.Η διυπουργική συνέντευξη Τύπου για τη βία στον αθλητισμό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια καλοστημένη επικοινωνιακή παράσταση χωρίς απολύτως κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο. Στην πράξη, επρόκειτο για μια έμμεση ομολογία της κυβερνητικής αποτυχίας να ελέγξει ένα φαινόμενο που συνεχίζει να υπονομεύει τον ελληνικό αθλητισμό.
Στη δριμεία τους δήλωση, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ εμφανίζονται επικριτικά και επισημαίνουν, όχι άδικα, πως τα μέτρα παραμένουν μονόπλευρα, κατασταλτικά και επιφανειακά. Όμως, όποιος θυμάται τη μακρά κυβερνητική παρουσία του ΠΑΣΟΚ στα αθλητικά πράγματα, δεν μπορεί να ξεχάσει ότι και τότε ο τομέας πρόληψης, συμμετοχής και κοινωνικού σχεδιασμού έλαμπε δια της απουσίας του.
Από κόμμα που για δεκαετίες είχε το τιμόνι της χώρας, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να εμφανίζεται σήμερα ως φωνή σωτηρίας για τον αθλητισμό, όταν δεν έχει κάνει επαρκή αυτοκριτική για τις δικές του ευθύνες. Όπως η κυβέρνηση σήμερα αποτυγχάνει στην εφαρμογή, έτσι και το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν απέτυχε στη θεμελίωση ενός συστήματος που θα προλάμβανε τη βία αντί να την κυνηγά εκ των υστέρων.
Το πρόβλημα είναι διαχρονικό και βαθύ — και η ευθύνη είναι συλλογική. Από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μέχρι τους “μοντέρνους” σωτήρες, όλοι διαχειρίστηκαν τον αθλητισμό με κοντόφθαλμες λογικές, με ημίμετρα, χωρίς όραμα. Και σήμερα, το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό: άδεια γήπεδα, φοβισμένοι φίλαθλοι, αστυνομικά μέτρα που ποινικοποιούν το πάθος, και ένα κράτος που σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μιλά για πρόληψη, λογοδοσία και κοινωνική συμμετοχή. Ωραία λόγια — αλλά θα πείσουν μόνο όταν συνοδευτούν από πράξεις που ξεφεύγουν από την πολιτική ανάμνηση ενός κόμματος που έχει κι αυτό αφήσει πληγές στον χώρο του αθλητισμού.
