Η θητεία του Κώστα Μπακογιάννη στον Δήμο Αθηναίων στιγματίστηκε από αλαζονεία, πρόχειρο σχεδιασμό και εξοργιστική διαχείριση των δημοτικών πόρων. Αντί να υπηρετήσει τους πολίτες, υπηρέτησε μια επικοινωνιακή βιτρίνα, μετατρέποντας την πόλη σε εργοτάξιο ασυνάρτητων έργων – χωρίς στρατηγική, χωρίς ουσία, χωρίς κοινωνική ωφέλεια.
Ο περιβόητος “Μεγάλος Περίπατος” κόστισε εκατομμύρια, απέτυχε παταγωδώς και σήμερα δεν τον χρησιμοποιεί ούτε το Google Maps. Οι εργολαβίες πολλαπλασιάστηκαν, τα πλαστικά φυτά έγιναν… σύμβολο και η αισθητική της πόλης πληγώθηκε ανεπανόρθωτα.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, αποκαλύπτεται πως ο Δήμος —επί διοίκησής του— συμφώνησε να πληρώνει ενοίκιο εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ετησίως για να χρησιμοποιεί το δικό του Θέατρο Λυκαβηττού. Μια συμφωνία που δείχνει είτε ανικανότητα είτε υποταγή σε συμφέροντα — ίσως και τα δύο.
Η πολιτική του Μπακογιάννη δεν άφησε παρακαταθήκη· άφησε ζημιές, συμβάσεις-θηλιές και μια πόλη εξαντλημένη. Αντί για όραμα, είδαμε μακέτες. Αντί για έργο, είδαμε έξοδα. Αντί για φροντίδα στην καθημερινότητα, είδαμε τηλεοπτικές εμφανίσεις και αστοχίες επί χάρτου.