια; Πόσο ειλικρινής είναι η “ανησυχία” για τη Μέση Ανατολή όταν το μοναδικό ρίσκο της συζήτησης είναι να πέσει λίγο αφρόγαλα στη γραβάτα;
Σε έναν κόσμο που φλέγεται, εμείς παραμένουμε θεατές, παραδομένοι στον αυτοθαυμασμό μας, παίζοντας τον ρόλο του διεθνούς παίκτη μέσα από φιλοφρονήσεις και χαμόγελα. Και η Γάζα; Το Ιράν; Η Μέση Ανατολή; Αυτά ας τα λύσουν μόνοι τους. Εμείς έχουμε brunch.
